Miłość w Zakopanem

się w latach trzydziestych w górach! Lata 30. Jadwiga Walkiewicz zostaje porzucona przez męża bankruta. Kobieca z dziećmi wraca do rodzinnego domu. Wkrótce porzuca Warszawę i wyjeżdża do Zakopanego. Tam urządza swój mały gabinet na Krupówkach i zajmuje się masażami leczniczymi. Niebawem na jej drodze pojawiają się przystojny góral oraz charyzmatyczny dziennikarz. Jadwiga spotyka wiele znakomitych postaci. Witkacy i Makuszyński spacerują Krupówkami, a do jej gabinetu wstępuje Zofia Nałkowska. Czy Jadwiga zawalczy o swoje prawa i odnajdzie miłość w górach? Przekonajcie się sami. Uwielbiam czytać takie historie. W tej książce dostałam piękną historię z lat 30-tych. Akcja powieści rozgrywa się w Zakopanem. Świetna i wciągająca fabuła, od której nie mogłam oderwać się ani przez moment. Bohaterka nie miała lekko, a to wszystko przez to, że w tamtych czasach kobiety musiały uważać, co robią, mówią, bo wtedy łatwo było być na językach u innych ludzi. Dzięki autorce możemy przenieść się do lat 30-tych i zobaczyć jak wtedy było. Podobało mi się to jak Jadwiga poradziła sobie po tym, gdy porzucił ją mąż. Nie patrząc na konwenanse dokonała prawdziwej rewolucji w swoim życiu. Śledziłam losy tej odważnej kobiety z ogromnym zainteresowaniem. Autorka ma fajny styl i książkę czyta się z przyjemnością. Jeśli szukacie książki, która zainspiruje Was do działania to koniecznie sięgnijcie po tę historię. Warto czytać takie mądre i wartościowe książki, które dają do myślenia. Jestem zachwycona i czekam na następne książki autorki. Rewelacja! Gorąco zachęcam Was do przeczytania tej książki.

Zgadniecie jaka melodia tłukła się po mojej głowie podczas czytania tej książki i nadal nie chce jej opuścić? I choć zamiast szampana, tu leje się arak i cofamy się do Zakopanego lat trzydziestych, to nic na to nie mogę zaradzić. Jednak mimo tytułu niosącego automatyczne skojarzenia Agnieszce Jeż udało się stworzyć powieść nietuzinkową oddającą nie tylko ówczesny klimat Krupówek przyciągający kuracjuszy, turystów i znanych artystów, ale przede wszystkim sytuację kobiet. To wówczas najczęściej były one całe życie zależne finansowo i mentalnie od innych, lepiej wiedzących co dla nich najlepsze. Najpierw od rodziców, później od męża. Nasza bohaterka jest już szanowaną żoną i matką, jednak gdy mąż niespodziewanie porzuca rodzinę ogłaszając bankructwo kobieta chce po raz pierwszy w życiu wziąć sprawy we własne ręce i decydować o swoim życiu. Na przekór tradycji, konwenansom, wszystkim „co ludzie powiedzą” i „przecież wstyd”. Jadwiga wyjeżdża do Zakopanego, gdzie rozpoczyna pracę jako fizjoterapeutka, choć dla wielu chęć zarobkowania kobiet to fanaberia, a masaże kojarzą się dwuznacznie. To w tym mieście, gdzie jest "dobry klimat dla wariatów i odszczepieńców", gdzie ludzie pozwalają sobie na więcej i panuje ogólne rozluźnienie kobieta coraz wyraźniej dostrzega zarówno hipokryzję świata, jak i własne potrzeby i przechodzi „kurs szybkiego poznawania życia”. "Los premiuje odważnych". Czy jednak Jadwiga całe życie kierująca się rozumem, nastawiona na spełnianie narzuconych powinności i oczekiwań zdecyduje się pójść za głosem natury i coraz bardziej świadomego ciała? To przepiękna opowieść o odwadze bycia sobą w czasach stawiających kobiety na „właściwym” miejscu, w którym brak przestrzeni dla siebie, własnych myśli i pragnień czy odrobiny zdrowego egoizmu. To również opowieść o różnych obliczach miłości, której zawsze warto dać szansę. I mimo upływu niemal stu lat te prawdy pozostają tak samo aktualne.

Jadwiga i Marian Walkiewicz to małżeństwo, które ma już dwójkę małych dzieci a trzecie w drodze. Wydawałoby się, że wiodą szczęśliwe życie w Warszawie. Mają siebie, dzieci i służącą Anielę. Pewnego dnia Marian w kółko mówi, że „jesteśmy zrujnowani”. Okazała się, że jego firma kupiecka przeżywa kryzys. Mężczyzna ucieka z Warszawy do Wiednia, zostawiając żonę samą nie tylko z dziećmi, ale również z zobowiązaniami. Pod wpływem zmian i stresu z nimi związanymi Jadwiga urodziła córeczkę – Mirę. Już od samego porodu wszystko było inaczej niż przy poprzednich dwóch dzieciach. Nie było w nocy niani do pomocy i do zwłaszcza nocnych karmień. Pomimo wszystko kobieta nie załamała się i dała sobie radę. Wyjechała na parę dni do Siedlec, do swojej matki i „głównego reżysera życia państwa Walkiewicz”. Miała pojedynczą łóżko i w końcu nie musiała słuchać chrapania męża i nie musiała już być mu podporządkowana. Postanowiła całkowicie odmienić swoje życie i udać się do stolicy polskich gór, Zakopanego. Na miejscu przygarnęła ją Sobulowa, która pomogła również przy małym dziecku. Jadwiga była córką doktora i znała się trochę na masażach leczniczych. I właśnie w Zakopanem, na Krupówkach postanowiła otworzyć swój gabinet. Z czasem poznaje charyzmatycznego dziennikarza i przystojnego góra. O mężu myśli coraz mniej. W górach może w końcu odepchnąć świeżym powietrzem. Przemyśleć wiele spraw, zawalczyć o siebie. A kto wie? Może nawet znaleźć tutaj swoją miłość? Historia Jadwigi, kobiety, którą porzucił nie jest melodramatem. Opisem jej przeżyć, załamania się i roztrząsania co tak na prawdę się wydarzyło w jej związku. Jest to historia silnej kobiety, która pomimo przeciwnością otaczającego ją, konserwatywnego świata, potrafi zawalczyć o swoje marzenia. Jest na pewno kobietą zaradną, która nie przywiązuje się do starych rzeczy i sprzedaje je, by z pieniędzy ze sprzedaży mieć jakiś start. Autorka w bardzo ciekawy sposób wplotła w opowieść o Jadwidze znane postacie takie jak: Witkacego, Makuszyńskiego czy Zofię Nałkowską. Każda z tych osób miała jakieś doświadczenie małżeńskie i coś chciała przekazać naszej bohaterce. Książka jak każda inne Pani Agnieszki, czyta się właściwie sama. Wciąga od pierwszych stron i nie daje się odłożyć nawet na chwilkę. A dla tych, którzy uwielbiają jak ja, górskie klimaty na pewno będzie dodatkową przyjemnością. Dostarcza również wielu emocji. Od irytacji, postępowaniem Mariana, poprzez uśmiech na twarzy. Bardzo polecam na długie, jesienne wieczory.