Kobiety

Wyjątkowo trudna, wyjątkowo piękna, wyjątkowa...jak każda książka autorstwa Kristin Hannah. Najnowsza powieść obyczajowa „Kobiety” z dwudziestoletnią studentką pielęgniarstwa Frances „Frankie” McGrath w roli głównej. Kobiecy ideał z American Dream - piękna, poukładana, pochodząca z majętnego domu. Ambitna...jak się okazuje zbyt ambitna, bo niedługo po wyjeździe brata na wojnę do Wietnamu również postanawia wziąć w niej udział. Zgłasza się na wolontariuszkę i wyjeżdża w piekło. Od dziecka wpajano jej wraz z bratem, że honor jest najważniejszy. W ten sposób próbuje zatem udowodnić sobie, rodzicom i szybko straconemu bratu, że kobiety również mogą walczyć i być bohaterkami. Nawet jeżeli nie znajdują się bezpośrednio na polu walki Tak bardzo się myliła sądząc, że zostanie to docenione nie tylko przez Pastwo, naród ale przede wszystkim przez jej własnych rodziców. Życie dzieli się na trzy etapy. Przed wojną, w jej trakcie i po. Ten ostatni okres to „walka” lecz już na innym poziomie niż wojenny.. Ta historia jest niczym pamiętnik o dorastaniu. Zbyt szybkim, zbyt brutalnym i zbyt niebezpiecznym. O narodzie podzielonym przez wojnę. O rodzinie, która próbuje zapomnieć o tym, co ważne. O przyjaciołach, którzy są zawsze obecni. I o stracie, która boli za każdym razem i nie można go uciszyć czasem...

Silne kobiety, o których historia milczy? Właśnie o takich bohaterkach, zapomnianych, zepchniętych na margines pisze Kristin Hannah w swojej najnowszej powieści zatytułowanej prosto, ale sugestywnie „Kobiety”. I czyni to tak poruszająco, angażująco i tak prawdziwie, że dzielimy z nimi przeżywane emocje, ich miłości i zdrady, przyjaźnie i odrzucenia, cierpienia i radości, bezsilności i nadzieje. Ich życie i śmierć. Gdy wychowywana w patriotycznym duchu Frankie śladami walczącego w Wietnamie brata zgłasza się na wojnę jako sanitariuszka, okazuje się, że nie jest to powodem do dumy dla jej najbliższych, a wręcz niewygodnym faktem, który powinno się ukrywać. Ale nie tylko rodzina pragnie jak najszybciej wymazać jej udział w wojnie. Społeczeństwo ją opluwa i obraża. Również system o niej zapomina. „Przecież kobiet nie było w Wietnamie”, nie są weteranami wojennymi, więc nie przysługuje im żadna pomoc, nawet psychologiczna. A przecież i one przeżyły piekło, narażały życie, były świadkami okropności i wszechobecnej śmierci. Przecież i one straciły najbliższych, budzą się w nocy z krzykiem przeżywając ponownie koszmar, którego doświadczyły. Czy dysharmonia pomiędzy pięknym, beztroskim życiem w słonecznej Kalifornii, a dwoma laty obcowania ze śmiercią, permanentnego strachu i zmęczenia może przejść bez echa? Czy tylko zawiązana w tym piekle przyjaźń jest autentyczna? Czy tylko te, którego tego doświadczyły są w stanie zrozumieć i dać sobie nawzajem wsparcie? Ta powieść wciągnęła mnie bez reszty i nie traktujcie tych słów, jak wyświechtanego frazesu, bo Autorka ma prawdziwy dar nie tylko kreowania pełnokrwistych, angażujących nas w swoje losy bohaterów, sugestywnego oddania wojennej brutalności, realiów politycznych i społecznych tamtego okresu, ale przede wszystkim stworzenia fabuły, od której nie sposób się oderwać. Uderza w niej kobieca odporność i odwaga, która objawia się nie tylko na froncie, ale też po powrocie, kiedy muszą stawić czoła brutalnej, odrzucającej ich bohaterstwo rzeczywistości, walcząc o honor i uznanie ich zasług i poświęcenia. Tę piękną i wielowarstwową powieść można uznać za hołd złożony kobietom, których rola w wietnamskim koszmarze była marginalizowana, czy wręcz zapomniana. Jest też niewątpliwie bogatym źródłem informacji przybliżających tę niechlubną kartę amerykańskiej historii. To jedna z tych powieści, która z pewnością rozdziera serce, ale po stokroć warto ją przeczytać.

Frankie - kobieta, dziewczyna, nastolatka. Amerykanka wychowana w patriotycznej rodzinie, w której z pokolenia na pokolenie stawało się w szeregi i szło na wojnę. Ją też to dotyka. Chodź od kobiet się tego nie wymaga. Po co kobiety na wojnę? Szanujemy tylko mężczyzn, to oni walczą, cierpią i ratują kraj - nie kobiety. Dziewczyna, której brat ruszył walczyć w Wietnamie chce być obok niego. Chce pokazać swojej rodzinie, że też może i, że kobiety też są ważne. Wyjeżdża. Niesamowicie poruszająca książka! Pełna osobistych myśli, przeżyć i trosk. WYJĄTKOWA! Obok tej historii i słów autorki, które w niej nie raz padają nie da się przejść obojętnie. Ta historia łapie za serduszko. Ja nie mogłam się od niej oderwać i byłam bardzo ciekawa, jak dalej potoczą się losy dziewczyny i czy w końcu zazna ona szczęścia? Takiego prawdziwego i beztroskiego! Przeczytajcie i przekonajcie się sami!