Lawenda i gadające koty

"Lawenda i gadające koty" już na wstępie zachwyciła mojego synka przepiękną grafiką, a pachnąca lawendą okładka natychmiast wprowadza czytelnika w aromatyczny klimat natury. Główną bohaterką jest tytułowa Lawenda, której to wyjątkowe imię nadała babcia Róża, gdy dziewczynka miała 6 lat. Jest też jej młodszy brat - Rumianek. Dzieci jadą do babci i jej domu położonego tuż przy bogatej w daty natury łące. Początkowo mają tam spędzić jedynie wakacje, ale ich rodzice zatracają się w wirze pracy i w związku z tym rodzeństwo pozostaje pod opieką babci aż do zimy. Rodzice wciąż odwlekają ich powrót do domu, co na początku wywołuje w Lawendzie rozżalenie. Z czasem między dziewczynką a babcią zawiązuje się niezwykła więź, Lawenda uczy się traktować przyrodę jako źródło wielu dóbr, z których można czerpać, ale też trzeba o nie dbać i je szanować. Wszystko zmienia się, kiedy babcia Róża mocno podupada na zdrowiu. Ze szpitala trafia do domu spokojnej starości, Lawenda i Rumianek wracają do mieszkania na betonowym osiedlu, rodzice nadal są nieobecni, a dziećmi zajmuje się sąsiadka - Ciocia Żaba. Kiedy mijają 3 lata, następuje pewien przełom. Splot wielu wydarzeń doprowadza do tego, iż Lawenda - choć sama jeszcze i tym nie wie - jest coraz bliżej spełnienia obietnicy danej babci. A jedną z ważniejszych ról odegrają... gadające koty, które dziewczynka dostrzega pewnego zimowego dnia z okna swojego pokoju. Życie całej rodziny ulegnie całkowitej zmianie. Bardzo wzruszająca opowieść o miłości, trosce, prawdziwej przyjaźni, ale także o trudach obecnych czasów - o rodzicach, którzy w ferworze pracy zapominają, że trzeba jeszcze przeżywać życie, żyć i być dla siebie i swoich dzieci. Ilustracje w tej książce to prawdziwe mistrzostwo świata! Jestem nimi kompletnie oczarowana. Jest to książka dedykowana nieco starszym dzieciom (6-8 lat), ale może trudno w to uwierzyć - przeczytałam ją mojemu 4-latkowi w jedno popołudnie.

Przepiękna opowieść. Autorka pozwoliła sobie nadać nazwy ziół postaciom z książki. Do tego pod postacią opowieści przemyciła bardzo cenne informacje odnośnie ich leczniczych właściwości. Niektóre wątki powtarzała kilka razy, lecz w oparciu o inny schemat, byśmy i my zapamiętali co robić, kiedy jest się przeziębionym, kiedy mamy zły humor, a także, kiedy łapie nas nagły ból serca. Nawet sama okładka książki, kiedy potrzemy palcem jej wierzch od razu zapachnie nam w pokoju lawendą. U mnie niestety jest ten problem, że jestem alergikiem, więc zapach strony sprawił, że kichałam:-) Nie pachnie ona jednak przez cały czas. Jedynie potarta okładka wytworzy zapach, a później on zanika i wraca tylko przy pocieraniu. Wracając do opowieści, poznamy tutaj dziewczynkę, której zwyczajne imię było tak dawno nie używane, że każdy zapomniał jak ono brzmiało. Miała piękne rude włosy, wyraziste okrągłe oczy i bardzo dobre serce. Uwielbiała słuchać opowieści swojej babci, która uczyła ją jak korzystać z ziół i gdzie ich szukać w razie potrzeby. Jednak pewnego dnia babcia zesłabła, a dziewczynka biegła co sił w nogach, niezbyt szczelnie odziana po doktora. Babcię zabrali do szpitala, a później do domu spokojnej starości. To w ten właśnie wieczór biegnąc w zimnie odmroziła sobie swój nosek i w ten sposób miał lekko szary odcień. To wtedy nazwali ją Lawendą. Miłość jej do babci była prze ogromna, nawet obiecała jej, że pewnego dnia znajdzie sposób i sprowadzi ją do domu. Widziała bowiem, że nie było tam babci dobrze, nawet lawenda nie sprawiała, że jej humor się poprawiał. W ten oto sposób poznamy inne postacie, które przyczynią się do wielu przygód w których ciekawość, dobre serce i zrozumienie będą potrzebne, by radość jej ukochanej babci powróciła na jej twarz. Bądźcie pewni, że z lekką nuta magii, wyciagnięcia pomocnej dłoni i ciekawości przejdziecie przez tą historię czasem z uśmiechem, a czasem ze wzruszeniem. Bardzo mi się podobała, tym bardziej, że dzięki niej poznałam naturalne metody wspierania naszego zdrowie, a nawet jego ratowania:-)