Lilie królowej Wilczyce

" [...] Niestety, jedynie co mój mąż teraz potrafi, to unosić się fałszywym honorem, a jak robi się ciężko, ostateczne decyzje zostawia mnie. [...]" Spotkanie z twórczością Lucyny Olejniczak było dla mnie bardzo emocjonujące. Po pierwsze było to ostatnie spotkanie z bohaterkami Sagi Średniowiecznej. Po drugie tutaj się tyle dzieje, że łzy płynęły mi ciurkiem. Brawo dla autorki, że doprowadziła mnie do takiego stanu. Szkoda, że to była już ostatnia część. Polubiłam ją całym sercem. Jeżeli znacie poprzednie części, to wiecie, że możecie się wszystkiego tutaj spodziewać. Poznacie bardzo dobre wieści, jak i tragiczne sytuacje. Książka "Lilie królowej. Wilczyce" moim zdaniem jest najsmutniejszym tomem. Tutaj co chwile stawało mi serce i nie dowierzałam, w to co czytam. Moja radość mieszała się ze smutkiem. Podobało mi się to, że na moich oczach trzy główne bohaterki dojrzewały, dorastały, a później stawały się żonami i matkami. Cieszę się, że mogłam uczestniczyć w życiu ich dzieci. Powiem wam, że mam swoją ulubienicę wśród nowej młodzieży. Jest nią stawiająca zawsze na swoim Małgorzata. Ta dziewczyna ma wielki potencjał. Koniecznie musicie ją poznać. Czy mimo upływu lat przyjaźń Amalii i Mildy nadal kwitnie? A co się dzieje u królowej Jadwigi? Czy wreszcie doczeka się upragnionego potomka? Byłam bardzo ciekawa, co słychać u Varnasa. Autorka stworzyła dla niego ciekawą i przynoszącą dreszcze historię. Warto ją poznać. Historycznie powieść "Lilie królowej. Wilczyce" osadzona jest u schyłku czternastego i na początku piętnastego stulecia. Czy jesteście ciekawi, jak autorka przedstawiła bitwę pod Grunwaldem? Z całego serca odsyłam was do tej powieści. Ponad 600 stron bardzo dobrze napisanej powieści. Z przyjemnością całą sagę obejrzałabym na dużym ekranie. "Lilie królowej. Wilczyce" to idealna lektura dla wszystkich miłośników obyczajówek i powieści historycznych. Lucyna Olejniczak stworzyła niezapomnianą sagę, która na długo pozostanie w pamięci. Kto wie, może autorka za jakiś czas powróci do nas z historią Małgorzaty. A może stworzy zupełnie inną powieść. Warto czytać powieści Lucyny Olejniczak. Jeżeli jeszcze nie czytaliście tej sagi, to zacznijcie swoją przygodę od "Lilie królowej. Siostry", "Lilie królowej. Wiedźmy", "Lilie królowej. Matki" i "Lilie królowej. Wilczyce". Życzę wam udanej lektury, a ja już wypatruję kolejnej ciekawej powieści tej autorki. Zapomniałabym wspomnieć. Warto zwrócić uwagę na cudowną okładkę. Jest bardzo tajemnicza, mroczna, smutna i ma to coś w sobie, co przyciąga wzrok.

Ostatni tom sagi „Lilie Królowej” to kolejna wspaniała powieść Lucyny Olejniczak. Tak samo jak poprzednie tomy, ten również mnie zachwycił i pochłonął bez końca. Amalia i Milda są coraz starsze, ich dzieci powoli dorastają, a życie toczy się dalej. Czy to oznacza, że wreszcie zaznają spokoju? Absolutnie! Średniowieczny Kraków dostarcza im coraz to nowych przygód, ale też zmartwień. Amalia wraz z mężem otwierają szkołę dla najmłodszych dzieci, gdzie uczą ich podstawowych, w tamtych czasach nauk. Natomiast Milda z Mikołajem zajmują się prowadzeniem sklepu, który Mikołaj odziedziczył po ojcu. Okazuje się, że stary Bartłomiej narobił sobie wielu wrogów, stąd prowadzenie sklepu stawało się coraz trudniejsze. Poza Krakowem, w miejscowości Turzyce, gdzie mieszkał Varnas wydarzyła się tragedia. Jego mała córeczka, Klara, została porwana. Tak więc Varnas wyruszył na poszukiwanie córki. Czy uda mu się ją odnaleźć? Autorka napisała całą tę sagę w bardzo pięknym i niepowtarzalnym stylu, z jednej strony jest łatwy w odbiorze, z drugiej strony nie umniejsza całości, pozwala zatopić się w lekturze i dać się jej ponieść. Pięknie również rozwinęła znane nam już postacie, jednocześnie nie zatracając ich charakteru, znanego z wcześniejszych tomów, z drugiej strony dotkniętych przemijającym czasem. Szczególnie podobała mi się postać Małgorzaty, córki Amalii i jej pierwszego męża z Rożnowa. Od początku miała trudny charakter, jednak autorka pięknie pokazała, że nawet taki charakter może być dobrze wykorzystany. Nie chcę już więcej Wam zdradzać, natomiast bardzo gorąco zachęcam do lektury całej sagi! Zakochałam się w tej historii, w tym stylu pisania. Towarzyszyły mi najróżniejsze emocje, od tych pięknych, po te trudne. Jest mi niezmiernie przykro, że to koniec i nie poznam dalszych losów bohaterów. Ta saga ma szczególne miejsce w moim sercu.

„Lilie królowej. Wilczyce” to już 4 tom wspaniałej sagi średniowiecznej pani Lucyny Olejniczak. Jak każda poprzednia część tak i ta porwała mnie od pierwszej strony. Przeczytałam ją bardzo szybko pomimo, że nie należy ona do cienkich. A wszystko to dzięki lekkiemu piórze autorki i ciekawie opowiedzianej historii o Jadwidze i jej dwórkach. W tej części królowa Polski w końcu spodziewa się dziecka. Szczęście jej nie trwa zbyt długo. Nadchodzi rok 1410 i bitwa pod Grunwaldem. Autorka przenosi nas na miejsce bitwy. Czytając czułam jakbym fizycznie przeniosła się w czasie i była obserwatorem tych wydarzeń. I chociaż na lekcji historii w ogóle takie opisy mnie nie interesowały, to tutaj jestem nimi zachwycona. Oprócz bitwy Pani Lucyna nie zapomniała o pięknej przyjaźni, która łączy Amelię i Mildy. Jak zawsze autorka świetnie oddała klimat średniowiecznego Krakowa. Społeczeństwo, realia, zasady wtedy panujące. I to najbardziej lubię w powieściach pani Lucyny. W pełni oddany klimat dawnych czasów, napisany prostym językiem. „Lilie królowej. Wiedźmy” to już ostatni tom tej sagi. Trochę szkoda rozstawać się z bohaterami, z którymi zżyłam się. Saga średniowieczna jest na pewno obowiązkową lektura dla każdego kto lubi historię. Polecam!