Krawędzie

Zaskoczył mnie ten debiut prozatorski poetki Wandasiewicz. Ale to jedynie potwierdza moją teorię, że poeta ma pełne predyspozycje do pisania dobrej prozy, natomiast prozaik rzadko staje się ciekawym poetą. W każdym razie, powieść jest petarda! Przeczytałam jednym tchem, a po tygodniu wróciłam do niej jeszcze raz, by smakować styl, piękny język, jakim jest napisana. To ważna sfera, bez dobrego stylu nie zdobędzie się świata, trawestując mistrza Babla. Bohaterka była mi bliską od pierwszego rozdziału, a jej towarzyszki, bliższe lub całkiem dalekie, okazały się postaciami złożonymi, ze swoimi historiami. Pomyślałam, że chciałaby, przeczytać kontynuacje losów przynajmniej niektórych z nich. Mam nadzieję, że kiepski rynek wydawniczy w PL i gusty księgarzy, nie będą przeszkadzać tej autorce w dalszym tworzeniu podobnych powieści. Gęstych, porywających, inteligentnych w opozycja do wszechobecnego chłamu w kiczowatych okładkach.