Mali tułacze

Nic tak nie porusza drugiego człowieka, jak cierpienie dziecka. Uwielbiam książki związane z drugą wojną światową, dlatego postanowiłam przeczytać najnowszy reportaż Wojciecha Lada "Mali tułacze". Zastanawiam się, co by się stało z dziećmi, gdyby nie armia generała Władysława Andersa? To pytanie oczywiście pozostanie bez odpowiedzi. Bohaterami książki "Mali tułacze" są dzieci, które przez 8 lat tułały się po świecie, uciekając przed okrutnymi czasami. Część z nich urodziła się w czasie wędrówki. Część z nich pamiętała Polskę jak przez mgłę. Jesteście ciekawi, jak potoczyły się ich losy? Wszystko zaczęło się w roku 1940. Kilkadziesiąt tysięcy polskich dzieci przeszło tułaczkę życia. Na swojej drodze spotkali dużo dobrych i złych ludzi. Poznali mnóstwo odmiennych kultur. Przemieszczali się różnymi środkami transportu. Poznali mnóstwo egzotycznych potraw. Przemierzyli Syberię, Azję, Persję dotarli do Afryki potem Indii i Nowej Zelandii. Nie ominęli też Meksyku. Myślicie, że chętnie wracali do odbudowującej się Polski? Czy byłoby grzechem, gdyby nie chciały wracać? Oprócz tego, że mieli okazję poznać obcy świat, cierpieli również na różne egzotyczne choroby. Część z tych dzieci umarła z głodu, z powodu epidemii, a nawet przez dzikie zwierzęta. Dzieci pierwszy raz miały okazję zobaczyć różne dzikie zwierzęta, o których do tej pory czytały w książkach. To musiał być fantastyczny widok. Większość dzieci straciła swoich rodziców w czasie tej tułaczki. Dzięki książce "Mali tułacze" miałam okazję poznać drogę najmłodszych do wolności. Mało jest tego typu reportaży, a szkoda. Czy chcielibyście przejść trasę, którą przeszły dzieci, wyzwolone przez armię generała Andersa? Nie wiem, jak poradziłabym sobie w lodowej krainie Syberii lub w gorącej Afryce. Podziwiam heroiczną walkę dzieci o przetrwanie. W reportażu "Mali tułacze" poczytacie relację dzieci na każdym etapie trasy. Czy wszystkim dzieciom udało się przetrwać? Pomimo trudnego tematu książka wciągnęła mnie od samego początku. Byłam bardzo ciekawa, czy nasi mali bohaterowie przeżyli i dotarli do upragnionego celu. Było mi bardzo przykro, czytając, jak małe iskierki cierpiały. Nigdy nie powinno do tego dojść. " [...] PO UTRACIE DOMU RODZINNEGO, PO WSTRZĄSAJĄCYCH PRZEŻYCIACH W ROSJI TEHERAN WYDAŁ NAM SIĘ RAJEM NA ZIEMI. [...]" - pisała jedna z bohaterek tej książki. Dzięki autorowi miałam możliwość głębszego poznania Hanki Ordonówny. Ona jest jedną z głównych bohaterek tej książki. Zajmowała się osieroconymi dziećmi polskich wygnańców. Poczytajcie, jak tę znaną piosenkarkę wspominają dzieci. Jeżeli interesujecie się drugą wojną światową, to koniecznie powinniście poznać tę pozycję. Ps. Pamiętajcie o chusteczkach. Przydadzą się. Ten reportaż porusza serca. Z całego serca polecam "Małych tułaczy"- mommy_and_books.

'Przeszłam przez piekło, ale widziałam rzeczy piękne' 'Mali tułacze' to opowieść o tych najmniejszych, którym przyszło dorastać w czasach II wojny światowej. Książka nieco inna niż wszystkie. Skupia się na dzieciach wywiezionych w głąb Rosji w 1940 roku, które następnie z pomocą armii generała Andersa rozpoczynają podróż powrotną przez najróżniejsze kraje m.in Persje, Afrykę, Indie itd. Był to dla mnie dość nowy temat. Zazwyczaj książki wojenne jakie czytam, skupiają się na obozach i Polsce. Tym razem mogłam dowiedzieć się jak wyglądało to również w innych krajach. A było równie źle. Głód, epidemie, dzikie zwierzęta, warunki atmosferyczne... Tytułowi tułacze mogli spodziewać się wszystkiego! Najbardziej fascynujący jest jednak fakt jak te dzieci postrzegały rzeczywistość w jakiej dane im było żyć - zupełnie inaczej niż dorośli. Nieświadome czyhającego zewsząd niebezpieczeństwa, przeżywały przygodę życia. Magiczne zorze polarne, perskie baśnie, fatamorgany, mroźne krainy... Niesamowite jak działa dziecięca wyobraźnia. Jak chroni psychikę takiego dziecka. Czytając ich wspomnienia nie mogłam się temu nadziwić. Nie dostrzegaly wszechobecnej śmierci i walki o przetrwanie kolejnego dnia. Dostosowały się. Bawiły się. Tworzyły przyjaźnie. Jak wspomniane zostało w książce, dla wielu z nich były to 'najpiekniejsze lata' (🤯). Niektórzy z resztą chcieli potem wrócić do krajów, w których spędzili lata wojny, zamieszkać tam (🤯) Ciężko mi to pojąć. Ogólnie ciężki temat i ciężka książka. A przynajmniej ja ją tak odbieram. Jednak dla ludzi zainteresowanych tematem warta przeczytania. Jest dobrze napisana i wiele w niej ciekawych informacji. Osobiście czuję się doedukowana 😅 no i ten sposób funkcjonowania dziecięcej psychiki! To nieustanne robi na mnie największe wrażenie tutaj. Autor świetnie to przedstawił! Będę jeszcze bardzo długo nad tym rozmyślać 😅 Polecam.

Zawsze, kiedy chcę ocenić książkę taką jak ta, zastanawiam się, w jaki sposób mam to zrobić, żeby wydobyć głębię treści przy jednoczesnym zachowaniu szacunku dla osób, o których mowa. Zastanawiam się również na ile jestem w stanie zrozumieć pewne zachowania, które nierzadko zostały wymuszone. I za każdym razem dochodzę do wniosku, że choćbym przeczytała milion takich historii, choćbym spędziła lata na analizowaniu tych zachowań, to nigdy nie będę mogła w pełni zrozumieć tego, czym kierowali się ludzie podczas trwającej wojny, a także tuż po niej. Bo jak objąć rozumem tragedie, które wydarzyły się wcale nie tak dawno temu? Jak zrozumieć cierpienie ludzi zesłanych w głąb Rosji, pracujących ponad siły i umierających z głodu, bo przecież nikt nie dbał o to, czy będą mieli co jeść. Jak pojąć cierpienie małych dzieci, które wyrwane z ukochanej Ojczyzny, wrzucone w wir panującej wojny, musiały później tułać się po świecie, by nigdy już nie powrócić w granice Polski? A jak do tego doszło? Na mocy układu Sikorski-Majski część obywateli polskich aresztowanych i deportowanych na tereny ZSRR mogło otrzymać "tzw. amnestię". Wśród tej grupy osób sporą część stanowiły dzieci, które również trafiły do Armii Andersa i wyruszyły w podróż, by szukać schronienia przed piekłem II Wojny Światowej. Podróż ta była często wyzwaniem, z którym dzieci musiały się zmagać właściwie cały czas. Głód, choroby, insekty, upały, burze piaskowe i wiele innych - towarzyszyły dzieciom nieustannie. Jednakże mimo trudności starano się organizować im w miarę normalne życie jak choćby szkoły, w których mogły pobierać naukę. Dzieci podróżowały przez wiele miejsc np. Indie, Liban, Meksyk czy Afrykę. Widziały rzeczy przerażające, ale też piękne. Nie każdy chciał wracać do ojczyzny po zakończonej wojnie. A jeśli tak się zdarzało, to najczęściej z inicjatywy rodziców. Lecz komunistyczna Polska nie była tym, czego pragnęło dziecięce (lub już dorosłe) serce. Dzieci tęskniły za życiem i miejscem, które poznały o wiele wcześniej, które dało im namiastkę DOMU. I choć to smutne - dla nich domem nie była Polska.

Mali Tułacze Wojciech Lada @proszynski_wydawnictwo Poruszająca opowieść o najmniejszych polskich uchodźcach wobec piekła ll wojny światowej.. Rok 1940 - Polska. Dzieci WYRWANE z swego dzieciństwa, życia, z normalności, wywiezione w raz z ridzinami w głąb Azji, przetransportowane do mroźnej Syberii. Przemierzają Persję, Afrykę, Indie, Nową Zelandię i inne kraje. Podróż w nieznane, choroba, głód, śmierć - warunki życia niewyobrażalne dla małych dzieci. A mimo to walczą o życie jak potrafią. Uciekają z Rosji z armią Andersa, przemierzjąc kolejne kontynenty w poszukiwaniu WOLNOŚCI! Wędrując szlakiem nadziej, poznają inne kultury, inne życie w odległych krajach ! Jakie życie ich czeka ? Czy wolność to powrót do Polski? Czy tułaczka przez kilka lat to najpiękniejsze lata ich życia? Ps. Tematyka którą bardzo lubię. Bardzo polecam