Kiedy wierzyliśmy w syreny

Ostry dyżur, Kity jako lekarka ma ręce pełne roboty, gdy w końcu może pozwolić sobie na chwilę przerwy, jest już druga w nocy, a w wiadomościach zauważa twarz, której nie widziała bardzo długo, twarz której myślała, że już nigdy nie zobaczy, twarz swojej zmarłej siostry. Czy to możliwe żeby to była naprawdę Josie? Po dyżurze czuje, że musi odreagować więc udaje się surfować. Później otrzymuje telefon od matki, która również oglądała te same wiadomości i chce nakłonić Kit by odnalazła Josie. Czy ta kobieta w telewizji to rzeczywiście Josie? Czy Kit odnajdzie swoją starszą siostrę? Oraz jakie tajemnice wyjdą na jaw? Przyznam, że opis tej książki bardzo mnie zaciekawił, a dodatkowo okładka również wydała mi się urzekająca. Jednak jakoś mam mieszane uczucia co do tej historii. Podobała mi się, nie powiem, że nie, lecz zabrakło mi czegoś, co by mnie zauroczyło, czegoś co by mnie zachęciło do dalszego czytania. Nie będę ukrywać ale tę książkę czytałam wyjątkowo długo, a ma około czterystu stron. Historia ogólnie piękna i ciekawa, jednak dosyć przewidywalna. Choć były momenty, w których zachowanie głównych bohaterów zmroziło mi krew w żyłach. Podobały mi się wykreowane bohaterki, dwie siostry, a jednak zupełnie różne. Zupełne przeciwieństwa, jedyne co je łączy to surfowanie. Może trochę nie rozumiem podejścia Kit do poszukiwań siostry. Z jednej strony chciała ją odnaleźć, a z drugiej nie wiedziała od czego zacząć. Ja bym na pewno pytała każdego czy ktoś widział osobę ze zdjęcia. Autorka porusza też kilka trudnych tematów, na przykład molestowanie nieletnich, uzależnienia, bądź brak zainteresowania rodziców własnymi dziećmi. Przyznam, że naprawdę ciężko mi sobie wyobrazić to by mieć dzieci i nie okazywać im swojej miłości, bądź się o nie nie martwić. Książkę może i czyta się dosyć szybko, jednak mi zajęła ona dosyć dużo czasu. Nie mogłam się w nią wkręcić, zabrakło mi jakiejś zachęty która by podkręciła moją ciekawość, co do tego, co będzie dalej. Zabrakło mi też jakiegoś elementu zaskoczenia. Poza sekretami rodzinnymi był również wątek miłosny, który mi się dosyć podobał. Książkę przeczytałam, ale nie mam jak na razie ochoty by zapoznać się z pozostałymi książkami autorki. Koniecznie musicie sprawdzić na własnej skórze, może właśnie wam skradnie ta powieść serce.

"Uwielbiałam ich oboje, ale moja siostra była najważniejsza. Czciłam nawet powietrze, którym oddychała. Zrobiłabym wszystko, co by mi tylko kazała - ścigałabym bandytów czy zbudowała drabinę na księżyc. Ona z kolei przynosiła mi płaskie jeżowce do zbadania oraz kruche ciasteczka pop-tarts, które kradła ze spiżarni w domowej kuchni, i przez całą noc mnie przytulała." ▪︎▪︎ Josie ginie w ataku terrorystycznym, przynajmniej tak myśli jej siostra, dopóki nie zobaczy jej piętnaście lat później w telewizji. Ta książka ma coś w sobie, chociaż nie jest do końca tym czego możemy się spodziewać czytając opis. To poruszająca opowieść o dwóch siostrach, których relację naznaczyła tragiczna przeszłość. To opowieść o krzywdzie, kłamstwach i przebaczeniu, a wątek ataku terrorystycznego i zaginięcia Josie, jest tutaj tylko pretekstem. Nie liczcie na pełną akcji fabułę, przygotujcie się na nieśpieszny rytm i trzymający w napięciu, rollercoaster emocji. Z jednej strony niełatwa, ale z drugiej przynosząca ukojenie historia.

„Kiedy wierzyliśmy w Syreny” to książka, która wciąga i intryguje od pierwszych stron. Opowiada ona historię dwóch sióstr: Kit i Josic. Piętnaście lat temu jedna z nich, Josie została uznana za zmarłą w wyniku katastrofy kolejowej. Ciało nigdy nie zostało zidentyfikowane. Siła eksplozji była podobno tak duża, że było to niemożliwe. Jakim więc cudem Kit, widziała dziewczynę po latach w wiadomościach o eksplozji klubu w Nowej Zelandii. Zadawałam sobie pytanie czy Kit, kobieta ciężko pracująca jest tak zmęczona, że wydaje się jej, że to jej siostra? Ma urojenia? Tak bardzo za nią nadal tęskni, że widzi ją w każdej podobnej osobie? Na drugi dzień jednak okazuje się, że te same wiadomości ogląda matka dwóch kobiet i również ma wrażenie, że widziała swoją zmarłą córkę. Kit postanawia dowiedzieć się prawdy i udaje się do Nowej Zelandii. W trakcie podróży wspomina wspólne lata z Josie i pewnym zbuntowanym nastolatkiem, Dylanem, który stał się częścią ich rodziny. To on uczył dziewczyny między innymi surfingu. Wspomnienia te nie zawsze były miłe. Były też związane z cierpieniem i z traumą z dzieciństwa. Czy Kit odnajdzie siostrę i czy obie będą umiały po latach odzyskać siebie? Przekonajcie się sami. Autorka zainteresowała mnie swoją pomysłem na akcje od samego początku i dostarczyła mi wielu emocji. Od samego początku czułam klimat tajemnic i niewyjaśnionych spraw sprzed lat. Zadawałam sobie wiele pytań co takie wydarzyło się w życiu dziewczyn, że jedna z nich postanowiła wykorzystać okazję i usunąć się. „Kiedy wierzyliśmy w Syreny” to bardzo poruszająca i głęboka analiza uczuć sióstr, które tonęły w oceanie kłamstw, niedopowiedzeń. Historia, która rozpoczyna się od wspomnienia o ataku terrorystycznym wcale jego nie dotyczy. Tutaj należy bardziej zagłębić się w historię dwóch kobiet. „Kiedy wierzyliśmy w Syreny” to powieść, która na pewno dostarczy Wam wielu emocji. Od radości, nadziei, po smutek i złość. Dla mnie była to książka, trochę inna niż zazwyczaj czytam. I zaskoczyła mnie. To nie tylko powieść o dwóch siostrach i ich więzi. Jest to przede wszystkim powieść o poszukiwaniu prawdy, traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa i o pogodzeniu się ostatecznie z tym co było. Książkę polecam zarówno fanom literatury pięknej, jak również każdemu, kto poszukuje w książce czegoś więcej niż zwykłej historii.