Łucznik

Nowy autor to zawsze niewiadoma, choć niektórzy z Was mieli pewnie możliwość sprawdzić pióro Artura Żurka, bo „Łucznik” jest już czwartą Jego książką i drugą z cyklu z pisarzem Henrykiem Zamrozem. Od razu zaznaczę, że nieznajomość „Strzygonia” w niczym nie umniejszyła przyjemności z lektury i jej zrozumienia, a wystarczyło spojrzeć na zimowy krajobraz za oknem, by wskoczyć w jej klimat. Jak w zaspę, dosłownie. Na zimową Warszawę prócz masy śniegu pada blady strach. I choć mróz ścina ulice, serca mieszkańców rozgrzewają emocje spowodowane atakami tajemniczego „łucznika” strzelającego do przypadkowych ofiar. Skrajne zachowania warszawiaków budzą przerażenie, a czasem wręcz śmiech swoją absurdalnością. Kiedy jednak "strach zacznie rządzić ludźmi, a tłum miastem" może zrobić się bardzo niebezpiecznie. Klimat powieści wciągnął mnie na całego! Z równie dużym zainteresowaniem śledziłam kolejne ruchy łucznika, którego tożsamość autor skrywa niemal do końca, co nieudolne działania policji. Presja na wyniki sprowadza śledztwo do działań pozorowanych, nieliczne sukcesy są dziełem przypadku, a faktyczne tropy zbywane lekceważeniem. Aż miałam ochotę potrząsnąć tym towarzystwem, nie mówiąc o politykach, którzy próbują ugrać na sprawie kilka punktów w wyścigu przedwyborczym jednocześnie zabezpieczając tyły. Obraz zarówno narastającego w mieście strachu, jak i działań służb i polityków udało się oddać Autorowi tak realnie, że budzi to grozę. Bo tak niewiele trzeba, by wzbudzić strach i doprowadzić do chaosu w dużym mieście. I tak niewiele ma do zaoferowania w takim przypadku policja. Mimo możliwości spojrzenia na sprawę z perspektywy rożnych bohaterów, również mordercy, nie udało mi się wytypować sprawcy, a zakończenie wywołało uśmiech satysfakcji. Poruszane problemy związane z zachowaniami jednostek i mas dają do myślenia. Konsekwencje narastającej paniki tłumu, rozgrywek politycznych i prywatnych wendett, ale też działań terapeuty dyletanta są niewyobrażalne. Artur Żurek nie jest już niewiadomą. Jest dla mnie znawcą natury ludzkiej i niedoskonałości systemów, który potrafi zaintrygować zagadką kryminalną, poruszyć, a nawet rozbawić inteligentnym humorem.

„Wymagający przeciwnik tylko uatrakcyjnia rozgrywkę”. Warszawa w zimowej odsłonie prezentuje się wyjątkowo urokliwie. Śnieg. Mróz. I strach.. W mieście grasuje seryjny morderca z łukiem.. Okrzyknięty Łucznikiem przestępca terroryzuje miasto. Ludzie się boją. Ciągłe napięcie, nerwowe spojrzenia, podejrzliwość, przyspieszony oddech, neurotyczny krok, badawcze spekulacje.. poczucie wszechobecnego zagrożenia budzi powszechną psychozę i grozi niekontrolowanym wybuchem społecznych frustracji.. Bo każdy może być Łucznikiem. Tak samo, jak każdy może stać się jego ofiarą.. Ogromna presja społeczna i polityczna nie wpływają korzystnie na policyjne dochodzenie w sprawie.. Nie wiadomo kim jest człowiek, który sparaliżował Warszawę. Czy działa sam, czy też ma wspólnika. Nieznane są jego motywy. A ofiary wydają się być przypadkowe.. A może jednak on ma jakiś plan.. Pojawiające się co chwila hipotezy, wzajemnie się wykluczają. A „zwykłe” policyjne metody, okazują się niewystarczające.. Czekanie na pomyłkę Łucznika nie wchodzi w grę, bo czas to czyjeś życie, albo śmierć.. Czy ktoś w końcu będzie w stanie bezbłednie namierzyć cel i trafić w dziesiątkę? „Łucznik” to opowieść o tym, że każdy ma tajemnice przeszłości i sekrety teraźniejszości. O emocjach, które biorą górę, przysłaniają świat i zniekształcają perspektywę. Historia nieprawdopodobna, chociaż.. kto to wie. Jako niezobowiązujący czasoumilacz w zimowy wieczór – akuratna :).