Kroniki Atlantydy. Pierścień ognia. Tom 2

„Pierścień ognia” to drugi tom „Kronik Atlantydy” i trzeba zacząć tę przygodę od pierwszej części. Wracamy do postaci znanych z pierwszego tomu – „Berło światła”. Wspólnie z nimi ponownie wyruszymy na poszukiwanie zaginionych insygniów. A będzie to wyprawa pełna niebezpieczeństw, zagadek i zaskoczeń. W tej podróży nie zabraknie odwagi, pradawnych waśni, zemsty i miłości budzącej skrajne emocje. Towarzystwo iście doborowe: anioły, bogowie, dżiny, postacie historyczne a także zwykli śmiertelnicy. I to wszystko w jednej książce, więc o nudzie nie ma mowy. Czytałam wszystko z zainteresowaniem i oczywiście ciekawiło mnie, w którą stronę autorka pociągnie poszczególne wątki. Nie raz byłam zaskoczona przebiegiem wydarzeń, a końcówka totalnie mnie zszokowała i miałam myśli w stylu: „Autorko, dlaczego mi to robisz?! Jak tak mogłaś zrobić?! No dlaczego?! I gdzie jest tom trzeci?! Potrzebuję go na już!”. Podoba mi się też to, jak wykreowani są bohaterowie, bo chociaż to fantastyka i sporo tu z mitologii i biblii, to miałam duże poczucie realności zarówno postaci, jak i wydarzeń. Dobrze spędziłam czas z tą książką i jak już wspomniałam wyczekuję na tom trzeci.

"Pierścień ognia" Marah Woolf to drugi tom cyklu Kroniki Atlantydy. Pierwszy spodobał mi się na tyle, że postanowiłam sięgnąć po kontynuację. Nefertari bardzo cierpi po stracie brata. Nie może wybaczyć Azraelowi złamanej obietnicy. Mimo żałoby postanawia odnaleźć kolejne insygnium. Zostaje poniekąd do tego zmuszona, gdyż ciągle dusza Malachiego jest zagrożona. Czy nasza bohaterka odnajdzie pierścień? Czy wyjdzie z tego cało? Ciężko było mi się na początku wgryźć w tę historię. Trochę męczyły mnie relacje między bohaterami. Były jakieś takie sztywne i bez polotu. Azrael stosował doprawdy słoniowe podchody w stosunku do Taris. Ale z biegiem historii zaczęło się robić coraz ciekawiej. Zagadki Salomona, ukryte świątynie, cała ta otoczka rodu z Indiany Jonesa zdecydowanie mnie przekonuje. I jak myślałam, że już nic nie może mnie zaskoczyć autorka zgotowała nam przysłowiową bombę w zakończeniu. Zdecydowanie chciałabym móc już się zabrać za ostatnią część i mam nadzieję, że wydawnictwo nie każe nam długo czekać. Na pewno ta seria nie będzie należała do moich najbardziej ulubionych, ale zdecydowanie jest warta uwagi. Oczywiście nie możemy przemilczeć sposobu w jaki została wydana. Wydawnictwo Jaguar umie w te klocki. Uwielbiam i czekam na więcej.

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Jaguar „Pierścień ognia” to druga część cyklu Kroniki Atlantydy. Pierwszy tom bardzo mi się podobał. Sprawił, że na nowa mam ochotę odkryć ten gatunek. Drugi tom według mnie jest jeszcze lepszy niż pierwszy. Po części dlatego, że już nie gubiłam się w postaciach, ale przede wszystkim, ze względu na emocję jakie dostarczyła mi dwójka głównych bohaterów. Wraz z Nefertari przeżyłam stratę brata i ból związany ze zdradą Azrael. A później miotałam się wraz z nią czy dać się ponieść uczuciom czy raczej znienawidzić na zawsze Anioła Śmierci. Przecież i tak obie jesteśmy śmiertelniczkami i taki związek nie ma przyszłości. Pierwszy tom kończy się odnalezieniem berła światła przez Taris i inne fantastyczne istoty. Azrael dostał to czego pragnął, ale nie wywiązał się ze swojej części umowy. Miał on uratować od śmierci brata Nefertari. Od początku była to jednak pusta obietnica. A żeby jeszcze bardziej zniechęcić do siebie dziewczynę, Anioł Śmierci powiedział jej, że ta którą kocha od 12 tysięcy lat nadal żyje. Chyba można sobie wyobrazić co w tym momencie czuła Taris. W drugim tomie jednak istoty nadprzyrodzone nie dają dziewczynie spokoju. Tym razem Azrael chce odnaleźć Atlantydę, a bogowie grożą, że jeśli nie pomoże im odnaleźć pierścienia ognia, oddadzą duszę Malachiego demonom. Taris nie ma wybory i musi po raz kolejny wyruszyć w niebezpieczną przygodę, w której nie wie, komu może zaufać a komu nie. Autorka posiada bardzo lekkie pióro i książkę, chociaż nie jest cienka, czyta się bardzo szybko. To co mnie bardzo podoba się w tej powieści, to świat demonów, aniołów śmierci, dżinów, wampirów, który przelata się z postaciami biblijnymi czy historycznymi. Bohaterowie podobnie jak w pierwszej części zostali świetnie wykreowani. Każdy z nich jest inny, każdy ma własną przeszłość. Dialogi i uszczypliwości wobec siebie dwójki głównych bohaterów sprawiały, że nie jeden raz na mojej twarzy zawitał uśmiech. Książka posiada wszystkie cechy które poszukuję w fantastyce. Barwne postacie, zakazana miłość pomiędzy człowiekiem a postacią nadprzyrodzoną. Akcję, która wciąga od pierwszej strony i nie zwalnia ani na chwilkę. I zakończenie, które mega zaskakuje i sprawia, ze już się chce przeczytać kolejny tom i odnaleźć kolejne ostatnie insygnia.