Lato w Białej Dolinie

Jeżeli myślicie, że w naszej Białej dolinie już nic więcej nie może się zdarzyć to jesteście w błędzie. Długo czekałam na drugi tom, bo od poprzedniego utożsamiasz się z mieszkańcami tego uroczego miasteczka. Tęskniłam za Miją i Anaszką, i to w jaki sposób odkrywają zagadki świata dorosłych. Obydwie części można czytać oddzielnie, więc z całego serca zachęcam do szybkiego nadrobienia. Jeżeli nie wiesz, co podarować dzieciom, młodzieży a nawet dorosłym to tutaj macie coś wartościowego. Macie jeszcze czas do kupowania i otrzymania przed świętami. Czy takie książki mogą czegoś nauczyć? Czy mogą pokazać nam świat, w którym każdy otrzyma pomoc i wsparcie? Na to pytanie odpowiedź znajdziecie właśnie w tej, jak i poprzedniej części. Opisów książki jest mnóstwo, więc dla tych, którzy lubią poznać co ich czeka zachęcam do przeczytania. Ile razy jest tak, że nie znając kogoś, czegoś łatwo przyklejamy łatkę, która w niczym nie odzwierciedla tego, kim jesteśmy, skąd pochodzimy. Sama nieraz, nie dwa zbyt pochopnie oceniłam innych, lecz z czasem, poznając prawdę było mi bardzo głupio. W książce jest rozdział, z którego dowiecie się, że do Białej doliny mają przybyć tajemniczy obcy. Nasze małe bohaterki mają niezłą zagadkę do rozgryzienia i udowodnią, że obcy nie znaczy inny. Chodzą nawet teorie, że ci tajemniczy goście mogą mieć zieloną skórę albo co gorsza, wyłupiaste oczy, ale jaka jest prawda to już sami przekonacie się o tym. Tak na marginesie to był mój ulubiony rozdział, bo wiele nawiązuje do realiów, w jakich żyjemy. Chciałabym zdradzić więcej, ale nie chce pozbawiać was tej radości w odkrywaniu samemu tego, co dany tytuł niesie ze sobą. Uprzedzam, że jak zaczniesz czytać nie oderwiesz się od niej, więc zabezpiecz się w kubek gorącej herbaty, koc itp. Może lubicie czytać dzieciom do snu? Fantastycznie! To będą niezapomniane chwilę. Kolejną pozytywną wiadomością, jaką chcę wam przedstawić jest fakt, że zwolennicy audiobooków mogą tę i poprzednią część przesłuchać w aplikacji Audioteka.pl która dzięki fantastycznej lektorce przeniesie was do tej urokliwiej doliny, z której bije moc natury, miłości i przyjaźni. Bohaterowie bardzo chcą poznać was i wasze pociechy. Polecam każdemu bez względu na wiek.

Czy literatura dla dzieci może być piękna? Może! Czy może być wartościowa? Oczywiście! I jeszcze jedno, najważniejsze. Może uczyć – a nawet powinna! „Lato w Białej Dolinie” tak, jak „Opowieści z Białej Doliny”, to książka z przesłaniem. Choć to literatura dziecięca to pozycja bardzo mądra, z której można wiele się nauczyć. Dzięki dwóm wspaniałym bohaterkom: Mii i Anaszce, dzieci (ale nie tylko one, bo książka nie powinna mieć docelowego wieku) poznają odwagę, odmienność i nauczą się, że przyznanie racji innej osobie to nie porażka, a rozglądanie się trochę dalej niż czubek własnego nosa może przynieść same korzyści. „Lato w Białej Dolinie” to lektura inspirująca tak dla dzieci, jak i dla rodziców. Na czoło wysuwają się: natura, przygody, natura, wyobraźnia, natura, spontaniczność, natura… Fascynująca, cudowna, tajemnicza. Przepięknie wydana. Ilustracje Marceliny są proste, ale śliczne i wspaniale współgrają z tekstem. Sześć opowiadań/przygód, które pokazują nam między innymi wyjątkową rodzinę, która wcale nie musi być taka jak wszystkie. Bo przecież inność jest fajna i ciekawsza. Dzięki mądrościom przekazanym nam w tekście dowiemy się jak się nie poddawać i jak, w gonitwie dnia codziennego zauważać to, co ważne i to, co nam często umyka. „Opowieści z Białej Doliny” miały w sobie nutę kryminału, bo chodziło o kradzież lasu. „Lato w Białej Dolinie” to zgoła inna historia, jednak niemniej tajemnicza, bo mają przyjechać OBCY. I choć wszyscy o tym mówią, to tak naprawdę nikt nie wie, co się za tym kryje. Kim są OBCY? Czego chcą? Skąd przyjeżdżają? Przyda się tolerancja i życzliwość, której na szczęście mieszkańcom Białej Doliny nie brakuje, a my możemy się naprawdę sporo od nich nauczyć. Ale to nie koniec sensacji, bo oto w Białej Dolinie ma pojawić się słynny reżyser, by nakręcić film. Każdy jest rozemocjonowany do tego stopnia, że chciałby stać się jednym z aktorów. Ale jak to się skończy, to na razie pozostanie moją słodką tajemnicą, a dla Was do momentu przeczytania tej wspaniałej lektury. Ta książka to również galeria wspaniałych postaci (tak ludzkich, jak i zwierzęcych) i cudownych charakterów: Nadleśniczy Bęben, dziadek Mii i Babcia Bęben; Leśniczy Gałązka; Tata Anaszki – to ten od dynksów i tentegesów; oswojony Lisek Pietruszek; Dzik Jarek – wcale nie taki dziki; dwie suczki: Izera i Heksa; Listonoszka Zofia. Realizm magiczny zapakowany w najbardziej kolorowy papier na świecie i udekorowany humorem, jednak nie stroniący od ważnych i bardzo mądrych treści, które podane w innej formie znudziłyby. Wielkie brawa dla Autora za pomysł, bo ten jest po prostu wyśmienity. Wyrosłam już z książek dla dzieci, choć czasem czytam, by całkowicie nie zardzewieć. Te książki, obie, są świeże, piękne i wyróżniają się na tle innych dzisiaj wydawanych propozycji dla dzieci. Nie mówię, że tamte nie są mądre, tylko, że te są inne. Szczególne. I żeby to zrozumieć, trzeba przeczytać. I ważna informacja dla tych z Was, którzy nie czytali „Opowieści z Białej Doliny”. Choć szczerze zachęcam do lektury, to bez znajomości pierwszej części nie pogubimy się czytając „Lato w Białej Dolinie”. I jeszcze jedno. Święta tuż tuż, a pod choinką na pewno znajdzie się miejsce na jeszcze jedną paczuszkę. To może włóżcie do niej jedną albo dwie książki Przemka Corso. Gwarantuję świetną i mądrą zabawę całej rodzinie. A przy okazji Wydawnictwo SQN od każdego sprzedanego egzemplarza przekazuje 10 złotych (do końca roku) na Dom Dziecka w Szklarskiej Porębie. Można więc nie tylko sprawić radość sobie, ale także innym. Pomyślcie o tym!

Tęsknie do Białej Doliny. Do tej z książek Przemka Corso i Marceliny (liczę na kolejny tom!), ale też do tej swojej własnej. Do miejsca, w którym wszystko jest dokładnie takie, jakie być powinno. W którym każdy jest sobą i nie musi się nawet nad tym zastanawiać. W którym nikt się nie dziwi, jeśli wolisz spędzać czas ze swoimi psami, niż z ludźmi (jak Leśniczy Gałązka). Nikt też nie zabrania dzieciom być dziećmi (trzeba tylko pamiętać o bezpieczeństwie), ani lisom zajadać się pietruszkami. A nawet jeśli komuś wpadnie do głowy pomysł, aby zmieniać innych, to ostatecznie dochodzi do wniosku, że najlepiej, gdy jednak każdy jest sobą. "Opowieści z Białej Doliny" i "Lato w Białej Dolinie" to książki, które przytulam mocno, bo po ich lekturze po prostu lepiej się czuję sama ze sobą. Te książki to powiew świeżości wśród czytelniczych propozycji dla dzieci. Wyróżnia je wyjątkowa szczerość w narracji, może nawet momentami naiwność, ale taka, która rozczula autentycznością. Zaglądamy bowiem do Białej Doliny i poznajemy niektórych jej mieszkańców. Są tu Mia i Anaszka, dziewczynki, które mają czas na leśne wyprawy, na zajadanie się babcinymi naleśnikami i na przyglądanie się z dystansem życiu dorosłych z podwórkowego trzepaka. Są też babcia Bęben (która daje dzieciom dużo swobody) i dziadek Bęben - charyzmatyczny nadleśniczny. Jest tata artysta i gapowaty leśniczy Gałązka. Pojawią się Obcy, a nawet słynny filmowy reżyser. Jest tu też natura - szumiący las, jeleń albinos, udomowiony lis i nie tak dziki dzik. Książki o Białej Dolinie są jak literacki czasowstrzymywacz. A na pewno przynajmniej spowalniają czas, bo uświadamiają, że "czasami trzeba się cieszyć z prostych rzeczy". Udowadniają też istotną teorię wyższości poranków nad wieczorami. Dlatego więc warto je celebrować! To historie przepełnione wdzięcznością, która jest w nich absolutnie naturalna i przekonaniem o akceptacji każdej żywej istoty. Choćby wydawała się najbardziej obca i z końca świata. To zaledwie część tego, co wyczytasz z tych kapitalnych opowiadań. I pamiętaj, że nikt kto lubi konfitury truskawkowe i książki, nie może być złym człowiekiem!

"Lato w Białej Dolinie" to książka w której spotkamy nietuzinkowych bohaterów: przyjaciółki Mię i Anaszkę, nadleśniczego Bębna i jego żonę, leśniczego Gałązkę, a także niemalże udomowionego lisa. Spokojne życie mieszkańców burzy informacja o rychłym przybyciu obcych. Odtąd każdy snuje domysły. Jak nowo przybyli będą się prezentować, czy znają język, czy są dobrzy, a może wręcz przeciwnie i należy się ich obawiać? Gdy przybywają w przeciwdeszczowych płaszczach i ogromnych kapeluszach, nawet nieznajomość języka nie stanowymi problemu. Wszak wystarczy ciepły kąt, kawa i kilka słoików dżemu. Po czasie miejscowością wstrząsa kolejna wieść. Znany reżyser wybiera się do Białej Doliny, by kręcić nowy film. Wiele mieszkańców pragnie wziąć udział w castingu. Czy realizacja dojdzie do skutku? Sprawdźcie koniecznie na kartach tej niebanalnej książki. Autor Przemek Corso przypomina czytelnikom w tej publikacji , że chęć okazania pomocy nie wymaga od nas znajomości języka, kultury i sytuacji życiowej "obcych". Bezwarunkowa pomoc wymaga jedynie szeroko otwartych drzwi i wrażliwych serc. Różnorodność bohaterów skłania do refleksji i zastanowienia się nad tym, za czym my tak właściwie codziennie gonimy, dlaczego chcemy być ciągle lepsi, doskonalsi i czy aby na pewno jest nam ta pogoń potrzebna do szczęśliwego spokojnego życia. Książka, mimo iż porusza ważne społecznie kwestie, przepełniona jest słownym i graficznym humorem. Doskonała lektura do czytania w leniwe jesienne popołudnie. To także dobra baza do rozmowy. Czekam z niecierpliwością na kolejne wartościowe lekcje płynące z Białej Doliny. Czytajcie, bo naprawdę warto!

"Lato w Białej Dolinie" to opowieść, która wpleciona jest w malowniczy krajobraz i pełna jest przyjemnych niespodzianek. Przesłanie o sile przyjaźni, wspierania się nawzajem i akceptacji wyróżnia tę książkę jako niezwykłe doświadczenie dla czytelników w każdym wieku.