Kuba. Tom 10

Moi drodzy to było moje pierwsze spotkanie z piórem autora Jacka Ostrowskiego i muszę wam powiedzieć, że bawiłam się przednio. Ten tom jest dziesiąty w serii, ale każdy z tomów dotyczy innej sprawy w życiu Zuzanny Lewandowskiej, więc można je czytać nie w kolejności jak dla mnie. Ja z chęcią poznam wcześniejsze losy Zuzy i inne jej sprawy. Zuza - wzięta pani adwokat z Płocka żyje w latach komuny, wszyscy wiemy co to była za czasy. Trzeba było uważać co i komu się mówi, kupowało się na kartki, a władza zawsze wiedziała co dla obywatela jest lepsze, itd. W tej części Zuza wybiera się na urlop na Kubę, otrzymuje paszport co jest dużym zaskoczeniem w tych czasach. Władza interesuje się życiem obywatelki Lewandowskiej do tego stopnia, że wysyła za nią kapitana Marjańskiego i kaprala Oparę. Na miejscu Zuzanna wybiera się na wycieczkę, którą zafundował jej Eduardo, wdaje się w romans ze znanym kubańczykiem, prowadzi małe dochodzenia, ponieważ trupów nie zabraknie, a że zabrała ze sobą swoją papugę Are, która swoje trzy grosze do historii do rzuciła - to było ciekawie. To zwierzątko było moją ulubioną postacią. Wyniki dochodzenia Zuzy mnie zaskoczyły, ponieważ były trupy i nie. Wątek romansu i perypetie związane z papugą - rewelacja. Wszystkie postacie są świetnie wykreowane i oddają sobą czasy komuny. Bardzo sprytnie wplecione w fabułę zostały insynuacje do bieżących wydarzeń politycznych. Jedno jest pewne ta historia jest zabawna, pełna sarkazmu i absurdalnych sytuacji. Prawdziwy rollercoaster wydarzeń. Idealna komedia kryminalna z nutą czarnego humoru ;-) Zakończenie ewidentnie sugeruje, że będzie tom 11.

Byłeś/-aś kiedyś na Kubie? Podobało Ci się tam? Może jest to dla Ciebie wciąż kierunek nieznany o którym marzysz? Może jednak marzy Ci się jakiś inny? U mnie Kuba wciąż jest na liście miejsc do odwiedzenia i mam nadzieję, że uda mi się kiedyś na nią dotrzeć. Jej klimat zawsze mnie fascynował i chciałbym zobaczyć te wszystkie malownicze miejsca na własne oczy. Jednak tym razem udało mi się przenieść na Kubę za sprawą najnowszej książki Jacka Ostrowskiego o jakże wymownym tytule „Kuba”. „Kuba” to już dziesiąty tom z cyklu o Zuzannie Lewandowskiej. Serię śledzę od samego początku i z przykrością patrzę na to jak staje się coraz to bardziej nijaka i odrealniona. Autor zabiera nas oczywiście do Płocka, ale i do Hawany, Santiago czy innych kubańskich miejsc. Pozwoliło mi to poczuć namiastkę egzotyki, którą tak bardzo kocham jednak to za mało, aby książka mnie zachwyciła. Oczywiście w dalszym ciągu stylistycznie wszystko jest lekko i przyjemnie. Książkę czyta się dość szybko, ale… „Kuba” to książka, gdzie Autor mocno „popłynął” - absurd goni absurd, a wydarzenia mocno graniczą z niemożliwością. Z jednego delikatnie mówiąc beznadziejnego wątku przechodzi w drugi, a ja osobiście czułam zniesmaczenie i ogromne niedowierzanie, bo czegoś takiego po serii kompletnie się nie spodziewałam. Romans Zuzy to jakaś parodia, a Mariańskiego było mi najzwyczajniej szkoda, bo to co go spotyka przekracza nie tylko wszelkie granice, ale było dla mnie niesmaczne. „Kuba” mocno odbiega od pozostałych części z serii i mam nadzieję, że „To co wydarzyło się na Kubie, zostaje na Kubie”. Po zakończeniu można śmiało wnioskować, że kolejny tom zdecydowanie się ukaże, dlatego mam nadzieję, że Jacek Ostrowski wróci w nim na swoją dawną ścieżkę. Lubię komedię (bo kryminałem nie można tego nazwać), ale tutaj bardziej chciało mi się płakać niż śmiać.