Marcelinka, Cecylka i pan Genomek

I tym razem Wydawnictwo Tadam mnie nie zawiodło. Choć nie należę już do najmłodszych czytelników, to i tak uwielbiam ich książki. Nie mogę się już doczekać, aż moje przyszłe dziecię też będzie czerpać z nich przyjemność. Szukacie dobrego przykładu na to, że zabawa najlepiej uczy? Zerknijcie na "Marcelinka, Cecylka i pan Genomek". To fantastyczny przykład na to, jakie pokłady wiedzy można przekazać dziecku, gdy tylko ma się do tego odpowiednie podejście. Pan Genomek jest tak świetnym nauczycielem. Jego wyobraźnia, pomysły na przedstawienie genetycznych zagadnień w tak ciekawy sposób. W przystępnym i łatwym stylu mamy przemycaną, nie oszukujmy się, dość skomplikowaną wiedzę. Dodatkowym umilaczem są przepiękne, tematyczne ilustracje. Szata graficzna naprawdę robi wrażenie i zasługuje na docenienie. Oj, gdyby tak wyglądała nauka w szkole, to byłabym bym prymusem. Może ktoś wie czy pan Genomek nie szuka posady nauczyciela? :D

Czy można opowiadać dzieciom o tak trudnym temacie jak genetyka w sposób interesujący i zrozumiały? Zdecydowanie tak, a jeśli macie wątpliwości musicie koniecznie musicie sięgnąć po książkę „Marcelinka, Cecylka i pan Genomek. Opowieść mocno genetyczna” od Wydawnictwa Tadam Zrządzenie losu połączyło dwie dziewczynki, ich psa i roztargnionego profesora, który odkryje przed nimi tajemnice genetyki. A zrobi to w tak interesujący i ciekawy sposób, że już i tak chłonne świata i wiedzy siostry nie będą mogły doczekać się kolejnego spotkania z panem Genomkiem (tak nazywały profesora). W towarzystwie żelków, kakao, lemoniady i popcornu,a także przy pomocy klocków lego i kredek pan Genomek tłumaczy dlaczego mamy określony kolor oczu, kto ma najwięcej genów i czym właściwie są te geny. Z odpowiednim podejściem, dużą cierpliwością i ogromną wiedzą, a także korzystając z porównań i wielu prostych przykładów profesor tłumaczy skomplikowane zagadnienia w niezwykle dostępny i nieskomplikowany sposób. Urzekli mnie także bohaterowie: pan Genomek, inteligentny i samotny człowiek, który zyskuje sympatię dwóch sióstr. Starsza siostra, dociekliwa i zaintrygowana tematyką Marcelinka jak i jej młodsza siostra Cecylka, która pomimo wieku wiele już rozumie i wprowadza wiele humoru nowym słownictwem (plemnik-plemionko). To fascynująca lektura, która otworzy świat nauki i genetyki nie tylko przed dziećmi, ale i my dorośli wiele z niej wyniesiemy. Co najważniejsze - nie chodzi tutaj o „wykucie czegoś na blachę”, ale zrozumienie tego co mogłoby wydawać się zbyt skomplikowane i zamknęło się wraz z zakończeniem nauki w szkole.

Razem z Marcelinką i Cecylką – dociekliwymi siostrami, zanurzamy się w świat genetyki przedstawiony dziewczynkom przez ich nieco roztrzepanego sąsiada – pana Genomka. Ta książka może być bardzo pomocna podczas zaznajamiania dzieci z genetyką. W humorystyczny i całkiem zrozumiały sposób spróbuje wyjaśnić młodym czytelnikom czym jest DNA, czym są geny, i dlaczego główne bohaterki mają kolor oczu taki sam, jak tata, a nie jak mama. Brakowało mi w książce jednej rzeczy – sporo w treści jest mowy o rysunkach i wydrukach związanych z omawianym przez trójkę tytułowych postaci tematem. I właśnie tych rysunków lub zdjęć mi brakowało. Łatwiej jest coś przyswoić, gdy możemy to również zobaczyć. Natomiast bardzo podobało mi się to, że ten trudny temat został przedstawiony w dość prosty sposób i z poczuciem humoru.

Książka jest przeznaczona dla dzieci, ale sama z przyjemnością ja czytałam. Nie ma podanego konkretnego wieku ale jest raczej dla starszych dzieci, bo dość sporo tekstu, i nie za dużo obrazków. Ale nic nie stoi na przeszkodzie, by czytać i młodszym. Marcelka i Cecylka to siostry, które wyruszają na przygodę z panem Genomkiem. W czasie tej przygody wkraczają w świat genów i wszystkiego, co się wiąże z naszym organizmem. Całość podana w bardzo przystępny sposób. Co prawda ja mam już dawno za sobą szkołę, ale za to moje dzieci mają przed sobą poznawanie biologii, chemii cy fizyki. O ile starsza córka zaczyna już poznawać świat biologi na razie na lekcjach przyrody, o tyle młodszy syn zaczyna dopiero swoją edukację wczesnoszkolną. Taka książek dla nich jest idealna. Co wyróżnia tę książkę. Ano język i przystępność podawania informacji. Wszystko ma swoje odpowiednie nazwy, nie są one wymyślone a takie podane wprost. Dzieci dowiedzą się nie tylko o tym jak geny odpowiadają za nasz wygląd, ale np. czemu krew jest czerwona, ale także o otaczającym nas świecie. Przykładem może być wyjaśnienie czemu rdza jest ruda. Autor nie owija w bawełnę biologii, a wręcz pisze otwarcie o tematach w bardzo zabawny i ciekawy sposób. Dziewczynki są dociekliwe a pan profesor cierpliwie im wszystko wyjaśnia nie tylko czym są geny, za co odpowiadają ale np. czym są nowotwory czy wirusy. Książka zaskakuje nas , bo nie ukrywajmy nas nie uczono w tak fajny sposób. Nikt nam nie odpowiadał na szereg pytań. I nie dlatego że nie chciał, ale nie było dostępu do sieci, nie było tylu informacji gdzie rodzic mógł sobie zerkną i wyjaśnić dziecko to w prosty i fajny sposób. I nie ukrywajmy nie o wszystkim się w domach mówiło. Tu dzieci poznają odpowiedzi, i razem z dwiema ciekawskimi siostrami mogą poznać i przyswoić wiele przydatnych informacji. Książkę podrzucam teraz starszej corce bo wiem, że jest tu dużo informacji podanych w bardzo ciekawy sposób, a moja 11-latka z przyjemnością pozna odpowiedzi na wiele tematów. O części będą się uczyć, część być może na lekcjach pominięte lub podane w okrojony sposób. W książce poznamy nie tylko co to DNA ale także RNA czy mRNa. Co to jest wirus i co to bakteria i czym się różnią. Jakie choroby wywołują wirusy a jakie bakterie. Książka ma mało ilustracji ale są bardzo ciekawe, inspirujące do zadawania pytań. Polecam każdemu nie tylko dzieciom. Sama muszę przyznać dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy. I szkoda, że jak ja byłam dzieckiem nie było takich książkę, bo z taka o wiele przyjemniejsze byłoby poznawanie świata i biologii. Chociaż za moich czasów był pewien serial animowany i trochę mi się ta książka z nim skojarzyła. Polecam nie tylko dzieciom ale i rodzicom. Autorowi gratuluje pomysłu i mam nadzieje, że będzie takich książek więcej.

,,Za kolor oczu nie odpowiada tylko jeden gen, decyduje o nim wiele genów. Waszym rodzicom ten piękny przypadek przytrafił się dwa razy. Tak naprawdę nie ma zielonego koloru oczu. Pod mikroskopem zielone oko wygląda jak niebieskie z malutkimi kropeczkami koloru piwnego. To niebieski i piwny razem dają zielony..." Słuchajcie, musiałam zacząć od tego cytatu, gdyż moje oczy są zielono-niebieskie i zawsze mnie zastanawiało jak to się stało, że mama ma ciemno niebieskie, tata jasno niebieskie, a ja mam zielono niebieskie. Teraz przynajmniej ktoś w zwyczajny sposób mi to wytłumaczył. Pan Genomek jest naprawdę mądrym bohaterem, który wszelkich niedogodności naukowych doszukuje się sam. W swoim domu posiada cztery komputery z czego każdy służy mu do czegoś innego. Dwoje dzieci całkiem przypadkiem zapoznały się z nim i teraz odwiedzają go nad wyraz często. Naszemu Genomkowi te wizyty wcale nie przeszkadzają, gdyż dzieci zadają bardzo wartościowe pytania. Niekiedy i nawet jego potrafią bardzo zadziwić. Genetyka zawsze była dla mnie bardzo ciekawa dziedziną nauki. Sama niekiedy zastanawiałam się dlaczego z jednego kwiatka potrafią wyrosnąć dwojakie kolory, skoro nawet zapylony został z tego samego koloru pyłków. Wcześniej dziewczynka w mądry i zabawny jednocześnie sposób wyjaśni siostrze na czym polega zapłodnienie nie tylko roślin, ale i u ludzi. To prawdziwy wstęp maluchów do dorosłości, kiedy zadają nam trudne pytania, a my jako rodzice nie wiemy w jaki sposób na nie odpowiedzieć. Choćby pytanie gdzie znajdują się geny? Zazwyczaj odpowiemy dzieciom, że w naszym ciele i temat uważamy za zamknięty. Gdyby trafiły do pana Genomka, miałby dla nich o wiele bardziej ciekawszą odpowiedź. A czy wiecie dlaczego komórka jajowa jest duża, a plemnik taki maleńki? Z pewnością jest na to bardzo konkretna odpowiedź. Albo z czego składa się hemoglobina? Wiele razy robimy sobie badania krwi, a nie potrafimy odczytać jej parametrów. Pan Genomek miałby na to pytanie bardzo dobrą odpowiedź. Podsumowując, książka choć pisana bardziej pod kontem dla dzieci jest też wspaniałą lekturą dla dorosłych. Mnie naprawdę zachwyciła!