Kochankowie Burzy Tom 1 Panna z Jaśminowa

Autorkę Elżbieta Gizela Erban miałam przyjemność poznać podczas czytania serii „Fatalne zauroczenie” które z całego serca polecam. Jeżeli poznałeś już książki autorki, to ta seria, o której dziś opowiem na pewno wpadnie w twoje gusta. Dziś na tapet bierzemy pierwszy tom serii „Kochankowie burzy. Panna z Jaśminowa” która oczarowała mnie swoją taką dziewczęcą sympatią za miłością, o jakiej czyta się w książkach jako 18-letnie dziewczyny. Polecam zajrzeć na stronę wydawnictwa Videograf i przeczytać opis książki. Uprzedzam to nie jest książka dla pasjonatów szybkiej akcji, czy rollercoastera w pościgach z pistoletami, ale taka bardziej na weekendowe spokojne popołudnie. Jestem zdala o ckliwych obyczajówek, ale ta zdecydowanie dała mi trochę wytchnienia po kryminałach, jakie czytałam. Miłość, wojna to coś, co kobiety lubią najbardziej, a może dodać jeszcze nieszczęśliwą miłość? Czy trafna? To już sami przekonajcie się, bo ja nie będę zdradzać fabuły. „Panna z Jaśminowa” to wstęp do późniejszych losów jednej z głowach bohaterek, a jest nią Nina, która po stracie rodziców trafia pod skrzydła Borutyńskich, lecz tam to… ci iii nie napisze. Jestem po drugim tomie, więc dla tych, co planują przygodę z serią polecam czytać po kolei, bo nasza główna bohaterka dojrzewa, jak i jej życie „uczuciowe” i rodzinne. Uwielbiam tamte klimaty. Lata 60. ubiegłego wieku. Te całe konwenanse, etykiety, suknie i jedno z moich ulubionych słówek „toaleta” jakże wtedy dbały o swoją toaletę kobiety z dobrych rodzin, a ile trzeba było podchodów, żeby trafić do towarzystwa wpływowych ludzi to głowa mała. Uwielbiam czytać o tamtych czasach, ale przyznam się, że nie chciałabym znaleźć się tam, a to za sprawą postępu w nauce, samochody czy telefony komórkowe. Nina (moja ulubienica) nie jest taką typowo wyemancypowaną panną, która to poza czubkiem nosa nie widzi nic i nikogo. Waleczna, łamie wszelkie etykiety, lepiej nie denerwować jej, bo wtedy klękajcie narody! Chwilami ciut myślenie małej dziewczynki, ale z czasem wyrasta kobieta, która wie, czego chce.

„Od ukochany miejsc dzieła nas przepaść czasu, nieuchronność śmierci, granice obcych państw i ten zimny szary popiół ze zgliszczy, które dawno już rozwiały wiatry i spłukały jesienne deszcze.” Wiele jest dzisiaj powieści zarówno polskich jak i zagranicznych autorów, opisujących okrucieństwa i życie podczas II Wojny Światowej. Mało natomiast jest książek ukazujących los ludzi w czasie zaborów. Autorka, Elżbieta Gizela Erban napisała cykl monumentalnej sagi „Kochankowie Burzy”, który w nowym wydaniu ukaże się w postaci aż jedenastu tomów. Jest to saga opisująca dzieje ludzi w drugiej połowie XIX wieku. Poznajemy młodziutką Ninę, która straciła swoich rodziców i trafia pod opiekę swoich krewnych. Historia dziewczyny bardzo przypomina mi baśń o Kopciuszku. Obie straciły rodziców, obie trafiły do kobiet, które nimi gardziły, poniżały i źle traktowali. Nina podobnie jak baśniowa postać musiała pracować w kuchni. Jej kuzynka Binia, chciała żeby Nina była jej druhną. Co z kolei nie cieszyło ciotkę, no bo jak umorusana dziewczyna mogła stać blisko jej córki w takim dniu? Przecież to zahaczało o skandal! Sierota czeka aż zjawi się ktoś w jej życiu, kto za pomocą magicznej różdżki odmieni jej los. I jej dobrą wróżka okazuje się wuj Aleksy, w którym Nina podkochiwała się. Maria zdaje się, że zauważa rodzące się uczucie dziewczyny do swojego męża i postanawia wydać Ninę za Orlewicza, ale ta odmówiła. Hrabiego Klonowieckiego zabiera biedną sierotę na dwór w Makowie. Czy miłość Niny ma jakiekolwiek szanse? Jak potoczą się dalej losy panny bez posagu? Przekonajcie się sami. Książka to nie tylko opis nieszczęśliwie zakochanej Niny. To nie tylko opis przeżyć dziewczyny, która chce sama decydować o własnym losie. Jest tutaj również bardzo dokładnie przedstawiony rys historyczny. Przenosimy się bowiem do czasów, gdy honor i obowiązek wobec Ojczyzny był najcenniejszy. Często cenniejszy niż własne życie. Autorka z niezwykła dokładnością opisuje wydarzenia i nastroje poprzedzające wybuch Powstania Styczniowego. Jedni do niego przygotowywali się, inni uważali, że nie potrzebna jest kolejna wojna i zabici. Uważali, że Polska i tak nie odzyska Niepodległości. Autorka przybliża nam świat dawno już zapomniany. Świat wystawnych bali, salonowych intryg i arystokratycznych zwyczajów. Świat nieznany a tak bardzo urokliwy. Opis przepięknej przyrody i zmieniających się pór roku sprawia, że książki nie można odłożyć nawet na chwile. Powieść czyta się szybko pomimo, ze rozdziały są dość długie. Nina to świetnie wykreowana postać. Emocje jakie przeżywała dziewczyna, udzieliły się również mnie. Wraz z nią wchodziłam na jej pierwszy bal pełen wystrojonych dam i eleganckich panów. Wraz z piętnastolatką przeżywałam jej pierwsza miłość. I jej radość i smutek, gdy wiedziała, że ten dojrzały mężczyzna nie jest dla niej. „Kochankowie burzy” jest bardzo udane połączenie powieści romantycznej z powieścią historyczną. Dzięki czemu każdy znajdzie w tej książce coś dla siebie.

Nina po stracie rodziców trafia do majątku swoich krewnych, państwa Borutyńskich. Traktowana jest tam oschle, a jedyne oparcie znajduje u swojej niani i kuzynki. Jednak przyjazd wuja, hrabiego Klonowieckiego, odmienia życie dziewczyny. Przenosi się na dwór w Makowie, powoli odkrywa sekrety pałacu i przekonuje się, że jej serce bije szybciej na widok wuja. Czy to uczucie ma jakiekolwiek szanse? „Panna z Jaśminowa” to pierwszy tom z cyku „Kochankowie Burzy”, czyli największego dzieła Elżbiety Gizeli Erban. Nie będę urywać, że z czystą przyjemnością wyruszyłam w podróż do drugiej połowy XIX wieku. Tym bardziej, że autorka ma niesamowity dar do pisania i co najważniejsze w sposób obrazowy potrafi ukazać emocje poprzedzające wybuch powstania styczniowego. Czytając książkę przeniosłam się w czasie, gdzie Honor i Ojczyzna były najważniejsze. Gdzie na salonach wyprawiano wystawne bale i nie brakowało tam intryg, czy romansów. Widzimy jaka była codzienność polskiego społeczeństwa i jaką hipokryzją kierowała się część arystokracji. Obok krwawych wydarzeń dotyczących walki o niepodległość przyglądamy się przede wszystkim niewinnemu uczuciu Niny do jej wuja. Uczuciu zakazanemu nie tylko przez fakt, że hrabia był wujem dziewczyny, ale i dlatego że miał on żonę. Postać młodziutkiej dziewczyny bardzo mi się podobała. Od samego początku przyglądamy się jej cierpieniu najpierw po stracie rodziców, później przez złe traktowanie u wujostwa. Dopiero pojawienie się hrabiego Klonowieckiego powoduje, że jej życie zmienia się diametralnie. Daje się wyczuć podekscytowanie młodziutkiej dziewczyny, która trafiła na salony i bierze udział w swoim pierwszym balu. Przyglądamy się jej uczuciu do swojego opiekuna. Jednak odczuwamy także jej zawód, że mężczyzna którego pokochała jest dla niej nieosiągalny. bo czy takie uczucie ma prawo istnieć? „Panna z Jaśminowa” to tak naprawdę dopiero początki przygody Niny, do której bardzo chętnie wrócę w kolejnym tomie. Autorka oddała w nasze ręce romans historyczny, ale i książkę która w sposób szczegółowy oddaje ducha wojny. Jeżeli lubicie przenosić się w czasie to koniecznie sięgnijcie po tę książkę.

Z niekłamaną przyjemnością i pełną świadomością zdecydowałam się na tę jedenastotomową podróż do drugiej połowy XIX wieku. Do burzliwych czasów pod zaborami, ale też wystawnych bali i pałacowych intryg, arystokratycznych zwyczajów i salonowych romansów. Dlaczego? Autorka pisze tak obrazowo, że już po kilkudziesięciu stronach zakochałam się w tej historii mając wrażenie, że przeniosłam się do innego świata, do czasów szalenie barwnych i fascynujących niemal słysząc szelest bogato zdobionych sukien, stukot kopyt ciągnących powozy koni, czy muzykę Chopina płynącą spod uderzających w klawisze palców pianistki. Niemal czułam też ekscytację młodziutkiej, zaledwie piętnastoletniej Niny, wywodzącej się ze znakomitego arystokratycznego rodu z uczestnictwa w pierwszym, wykwintnym balu. Czułam jej niewinne motylki w brzuchu na widok dużo starszego wujka, hrabiego Klonowieckiego. I smutek płynący ze świadomości, że ten żonaty mężczyzna jest dla niej nieosiągalny. Wraz z nią odczuwałam nieprzychylność wujostwa, którzy przygarniając ją po śmierci rodziców, dają jej odczuć na każdym kroku, że jest dla nich ciężarem i ogromną radość i nadzieję, gdy jej los się odmienia pozwalając na zamieszkanie w pałacu w Makowie w pobliżu ukochanego wuja. Ale to nie tylko czas wytwornych bali, przyjęć i polowań. W tle bowiem rozgrywa się dramatyczna historia kraju, któremu zabór rosyjski coraz bardziej zaczyna doskwierać. Pęd młodych ludzi do wyzwolenia, ich wiara w odzyskanie niepodległości prowadzi do demonstracji okupionych ceną życia. Masakra na Placu Zamkowym ukazuje ogrom okrucieństwa władz carskich. Autorka z rozmachem i jednocześnie autentyzmem kreśli zarówno tło historyczne, jak i obraz polskiego społeczeństwa. Jego codziennego życia, zwyczajów i zmieniających się poglądów. Hipokryzji części arystokracji sympatyzującej z zaborcą i czerpiącej korzyści ze współpracy z nim i odwagi tych, którym godność i duma narodowa nakazują stawać w obronie swoich przekonań bez względu na okoliczności. W tych trudnych czasach dorasta Nina, coraz bardziej świadoma sytuacji kraju i własnych poglądów i pragnień, tak jednak nadal słodko niewinna i naiwna. Czy potrafi zachować to wewnętrzne piękno w świecie pełnym hipokryzji, intryg i wyrachowania, których uosobieniem jest żona hrabiego? Z pewnością rąbka tajemnicy uchyli kolejny tom, który zgodnie z zapowiedzią Wydawnictwa ukaże się już za dwa miesiące. Chcecie się zapomnieć choć na chwilę i przenieść w te fascynujące i burzliwe czasy? Szykujcie w biblioteczce miejsce dla tej serii i czytajcie! Ja już nie mogę się doczekać, by poznać dalsze losy Niny.