Każdym skrawkiem duszy

Najpierw przeczytałem blurba, potem notkę o autorce Rebbecce Yarros, a potem pomyślałem, że chcę tę książkę przeczytać, chociaż rekomendowana jest jako literatura młodzieżowa. Skąd zatem ta chęć? Jestem synem wojskowego, lotnika i wychowywałem się przez wiele lat w koszarach przy wojsku. Chociaż nigdy w obliczu zagrożenia, że mój ojciec, oficer zostanie wysłany na jakąś misję, bo nie ten ustrój i nie te czasy. Chociaż niczym miłym było otwieranie drzwi żołnierzowi w pełnym rynsztunku, który przynosił zalakowaną kopertę ojcu, a ten porzucając rodzinną imprezę ruszał do jednostki, bo był alarm, który kończył się czasami po kilku godzinach, a czasami po kilku dniach. Pamiętam, jak jednego razu z imienin u znajomych wygarnięto wszystkich mężczyzn, wojskowych, bo ogłoszono alarm. Często myślę, o amerykańskich, a teraz i polskich żołnierzach oraz korpusie oficerskim, który wyjeżdża na misję, a rodziny czekają i liczą, że kiedy się skończy, ich najbliżsi wrócą do domu żywi, a nie w metalowej trumnie przykrytej flagą. Znamy te sceny z filmów, z rolek na social mediach… Te wesołe kiedy radość wybucha, jak przeciwpancerny pocisk i tych smutnych kiedy w rękach pozostaje nieśmiertelnik, flaga… Trochę się rozpisałem, ale nie bez powodu, bo książka zaczyna się tą tragiczną wiadomością o śmierci męża, ojca i syna. Pukanie do drzwi. I odrzucenie tego co najgorsze, żona lekarza, który był na misji w Afganistanie, nie chce ich otworzyć, zabrania też najstarszej córce, bo wie, że za drzwiami są emisariusze śmierci. Ale przecież jeśli zatrzymamy zegar, to czas nie przestanie biec… Jeśli nie otworzymy drzwi, śmierć nie pójdzie sobie. Dalej autorka opisuje te najtrudniejsze chwile, kiedy zła wiadomość wdziera się jak kula w ciało i zabija wszystko to, co było do tej pory. Żona, troje dzieci w różnym wieku i babcia, która wcześniej straciła męża w Wietnamie muszą zmierzyć się z tym co już nieodwracalne. Jak się okazuje, dla jednych jest to łatwiejsze, dla drugich trudniejsze, a dla Ember, głównej bohaterki, najstarszej córki, jest to próba zmierzenia się z umierającym uczuciem do chłopaka, rodzącym się uczuciem, ale co najważniejsze ogarnięciem opieką rodziny. To ona zostaje postawiona przed koniecznością podejmowania coraz trudniejszych decyzji. Czy poradzi sobie…? Losy bohaterów splatają się, supłają w trudne do rozplątania węzły i mimo smutku, jest to książka o młodzieńczej miłości przepełnionej sporą ilością erotyki, przyjaźni i amerykańskiego stylu życia. Momentami książka przypominała mi wiele amerykańskich filmów z tzw. cyklu familijnego, czy serii komedii „Lody na patyku”. Najbardziej w pamięci z książki zostają mi słowa o tym dlaczego kobiety powinny być z wojskowymi, bo oni jadąc na misję, muszą mieć ten wentyl bezpieczeństwa, że ktoś na nich będzie czekać i kiedy wrócą z misji i ich oddział będzie rozgrupowywany, nikt nie zostanie sam… kiedy inni będą się cieszyć.