Kiedy kobiety były smokami

" - Gniew to osobliwe uczucie. I jeśli trzymamy go w środku, sprawia, że dzieją się z nami dziwne rzeczy. Zachęcam cię, moja droga, żebyś się zastanowiła, kto korzysta na tym, że zmuszasz się, by go nie czuć. - Przechyliła głowę i popatrzyła na mnie tak twardo, jakby prześwietlała mnie na wylot. Uniosła brwi. - Bo na pewno nie ty." •• "Czy byłam obiektem, którego nie ruszy żadna siła, czy niepowstrzymanym żywiołem? Może jednym i drugim. Może własnie tego uczymy się od swoich matek." ▪︎▪︎ Naprawdę trudno jest mi wyrazić słowami, jak fenomenalna jest ta książka. Baśniowa otoczka kryje w sobie piękne wnętrze, z na wskroś uniwersalnym i ponadczasowym przekazem. Na pierwszy rzut oka jest to bardzo kobieca opowieść z mocnym feministycznym akcentem, ale jeśli wczytamy się odrobinę głę­biej, dostrzeżemy w niej o wiele więcej. "Kiedy kobiety były smokami" to przenikliwa historia o niesprawiedliwości, o tym o ile łatwiej jest zapomnieć o przeszłości, niż o niej pamiętać i wyciągać wnioski. O wstydzie, który zmusza nas do milczenia, gdy powinniśmy krzyczeć i wspomnieniach, których nie jesteśmy w stanie zrozumieć, dopóki nie zobaczymy ich w szerszym kontekście. O sile i odwadze w pożądaniu za własnym głosem, ale także o poświęceniu własnego ja dla innych. Pomijając natomiast cały jej wydźwięk, na poziome fabularnym, dostaniemy przejmującą i wzruszającą opowieść o młodej dziewczynie mierzącej się ze światem. Niesamowicie ważna, emocjonalna i dająca do myślenia lektura. Smoki istnieją. Są w każdym z nas.

Kolejny już raz z przyjemnością stwierdzam, że Wydawnictwo Literackie ma talent do wydawania nietuzinkowych książek. „Kiedy kobiety były smokami” to bardzo metaforyczna i bardzo poruszająca opowieść. Gniew kobiet bywa nieobliczalny i może doprowadzić do masowego przesmoczenia. I tak też się stało. Aleks – główna postać miała zaledwie kilka lat, gdy jednego dnia tysiące amerykańskich kobiet zmieniło się w smoki, w tym jej ciotka. W moim odczuciu każdy może zinterpretować po swojemu przyczyny tego wydarzenia. Łączyć je będzie jeden wspólny mianownik – emocje. Tych w książce nie brakuje. Raz były to pozytywne emocje, raz negatywne. Raz odczuwałam je mocno, by z kolejnym rozdziałem poczuć je jeszcze wyraźniej. I tak przez całą książkę. Mimo, że częściej towarzyszyły mi te nieprzyjemne uczucia, to czytanie tej książki było czystą przyjemnością. I chociaż nie ma tu zawrotnej akcji, to nie ma mowy o nudzie. A dodatkowo autorka napisała wszystko w taki sposób, że miałam poczucie dużej realności wydarzeń. Ta powieść wciąga i to tak, że czekałam z niecierpliwością na chwile, gdy będę mogła znów zanurzyć się w tym świecie. Czy polecam? Zdecydowanie tak, i to i nastolatkom, i dojrzałym czytelnikom. Jestem przekonana, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.