Królowa Dzikusów

Tym razem spotykamy się przy trzeciej już części serii „Mistrz Gry”, czyli: Królowa dzikusów” autorstwa Joanny Lampka. Jeżeli nie czytaliście poprzednich części, to zachęcam, żeby w tym momencie zacząć, bo nie zrozumiecie, o co chodzi w tej 3 już części. U mnie na kanałach Social Media przeczytacie recenzję dwóch poprzednich tomów, choć przyznam się, że lepsze jest przeczytanie książki, ponieważ wtedy na pewno odkryjesz coś innego, niż ja. Zawsze byłam, jestem, będę zdania, że „siła jest kobietą” co bohaterka w idealny sposób udowadnia od pierwszego tomu. Wiele się wydarzyło w życiu Aline to widać sukcesywnie jak tylko przekręcasz strony książki. Nie wiem, dlaczego mało się pisze o autorce, bo według mnie ta seria zasługuje na top 1 w dziale fantastyki. Będę się powtarzać, lecz napisze raz jeszcze. Jak tylko sięgniesz po tę serię sam przekonasz się, że Joanna Lampka tak napisała książkę, jakbyś oglądał film. Daje sobie rękę uciąć, że zobaczysz w swojej wyobraźni jak wygląda główna bohaterka, jak wygląda jej były kochanek oraz jak wykreowane są Cesarstwo Słońca i Królestwo Żeglarzy, z którym mają konflikt. Rzadko zdarza się, żeby tak pisać książkę, bo przeważnie autorzy (nie każdy na szczęście) ubarwia rzeczywistość w rzeczy, osoby, które łatwo bądź trudno nam sobie wyobrazić. Jeżeli chcesz wiedzieć, z czym tym razem przyszło się zmierzyć Aline to będzie dużo emocji, bo nikt nie lubi spotykać się np. z byłym kochankiem, z którym ma się obecnie na pieńku, jak i świadomość bycia wrogiem nr 1 u własnego ojca. Jak mówią o niej inni? Królowa Północy, Czarna Róża, legenda za życia, lecz, jak faktycznie czuje się nasza władczyni? Kochani tego jest, tyle że ja momentami gubiłam się (nie wpływa to jakoś negatywnie na całokształt) Konflikty nigdy nie są dobre, a złota zasada brzmi „Gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta” I tym razem autorka nie oszczędziła nas, bo wplatała swoich czytelników w kolejne, jak i te obecne konflikty. Jedno z głównych pytań, jakie nasuwają się to „Coś mi tu nie pasuje?” „Musi być coś lub ktoś inny, kto chce zniszczyć to wszystko bądź ugrać jak najwięcej dla siebie”. Opisów książki jest pełno czy to na stronie autorki, czy wydawnictwa, więc z całego serca polecam wpaść tam, ale napisze też to, że podczas czytania masz w głowie takie odruchy jak np. „O ty jego mać!” Nie idź tam…” „A to wredna małpa” itp. rozumiecie? Głowa wam wrzeszczy z natłoku wrażeń i nie wiecie, co z nimi zrobić, bo ten rollercoaster, jaki doświadczymy udowodni nam, że na końcu nic nie wiemy i zdenerwowana jestem, bo teraz muszę czekać na czwarty finalny już tom i odkryć w końcu, kto mi tam miesza i nie daje spokoju. Podczas czytania ani razu nie miałam uczucia przygniecenia tym, co dzieje się w książce. Dodatkowym plusem, jaki według mnie zasługuje na oklaski to opis tej całej wojny, którą widzisz oczami bohaterów. Ani razu w tym wątku nie miałam zdezorientowania i na bieżąco śledziłam co i jak. Dla mnie #musthave każdego miłośnika fantastyki z romansem w tle. Tej książki się nie czyta ją się wdycha z łatwością jak tlen. Szkoda tylko, że wydawnictwo nie dało tej pozycji na takich aplikacjach, jak Legimi czy Empik Go, bo nie każdy ma możliwość, jak i czas czytać papier już nie wspomnę o audiobooka, który przyciągnąłby tych, którzy tylko taką formę książki uważają ze względu na brak czasu na czytanie, no ale to już wydawnictwo pewnie wie, dlaczego tak, a nie inaczej jest. Nie ukrywam, że mam nadzieję, że z czasem będą dostępne w takich formach, jak wymieniałam wyżej wtedy będę wysyłać do znajomych info, że już mogą nadrabiać i w końcu poznać te emocje, jakie mi towarzyszyły, choć, jak opowiadałam o książce, to widać było po mnie w zachowaniu, że wsiąknęłam w te historie jak woda w gąbkę. Joasiu, jesteś mistrzem w swej dziedzinie i działaj dalej, bo ja czekam na więcej. Polecam po stokroć dla każdego, kto szuka mocnych wrażeń oraz takiego tupnięcia glanem o ziemię, że aż się zakurzyło.

Strasznie wartka akcja w tej książce. Tutaj bohaterowie uciekają i knują, posługują się tajnymi hasłami i niemal wszędzie mają swoich ludzi. Autorka bardzo dosadnie opisuje wszelkie wydarzenia. Stara się w sposób zwyczajny przekazać nam wieści, choćby moment, kiedy trzeba było odpiłować dłoń przeciwnika. Krwawe opisy potrafiły przerażać, jednak na postaciach chyba nie zrobiły żadnego wrażenia. Przez początkowy czas nie mogłam pojąć, czy oni te dzieci chcą porwać, czy uratować. Było to opisane sporymi zagadkami, a naszym zadaniem było podążanie za ich przygodami, a nie roztrząsanie tego po co i dlaczego to robią. Jeśli szukacie opisów postaci, to będą raczej zdawkowo ukazani, gdyż pozycja nie zawiera tutaj scen, które nie przydadzą się tej akcji. Czytamy tylko o tym, co później będzie miało jakikolwiek wpływ na dalsze sceny. Oczywiście oprócz walk i wojny, dość krwawej zresztą, przeczytamy również o pewnej miłości, która rozpoczęła się dawno temu. Teraz jako osoby dorosłe wciąż ją do siebie czują, jednak wiedzą, że ukazanie jej nie będzie właściwe. Walka jest tu trochę nie równa, gdyż jednym przywódcą będzie silny mężczyzna, a drugim nieco łagodnego usposobienia kobieta. Ma jednak silną broń, jaką jest racjonalne myślenie. Czy jednak to wystarczy, by udało jej się przezwyciężyć przeciwnika? I drugie pytanie, czy faktycznie chce, by on poległ w walce? Co z tym wszystkim wspólnego ma pewna karta z numerami dwadzieścia jeden i dwadzieścia dwa? Opowieść choć krwawa, to jednak bywa piękna i romantyczna. Zadziwiające było to, że kiedy trwała walka, to styl pisarski bywał twardy i zdecydowany. Jednak kiedy czytałam o ukrytej miłości, to jakby zamieniała się w romantyczną historię, gdzie można się wzruszyć. Niemal od razu przypomniały mi się moje młodzieńcze lata, gdzie nieśmiało człowiek wyrażał się o swoich uczuciach. Były jednak na tyle wyjątkowe, że pamięta się o nich do dnia dzisiejszego. Dlatego właśnie określam ją jako wyjątkową powieść fantazy z domieszką powieści romantycznej. I oczywiście bardzo ją wam polecam:-)

"(...) - Nie ma znaczenia, czy jesteś ludem, szlachtą czy mędrcami - masz zawsze jednakowe szanse w walce o tron. Przewaga jednych czy drugich to tylko złudzenie, to taki stereotyp, który każdemu siedzi w głowie i jednych blokuje, innych wyzwala. Lepiej pozbądź się go jak najszybciej. Jak grać w życie, żeby wygrać? Trzeba umieć ponosić straty! (...)" Skończyłam. Jak dotrwam do kolejnego tomu? Nie mam bladego pojęcia? Ta seria to absolutne mistrzostwo świata w swoim gatunku, a każda część podnosi poprzeczkę o poziom wyżej. W "Królowej dzikusów" dzieje się mnóstwo. Losy wojny między Cesarstwem Słońca a Królestwem Żeglarzy, wydają się przesądzone, jedyne co pozostało to podbicie dzikiej Północy i pojmanie jej Królowej. Jeśli Ian Lancaster chodź przez chwilę myślał, że będzie łatwo, to szybko okazuje się w jak wielkim był błędzie, jednak Północ również szybko się przekona, że mężczyzna kierowany rządzą zemsty, to siła z którą należy się liczyć. Pojawiają się też kolejne tropy sugerujące, że coś ważnego nam umyka, że jest ktoś, kto umiejętnie kreuje i wykorzystuje poszczególne wydarzenia do własnych celów. Spiski, zdrady, nieoczekiwane zwroty akcji, tajemnice, namiętności i odrobina magii, a wszystko to podane w idealnych proporcjach i dopracowane do perfekcji. W tej historii nie ma prostych rozwiązań i łatwych decyzji, jest brutalnie i dosadnie, a bohaterowie wcale nie są kryształowo idealni, wprost przeciwnie, kierowani emocjami popełniają błędy przez które giną ludzie, ale właśnie to wszystko sprawia, że ta seria jest tak doskonała. Poważnie, odłóżcie wszystko co teraz czytacie i zacznijcie niesamowitą przygodę z Aline.

„Królowa dzikusów” to trzecia część cyklu fantasy z domieszką romansu i sensacji, którego niekwestionowaną gwiazdą jest waleczna i nieco szalona Aline. Księżniczka i as wywiadu w jednej osobie, która nie chce być jedynie ozdobą u boku męża w konserwatywnym Królestwie Żeglarzy. Chce żyć pełną piersią, móc decydować o sobie i swoich losach. Jej przygody wciągnęły mnie tak bardzo, że ich dalszy ciąg przeczytałam z zapartym tchem gdy tylko odebrałam książkę od kuriera. I tak jak w pierwszej części mogliśmy wraz z bohaterami surfować po falach w liberalnym Cesarstwie Słońca, w drugiej poznać zaciekłość i konserwatyzm Królestwa, tak część trzecia przenosi nas na zimną i surową Północ. Aline zmuszona do ucieczki zarówno przed rodziną, jak i byłym kochankiem znajduje schronienie u boku Michela w jego rodzinnych stronach. Pozornie nieprzyjazna kraina ma swoje plusy. Brak tu hipokryzji, która tak mierzi dziewczynę. Dużo jednak pracy będzie ją kosztować wyrobienie sobie pozycji i uznanie jej za Królową. Nie tylko musi zasłużyć na szacunek poddanych, ale przejść próby, by stać się prawdziwą Kobietą Północy. Tylko wtedy też uda jej się scalić ten naród nieprzywykły do współdziałania i stworzyć armię, która będzie w stanie bronić się przed zakusami Cesarstwa. Bo starcie jest nieuniknione, tym bardziej że podsycane pobudkami osobistymi. Czy doświadczenie i umiejętności strategiczne Aline, stworzenie armii i budowa podziemnego miasta wystarczą, by dać odpór siłom wroga? Można zatracić się zarówno w tej krainie, egzotycznej w swej dzikości, z wierzeniami i rytuałami sięgającymi daleko w strefę duchową, jak i w emocjach, których dostarczają nam losy bohaterów. Tak wąska jest granica pomiędzy miłością a nienawiścią, między lojalnością a zdradą. A ta ostatnia połączona z urażoną dumą budzi chęć zemsty, choćby za cenę tysięcy niewinnych istnień. Jednak to zakończenie rozbiło mnie na tysiąc kawałków. Nawet jeśli kolejnej części uda się je posklejać, to w sercu już zawsze zostanie rysa. To nie tylko wciągająca, ale i niosąca wiele wartościowych przekazów seria fantasy, w której magia przeplata się z problemami zwyczajnego życia, a dylematy władców, ze zwykłymi ludzkimi marzeniami i rozterkami. Nawet jeśli nie jesteście fanami tego gatunku, to zachęcam Was do podążenia śladami Aline, oczywiście najlepiej od tomu pierwszego. W jej świecie znajdziecie więcej podobieństw do naszego niż mogłoby się wydawać.