Kobieta w deszczu

Świetna książka! Czekam na ciąg dalszy!

Najnowsza powieść Doroty Milli to wysuwający się bezsprzecznie na plan pierwszy obraz kobiecej przyjaźni i solidarności, dających siłę i wsparcie, bezinteresowną akceptację i bliskość nie do przecenienia. Tak jednym zdaniem można byłoby opisać tę budującą, ciepłą i romantyczną historię dającą początek niezmiernie kobiecemu cyklowi „Sadze nadmorskiej”, ale oczywiście zdradzę Wam nieco więcej. Trzy kobiety, Aletta, Julia i Eryka, spotykają się, gdy każda z nich będąc na życiowym zakręcie potrzebuje odrobiny wsparcia, zrozumienia i zmiany perspektywy. Dzięki żywiołowej Eryce relacja pomiędzy psychoterapeutką Alettą, a jej pacjentkami przeradza się w prawdziwą przyjaźń. Ich spotkanie jest impulsem do zmian, których się obawiały, których konieczności nawet sobie nie uzmysławiały doszukując się winy w sobie i pogrążając w sieci kłamstw i manipulacji. Toksyczny związek Julii ukazuje jak narcystyczna natura partnera może zdominować, stłamsić, pozbawić chęci życia i pewności siebie. Ciągłe przytyki, ocenianie, obwinianie ze strony osoby, która twierdzi, że kocha, a faktycznie żeruje na partnerze podbudowując tym własne ego nie mogą pozostać bez wpływu na zdrowie fizyczne i psychiczne. I to właśnie historia Julii najmocniej wybrzmiewa i to za nią najbardziej ściskałam kciuki, by otworzyła oczy i dała sobie szansę na zmianę. Autorka wplata w fabułę również sprawę kryminalną, związaną z pracą Aletty w szpitalu psychiatrycznym i pewnym tajemniczym pacjentem twierdzącym, że ktoś czyha na jego życie. Przy jej rozwiązywaniu pojawiają się pracownicy agencji detektywistycznej, którzy odegrają tu specjalną rolę. Bezpośrednia Eryka natomiast, mimo własnych problemów małżeńskich i rodzinnych, jest niczym impuls elektryczny pobudzający fabułę. Uwielbiam jej teksty! Powieść Doroty Milli traktuje przede wszystkim o emocjach, z którymi czasem sobie nie radzimy, których przyczyn nawet sobie nie uświadamiamy. Pokazuje też, że po każdym deszczu w końcu wyjdzie słońce, warto jednak mieć kogoś, kto pomoże nam przejść przez najgorszą ulewę podając parasol.

Jeśli jesteście fanami literatury obyczajowej to mam dla Was historię, która Was wzruszy, doprowadzi do łez, ale też zmotywuje do działania. Psychoterapeutka Aletta Różańska pracuje w Kołobrzegu. Otworzyła własną praktykę w gabinecie, który dostała w spadku po swoim mentorze. Oddana pacjentom kobieta prowadzi spokojne życie. Wtedy w jej gabinecie pojawiają się dwie kobiety. Julia przechodzi kryzys emocjonalny, do którego przyczynił się toksyczny partner. Kobieta zgłasza się do Aletty. Eryka ma męża i dzieci. Jednak nie potrafi poradzić sobie ze zmianami i emocjami. Zapisuje się do doktora Zakrzewskiego, ale na miejscu okazuje się, że trafia na Alettę. Jesteście ciekawi, co wyniknie ze spotkania tych trzech kobiet? "Kobieta w deszczu" to opowieść o trzech kobietach, trzech pokoleniach, problemach tych samych, ale opowiedzianych z trzech różnych perspektyw. Autorka porusza w tej książce życiowe tematy, które mogą dotyczyć nie jednego czytelnika. Problemy, które trapią bohaterki powieści pokazują, że gdy nie radzimy sobie warto zwrócić się o pomoc do specjalisty. Wszystko jest do rozwiązania, a ciągnące się za nami demony przeszłości możemy przepracować za pomocą innych osób na terapii. Autorka tą historią pokazuje, że za zamkniętymi drzwiami często rozgrywają się różne kryzysowe sytuacje, a bez pomocy innych i wsparcia ciężko pozbierać się. Zdecydujemy jest to książka, która zmusza do przemyśleń, ale też daje nadzieję na lepsze jutro. Zawsze warto zmienić coś w swoim życiu. Czuję niedosyt i będę czekała na kolejny tom. Warto przeczytać. Będziecie wzruszeni na maksa! Polecam!

"Pamiętaj, że każdy z nas ma dwie drogi. Albo będzie próbował doświadczyć szczęścia, robiąc to, co mu w duszy gra, albo będzie żył, by zadowalać innych i spełniać ich wymagania, co jak wiemy, nie ma nic wspólnego ze szczęściem." Aletta Różańska jest psychiatrą i psychoterapeutką. Po śmierci swojego mentora przejmuje w spadku jego gabinet i otwiera własną praktykę. Pogodzenie się ze śmiercią nie tylko opiekuna, ale i po trosze przyjaciela, a nawet ojca, przychodzi jej z ogromnym trudem i wciąż nie potrafi ostatecznie się z nim pożegnać. Życie prowadzi w pojedynkę, ponieważ tak bardzo pochłonięta sprawami swoich pacjentów, nie ułożyła sobie życia prywatnego. Jej codzienność wydaje się być zaplanowana i niewiele jest w stanie ją zaskoczyć. No przynajmniej do momentu, kiedy na jej drodze pojawią się Julia i Eryka, bo wtedy już nic nie będzie tak jak dawniej. Julię poznajemy jako kobietę zagubioną, stłamszoną, emocjonalnie rozchwianą, niepewną swoich uczuć i dokonywanych wyborów, wpędzaną przez narzeczonego ( z piekła rodem) w ogromne poczucie winy. Na początku związku czuła się jak księżniczka, potem stała się bohaterką zupełnie innej bajki, kimś pomiędzy Kopciuszkiem, a Sierotką Marysią. Kiedyś oddana i adorowana - dziś kontrolowana i rozczarowana. Eryka to żona, matka i taka trochę życiowa pozytywna wariatka. Ma dość codzienności, odartej z romantyzmu i spontaniczności, jest zmęczona mężem i synami. Kiedyś była kobietą z wielkimi planami i marzeniami, dziś z garami. Trzy kobiety. Każda ze swoim bagażem doświadczeń, własnymi problemami i innym spojrzeniem na życie. Każda inna, a jednak wszystkie do siebie tak bardzo podobne. Towarzyszę im w tym Kołobrzegu, szukam z nimi tego szczęścia, co się na moment gdzieś zgubiło. Podobno kto szuka, ten znajdzie, prawda? Przyglądam się tej, rodzącej się między nimi cudownej przyjaźni i kiedy tak patrzę, na tę łączącą je nić wzajemnej akceptacji i zrozumienia, to ogarnia mnie ogromne wzruszenie, bo relacja, która połączyła te trzy kobiety, jest naprawdę piękna, obserwuję ją z mieszanką zachwytu i radości. To bardzo mądra, życiowa i z pewnością wielu kobietom potrzebna historia. Opowieść, która wypełnia mnie spokojem, daje nadzieję, zaraża optymizmem i powoduje, że głośno się śmieję. Koi, wzrusza, otula, niosąc ze sobą mnóstwo emocji i tak potrzebnych refleksji. Niezwykle prawdziwi bohaterowie, niezwykle wartościowa, poruszająca i pouczająca lektura, o samotności, o bólu i radości, o bolesnej konfrontacji z niewygodną prawdą, o próbie walki o siebie, której towarzyszy niezachwiana wiara w to, że miłość jest najważniejsza. O tym, że kobieca siła i solidarność mają naprawdę wielką moc, bo my kobiety potrafimy być dla siebie inspiracją, motywacją i ogromnym wsparciem. Pokochałam wszystkie bohaterki, ogromnie kibicowałam Julii, dla Aletty już też mam w swojej głowie ułożony plan, jednak mentalnie najbliżej mi do Eryki. Ironiczne poczucie humoru łączy ludzi. "Ludzie wybierają złe wyjścia z braku odwagi". Pamiętajmy, że nigdy nie jest za późno na zmianę. Przecież tak wiele dobrego może nas spotkać od całkowicie obcego i zupełnie przypadkowo spotkanego człowieka. Musimy walczyć o swoje marzenia i mieć odwagę, by pójść własną drogą. Wielki ukłon w stronę Autorki również za to, w jak piękny sposób odczarowała istotę psychoterapii, która moim zdaniem wciąż należy do niewygodnych i wstydliwych tematów. To moje pierwsze spotkanie z twórczością Autorki i jestem oczarowana jej piórem. Staram się nie porównywać, ale myślę, że Ania Niemczynow będzie miała w końcu towarzystwo na podium. Ten, kto mnie zna, ten wie, że trudno o większą rekomendację ❤️ Tym bardziej się cieszę, że "Kobieta w deszczu" to pierwszy tom sagi nadmorskiej. Ogromne gratulacje i do szybkiego zobaczenia! To więcej niż pewne.

"Eryka po sesji czuła się wyciszona. Została wysłuchana, zrozumiana i utulona w pewien sposób. Zadbano o nią." •• "- Dlaczego kobiety wybierają drani? - Wojtek zapatrzył sie w ciemniejące, bezchmurne niebo, opierając się o parapet. Wypatrywał pierwszych gwiazd. - Pewnie z tego samego powodu, z którego my wybieramy zołzy. - Jacek zaśmiał się, kiwając szefowi głową, już wiedząc, na co się zanosi. W biurze agencji zostali już tylko we trzech: Wojtek, Jacek i Sebastian. - Kobiety szukają wrażeń - odezwał się Sebastian. Dobrze znał rozmarzony ton przyjaciela, zwiastujący miłosne kłopoty. - A my emocjí - dopowiedział Jacek, najstarszy z nich i z większym doświadczeniem (...)." ▪︎▪︎ Trzy różne kobiety i trzy różne historie. Alettę, Julię i Erykę połączył przypadek, który sprawił, że narodziła się pomiędzy nimi niezwykła więź. To nie jest spektakularna książka. To kameralna opowieść poruszająca trudne tematy takie jak depresja czy toksyczne związki. Jednakże za sprawą lekkiego stylu autorki, całość ma w sobie dużo ciepła. Jej lektura przynosi czytelnikowi ukojenie i poczucie bezpieczeństwa. Daje nadzieję, że będzie lepiej. Tylko tyle i aż tyle. I chociaż nie ma w niej pędzącej akcji, to dzięki dobrze poprowadzonej fabule i sympatycznym bohaterom, trudno odłożyć ją przed końcem. Zdrowie psychiczne i psychoterapia to w naszym kraju, wciąż tematy tabu, dlatego warto często i głośno o tym mówić. "Kobieta w deszczu" to historia, która zaskakuje subtelnością i daje do myślenia, tym samym zostawiając po sobie ślad.