Ludzie z mgły

,,Nim straciła przytomność, pomyślała, że powinna kogoś powiadomić o postaci znikającej we mgle. Bo choć niewielu rzeczy w życiu była pewna, to wiedziała, że ci, których nakrył mleczny całun, nie wracali już nigdy." No to jeśli szukacie znakomitej książki, która do samego końca trzyma w niepewności, to koniecznie powinniście sięgnąć po tą pozycję:-) Ile tu niepokoju i strachu, to aż serce stawało, bo ci, którzy chcieli kogoś ustrzec przed niebezpieczeństwem, nie dane było im tej chwili doczekać. Podobał mi się tutaj motyw małego miasteczka, a najbardziej to, że ludzie potrafili myśleć o innych, a nie tylko o sobie. Kiedyś właśnie tak było, że jak stodoła się komuś paliła, to każdy szedł pomóc. Teraz połowa ludzi udaje, że tego nie widzi, a pozostałej połowy połowa zaledwie pomyśli, by podejść i udzielić pomocy. Wracając do książki, w momencie, kiedy znika jedna postać rozpoczyna się śledztwo. Było prowadzone dość dokładnie, skrawek po skrawku dochodzimy do momentu, kiedy wszystko zaczyna się wyjaśniać. Zanim jednak to nastąpi, przewinie się bardzo dużo pobocznych postaci wraz ze swoimi historiami. Poznamy co robią na co dzień, w jaki sposób reagują na różne sytuacje oraz co kogo z kim łączy. Były tu momenty, kiedy byłam bardzo wzruszona i dotyczyły one przeszłości kogoś młodziutkiego. Nie działo się tam dobrze. Autorka idealnie zagrała tu na naszej psychice, bo to one w dużej mierze sprawiały, że nie mogliśmy się od książki oderwać. Końcówka była naprawdę świetna. Ciężko miałam się połapać o co chodziło z tą mgłą i dlaczego osoba, która nagle się pojawiła niczego nie pamięta. Nie wiedziałam czy udaje niepamięć, czy stało się coś, co mu ją zresetowało. Śledziłam wszystkie tropy wraz z policją, która opowiadała co robi. W tej książce ewidentnie byliśmy zaproszeni do świata z książki, jakby czytający miał możliwość podpowiedzi swoich myśli organom sprawiedliwości. Trochę ją przeżyłam, bo sama mieszkam w małej wiosce i znam historie o naszej mgle. Może dlatego dreszcze pojawiały się do samego końca. Świetny klimat, naprawdę polecam:-)

“Kto zgubił się we mgle i szuka drogi do domu…” Ta książka jest genialna, genialna, genialna. No genialna. W „Ludziach z mgły” Izabeli Janiszewskiej jest wszystko co chcę od świetnego kryminału, thillera a nawet horroru. Jest tajemnica – i to nie jedna. Jest niepokój. Jest mgła… Ale od początku. Córka szanowanych obywateli miasteczka na Podlasiu, Sinic Alicja Jarosz znika bez śladu. Miała iść do kościła w niedzielę jak zwykle ale się nie pojawiła na nabożeństwie. Weronika i Krzysztof, policjanci z Sinic muszą ją odszukać. W tym samym czasie pojawia się człowiek, który nic nie pamięta. Nie ma imienia, adresu, pojawił się z mgły. W ogóle ta miejscowość jest dziwna. Ludzie znikają we mgle. Ktoś się pojawia, ktoś znika. Oczywiście jak to w kryminale wszystko na końcu prawie się wyjaśnia ale ten klimat, ten nastrój, ta tajemnica – no genialna. To moje pierwsze spotkanie z Panią Janiszewską ale nie ostatnie. Czytaj, czytaj, czytaj „Ludzie z mgły” Izabeli Janiszewskiej. To jest genialne. Absolutnie polecam.

Podlasie. Lokalna legenda z mgłą w tle – gęstą i nieprzeniknioną, mącącą w głowach i wiodącą na zatracenie. Kującą w oczy. Lepką. Cierpką. Wnikającą w nozdrza. Zostawiającą na karku „wilgotne pocałunki”. Tajemniczą. Odpychającą, a jednak kuszącą.. I ludzie z krwi i kości – bohaterowie dramatu. Kim tak naprawdę są? Dlaczego kłamią.. z głupoty, ze strachu, czy z miłości? Czego się wstydzą? Przed czym uciekają? I choć na początku więcej jest pytań niż odpowiedzi, z mętnej, nieprzeniknionej mgły wyłania się mroczny obraz ludzkich słabości pełen rys i wgnieceń, poszarpany rozpaczą, zadymiony żalem, przypalony nienawiścią, przyprószony „miłością”.. Autorka niezawodnie porusza najczulsze struny ludzkiej duszy. Zapuszcza się w kręte ścieżki pewnych i wątpliwych sumień. Demaskuje świat pełen kłamstw i sekretów. Obnaża wątpliwie pewne życiowe wybory i ich konsekwencje. Zaklina rzeczywistość. Wzbudza dezorientację i rozpętuje emocjonalna burzę z piorunami. „Ludzie z mgły” to niezwykle klimatyczny, rasowy kryminał, przede wszystkim o ludziach, których świat na własne życzenie lub mimo woli, utoną różnej maści mgle. Polecam.

Bardzo lubię książki Izabeli Janiszewskiej, to dla mnie gwarancja dawki dobrego kryminału. Jeszcze się nie zawiodłam, ale czy tym razem było tak samo? 'Bo choć niewielu rzeczy w życiu była pewna, to wiedziała, że ci, których nakrył mleczny całun, nie wracali już nigdy.' Pewnej niedzieli znika dziewiętnastoletnia Alicja. Świadkowie twierdzą, że weszła w mgłę i przepadła. Po dwóch miesiącach z tego samego miejsca wychodzi mężczyzna, który nie pamięta kim jest. W ręce trzyma łańcuszek zaginionej nastolatki. Czy losy tej dwójki są ze sobą w jakiś sposób połączone? Historia opiera się na wierze w to, że po wejściu w mgłę można zniknąć. Mgła miesza ludziom w głowach i nakłania do strasznych rzeczy. W miasteczku, w którym zniknęła Alicja już wcześniej dochodziło do takich sytuacji. I każdorazowo obwiniano o to gęstą i białą mgłę, która otaczała pobliską okolicę. Czy zjawisko mgły faktycznie ma wpływ na nasze myślenie? Moim zdaniem wszystko siedzi wyłącznie w naszych głowach. Nie ukrywam, że może być ona przerażająca, ale nikt nie może tak po prostu zniknąć, prawda? Oczywiście najłatwiej zrzucić winę tam, gdzie nie można znaleźć logicznego wytłumaczenia, a w małych miejscowościach jeszcze łatwiej o tego typu lokalne legendy. Ile w nich prawdy? Musicie koniecznie poznać tę historię, bo zakończenie wcale nie jest takie oczywiste. 'Szczególnie, że rankiem, gdy jechał na komendę, nad łąkami unosiła się mgła. Taka sama jak ta, która spowijała miasto przy wszystkich poprzednich zaginięciach. Gęsta i nieprzenikniona. Ta, która mąciła w głowach i wiodła na zatracenie.' Miałam spore oczekiwania i nie zawiodłam się! Mogę już chyba powiedzieć, że nazwisko autorki to klasa sama w sobie i wszystko co napisze jest i będzie na bardzo wysokim poziomie. Historia mroczna i gęsta. Wciąga od pierwszej strony i do ostatniej trzyma w napięciu. To książka, która jest jednocześnie zaskakująca i nieprzewidywalna. Nie udało mi się wytypować zakończenia. I to właśnie jest dla mnie najlepszym wyznacznikiem tego jak dobra jest sama zagadka. Polecam, czytajcie! 'Według niego jeśli czegokolwiek w życiu należało się bać, to ludzi. To w nich pęczniały zło, zawiść i pogarda. I to one prowadziły do tragedii, nie mgła.'

Alicja Jarosz jest uważana za dobrą córkę i pilną studentkę. Kiedy w pewien mglisty poranek przepada bez wieści, na jej sąsiadów pada blady strach. Okoliczni mieszkańcy wierzą bowiem, że "gęsta i i nieprzenikniona mgła, ta która mąciła w głowach i wiodła na zatracenie, nie oddawała tego, co uznała za swoje". Dramatyzmu całej sytuacji dodaje fakt, że to nie pierwszy taki przypadek w okolicy. Zaczynają się poszukiwania, a dwa miesiące później z mgły wyłania się człowiek, który w zakrwawionej dłoni trzyma wisiorek, należący do zaginionej. Niestety, mężczyzna niczego nie pamięta. Wedle lokalnej legendy, wcześniej wspomniana mgła odbiera rozum. Ile w tym prawdy? Temat zaginięć za każdym razem budzi we mnie ogromne emocje i powoduje ten szczególny rodzaj napięcia i niepewności. Zawsze mnie wtedy zastanawia, kto i jak wiele ma do ukrycia, a wszechobecna, złowroga i mroczna atmosfera, która towarzyszy takim wydarzeniom, niezwykle intryguje. Nie inaczej było w tym przypadku. Fabuła wyciąga po ciebie swoje macki i wciąga niczym bagno, a ty, nim się zorientujesz, dajesz się całkowicie pochłonąć lekturze. Powoli odkrywasz sekrety mieszkańców Sinic, zaczynasz dostrzegać, te rozdawane na prawo i lewo plastikowe uśmiechy i trochę wbrew sobie, stajesz się uczestnikiem tych wszystkich rozmów o niczym. Zaczynasz rozumieć, że im mniejsza społeczność, tym większe kłamstwa. Tu każdy wydaje się mieć sporo za uszami. Historia owiana legendą. Małomiasteczkowy klimat. Tajemnice okryte wstydem. Kłamstwo, które niszczy i miłość, która zaślepia. Niedające o sobie zapomnieć wyrzuty sumienia i rozpaczliwe szukanie możliwości odkupienia. Toksyczne relacje, zaburzone więzi, które powodują smutek i przyprawiają o niemal fizyczny ból. Nieprzepracowane traumy i "szlachetne" intencje, chowające pod swą maską, egoizm i okrucieństwo. Teraźniejszość, która ciekawi, wspomnienia z przeszłości, od których uciec nie sposób i które wywołują ciarki na plecach. Na każdą kolejną książkę Izabeli Janiszewskiej, czekam z ogromną niecierpliwością, wręcz ekscytacją, będąc jednocześnie absolutnie pewną, że Autorka na jej kartach umieści coś bardzo ważnego, a już z całą pewnością odda w ręce czytelnika opowieść, która pod względem emocjonalnym będzie go bardzo dużo kosztować. Ból. Smutek. Niedowierzanie. Przerażenie. Niepewność. Niepokój. Tak oddać emocje, które bez żadnych wątpliwości, odgrywają tu kluczową rolę, to naprawdę trzeba umieć, Autorce przychodzi to bez najmniejszego trudu. To mocna, mroczna i niezwykle przejmująca opowieść, pełna pozorów i manipulacji, w której to, gdzie czai się prawdziwy potwór, nie jest wcale takie oczywiste. Lektura, która dobitnie uświadamia, że "przed prawdą nie ma ucieczki. Musisz spoglądać jej w oczy każdego dnia i decydować, czy pozwolisz, by cię zniszczyła, czy wykorzystasz ją, by stać się mocniejszym". Wielowątkowa i mocno skomplikowana fabuła nie pozwala na choćby najmniejszą przerwę w czytaniu. Kryminalna zagadka w połączeniu z ważnymi problemami społecznymi, powoduje, że opowiedziana historia staje się absolutnie kompletna, a finał sprawia, że na moment zamieram, by zaraz potem się uśmiechnąć i odetchnąć z ulgą. Jak mylisz? Jak daleko może posunąć się człowiek, w imię tak zwanego "dobra"? Jak wiele zła może czaić się w zakamarkach ludzkiego umysłu? "Ci, których nakrył mleczny całun, nie wracali już nigdy". Sprawdź koniecznie, jak będzie w tym przypadku. PRZEPADŁAM! Czego i Wam życzę.