Miau. Kompletna historia kota

Ciarki człowieka przechodzą, kiedy czyta, co jego przodkowie wyprawiali z kotami na przestrzeni dziejów. To historia pełna skrajności - z jednej strony nienawiść i brutalność, z drugiej uwielbienie i oddawanie czci. Te zwierzęta zawiniły wyłącznie swoją niezwykłością, "nawet najmarniejszy kot jest arcydziełem" jak powiedział da Vinci. Książka "Miau. Kompletna historia kota" to podróż przez wszystkie epoki w poszukiwaniu przesądów, dzieł sztuki, przypadkowych odcisków małych łapek na manuskryptach, słowem wszystkiego co tylko wiąże się z tymi zwinnymi drapieżnikami. Pozycja jest pięknie wydana, tekst bogato okraszono ilustracjami. Moim zdaniem to świetny pomysł na prezent dla kociarza. W książce można znaleźć mnóstwo ciekawostek historycznych, o wielu przeczytanych rzeczach nie miałam wcześniej pojęcia. Do moich ulubionych historyjek zaliczam tę, w której pewien kot, ponoć z zemsty i rzecz jasna z demoniczną (nie)duszą, rzucił się na księdza, by go wykastrować. Swoją drogą, autorka wielokrotnie zwraca uwagę jak wiele wspólnego miał los kotów z sytuacją społeczną kobiet. Polecam, bardzo ciekawa lektura.

,,Zaledwie kilkaset lat temu, kiedy ludzie zdążyli już zapomnieć o kocich rządach pod postacią staroegipskiej bogini Bastet, za sprawą utrwalonych wierzeń i przesądów kot stał się uosobieniem zła. Masowe zabijanie i torturowanie tych zwierząt było codziennością w świecie, w którym uchodziły one za nieokiełznane diabły albo po prostu wzbudzały strach swoim niezłomnym i niepokornym uosobieniem". Czy wiedzieliście może, że przodkowie pierwszych kotów pojawili się między paleocenem a eocenem od 62 do 34 milionów lat temu? Dodatkowo przypominały nasze polskie kuny i prowadziły bardziej nadrzewny tryb życia. Pierwsze skamieniałości znaleźli we Francji 25 milionów lat temu. Następna skamieniałość pochodzi sprzed 20 milionów lat temu. Czy nie ciekawi was tak wielka luka? Nadzwyczajny słuch? Nadwrażliwy węch? Koty potrafią przewidzieć pogodę i tu wam podpowiem, że staranne czyszczenie uszu przez kota zwiastuje deszcz. Przepowiadają trzęsienie ziemi i śmierć. A czy wy bacznie obserwujecie swoje kocie pociechy? Książka zawiera wiele zdjęć, a mnie najbardziej zainteresowała mumia kota z muzeum w Kalifornii, choć tych zdjęć jest naprawdę ogrom i należą do różnych okresów czasowych. Książka jest podzielona na dziesięć rozdziałów, począwszy od powstania kota, ukazania go jako bóstwo, jak obchodzono się z nim w kulturze egejskiej i późniejszych kulturach śródziemnomorskich, po kota dzisiejszego, który spokojnie śpi sobie na piecu. Każdy, kto lubi koty, a tym bardziej trzyma w domku z pewnością będzie tą książką zachwycony. Jedynym minusem jest tu niekiedy sztywna treść, coś jak podręcznik od historii, gdzie są tylko fakty, które swą mnogością potrafią przytłoczyć. Jest to jednak zależne od czasu przestrzeni, który aktualnie został opisany. Im bliżej teraźniejszości, tym styl staje się mniej oficjalny. Przyznam się wam, że dopiero z tej pozycji dowiedziałam się, że wizerunki kota były na znaczkach pocztowych wraz ze znanymi osobami. Nie da się jej w skrócie opisać, zbyt wiele tutaj ważnych treści, które zmienią nasz obraz kota. Polecam samemu przeczytać!

„Miau. Kompletna historia kota” to książka, która może zainteresować nie tylko wielbicieli kotów, ale i wszystkich ciekawskich, którzy chcieliby zgłębić swoją wiedzę na temat stworzeń, z którymi nasza, ludzka więź ma bardzo długą historię. Koty, kociaki, kicie, kiciunie, kocurki. Mruczaki, mruczusie, sierściuchy, wąsacze. Zwał jak zwał – ich natura wciąż fascynuje, inspiruje, i intryguje. Na przestrzeni wieków czczone jako bóstwa, piętnowane jako demony, dziś jawią się jako przyjaciele ludzi, gwiazdy mediów społecznościowych bliskie człowiekowi, ale jednak trzymające dystans. Kot – symbol tajemnicy i magii, ale również macierzyństwa i domowego zacisza, budził w ludziach lęki, ale i niósł pocieszenie oraz natchnienie. Fatalna opinia ciągnęła się za nim przez wieki. Przezwyciężył jednak złą passę i stał się dosłownie wszędobylski. Pełno go wiec w literaturze i sztuce, w malarstwie, muzyce, filmach, programach telewizyjnych, na Facebooku czy Instagramie. Wciąż inspiruje artystów, pisarzy, twórców, czy.. polityków. Laura Vocelle, wybitna znawczyni kotów i ich historii, ciekawie i szczegółowo opowiada historię kota. Nawet jeśli jesteś jego wielbicielem, z pewnością odkryjesz tu coś, o czym nie miałeś zielonego pojęcia, odnajdziesz też odpowiedzi na nurtujące pytania. Ogrom wiedzy czysto historycznej wzbogacono tu pięknymi ilustracjami i zdjęciami, wierszami i legendami. Mamy tu jednak, co do zasady, naukowe podejście do tematu, jest więc przede wszystkim historia, anatomia, fakty, daty, liczby, statystyki – jest przekrojowo, wszechstronnie, encyklopedycznie, jednym słowem kompleksowo. Mimo takiego analitycznego spojrzenia, da się odczuć, że Autorka książki jest osobą, która kocha koty. Polecam.

MIAU kompletna historia kota - Laura A. Vocelle - przełożyła: Dorota Kozińska Należycie do grona wielbicieli puchatych mruczków? Jeżeli tak, to mam dzisiaj dla was coś wartego przejrzenia i przeczytania! Co tak naprawdę o nich wiemy? Czy koty to tylko leżące na kanapie, śpiące dziesiątki godzin futrzaste (lub nie!) stworzonka? Laura A. Vocelle w swojej publikacji zgromadziła historię kotów od zarania dziejów aż po dzień dzisiejszy. Jeśli jesteście ciekawi tego, skąd wziął się kot, jak wyglądały jego losy przez wszystkie stulecia to zapraszam was do wehikułu czasu… „Proailurus lamanensis, czyli „prakot znad Jeziora Genewskiego”, pojawił się około 25 milionów lat temu”. Skąd to wiemy? Ponieważ we Francji została odnaleziona skamieniałość właśnie z tamtego okresu! Niesamowite! W książce odnajdziemy również informacje: jaki był pierwszy kontakt kota z człowiekiem, dlaczego kot został jego przyjacielem (?), w jaki sposób był traktowany, dlaczego ludzie uważali koty za diabelskich posłanników, czy ugryzienie kota mogło zmienić człowieka w… wampira? czy koty były mumifikowane? czy koty były bohaterami legend? dlaczego koty miewają pręgi na grzbiecie i co z tym wspólnego ma Mahomet? czy kocie mięso było jadane? i wiele, wiele, wieeele więcej ;) O kotach mogłabym pisać dużo, bo sama mam ich aż (albo tylko!) 4 ;) ale chciałabym, abyście osobiście sięgnęli po tę pozycję. Dla kogo polecam? Dla osób, które lubią książki o historii. Zdecydowanie będziecie mieli tutaj przekrój od zarania dziejów i przebrniecie przez każdą epokę, ale gwarantuję wam, że będzie to miła wyprawa. Bo czy wiedzieliście, że rok 1484 nie był tylko jednym z najgorszych dla kobiet (Młot na czarownice…) ale również i dla KOTÓW! Tak! Jestem przekonana, że nie słyszeliście o kobiecie, która urodziła… kota. Być może nie zwracaliście uwagi na to, na ilu obrazach występują koty ;) I… nie. To trzeba przeczytać. Pomyśleć jak wiele musiały przejść te kochane zwierzątka, żeby teraz móc się wygrzewać na kanapie i czekać na saszety i mizianko. A nam się wydaje, że one nic nie muszą robić! A tutaj tyle się działo w ich… życiu? Bo przecież koty mają ich więcej niż jedno, wiadomo. Książka opatrzona jest mnóstwem zdjęć, wierszy, legend i masą ciekawostek. Będziecie ukontentowani. Na koniec przywołam wam pierwszą zwrotkę wiersza „Kot w pustym mieszkaniu”, który mnie mocno złapał za serduszko: „Umrzeć — tego się nie robi kotu. Bo co ma począć kot w pustym mieszkaniu. Wdrapywać się na ściany. Ocierać między meblami. Nic niby tu nie zmienione, a jednak pozamieniane. Niby nie przesunięte, a jednak porozsuwane. I wieczorami lampa już nie świeci”. — ten wiersz jest bardzo długi i znajdziecie go na stronie 325. autorką jest niesamowita Wisława Szymborska. Ja osobiście studiowałam archeologię (tak, i taki epizod w swoim życiu miałam) i kocham historię oraz koty więc przeczytałam ją w zasadzie podczas jednego dnia. Nie każdemu spodoba się taka forma ale i tak zachęcam was, żebyście dali jej szansę, bo tyle informacji co jest zawarte tutaj i to nie tylko o kotach, ale przecież o całej historii to... złoto! Tłumaczenie Doroty Kozińskiej jest przyjemne i lekkie. Okładka i cały wygląd jest przeuroczy, to trzeba jej oddać. Wydawnictwo Marginesy, brawo :). I tak, miałam się nie rozpisywać. No cóż, nie da się :).