Minuty. Reportaże o starości

Gdy tylko zobaczyłam, że Wydawnictwo Marginesy będą wydawać książkę o przemijaniu, starości itd. Ucieszyłam się. Osobiście boję się tego, jak czas mija, jak przeskakuje godzina na godzinę, dzień zmienia się w kolejny. Nawet teraz czuję łzy pod powiekami. Dlaczego? Mam zaledwie, bo jeszcze nie, 30 lat ale widzę, jak umierają po kolei znajomi, rodzina… jak wszystko się zmienia. Jak rodzą się nowe dzieci a później to one przedłużają linię swojego nazwiska. Staram się oswajać z tym tematem, więc uznałam, że ta książka może być dla mnie swoistą terapią. Iza Klementowska napisała świetne reportaże o starości i przemijaniu. O tym, w jaki sposób podchodzą do tego sami zainteresowani, ich znajomi i rodzina. Co dzieje się z nimi, jak chcieliby być traktowani i… rozumiani. Jest to dobra lektura, aby zadumać się nie tyle nad własnym życiem i życiem naszych najbliższych, ale również tych, których codziennie mijamy na drodze. Kiedy przychodzi starość? Czym ona jest? Czy my już się starzejemy? A może to proces, który zachodzi od razu po urodzeniu? Czy starość to tylko dezorientacja, samotność, zmarszczki i wszystko co złe? Dlaczego starsi narzekają? To ciężka książka. 320 stron, podczas których płakałam, rzucałam ją na łóżko. Nie chciałam czytać dalej. Nie dlatego, żeby była ZŁA. Ona jest bardzo dobra, ale emocje jakie mi towarzyszyły były nie do opisania. Bardzo mi było ciężko. Smutno i przygnębiająco. Momentami miałam wrażenie, że jest tutaj trochę lania wody. Wypełnianie stron zbędnymi lub zbyt rozciągniętymi dla mnie informacjami. Później zastanowiłam się. A może to właśnie ten brak spokoju, cierpliwości, ciągłe szukanie przyśpieszacza jest jednym z tych rzeczy, które odpychają nas od „spokojnej starości”? Od osób, które nie mogą za nami nadążyć, nie rozumieją nas? Nie mają siły na to, co my? Może właśnie ta książka chce nam udowodnić również to? Przepięknie wydana, łatwa w przyswojeniu tak trudnego tematu. Smutna ale poniekąd budująca. Przemijanie, które nieuchronnie wciąż trwa. Warta, aby po nią sięgnąć i pamiętać, że każdy z nas przeminie. Nie traćmy tych cennych minut.

Dziś książka dla dorosłych i przyznaję, że pierwszy raz czytałam taką pozycję. ,,Minuty. Reportaże o starości" autorstwa Izy Klementowskiej od @wydawnictwo_marginesy. Jest to zbiór niesamowitych i wzruszających historii różnych ludzi, gdy znajdują się oni coraz bliżej jesieni swojego życia. Czy ta jesień zawsze wygląda tak samo? Może kojarzyć się nam z szeroką paletą kolorów i tryskającą radością, ale z drugiej strony moze też być kojarzona jedynie z ponurym i szarym życiem. Wzruszające reportaże, gdzie na zmianę mieszają się ciepłe uczucia i wspomnienia wraz z poczuciem osamotnienia i tęsknoty. Czyta się je jednym tchem, aczkolwiek w moim przypadku z pewnym zdenerwowaniem i zakłopotaniem. Od pierwszych stron książki towarzyszył mi strach, bo przyznajdę szczerze - boję się starości i samotności, chorób z nią związanej bo jednak najczęściej taki właśnie obraz schyłku życia widzę. Z każdym rozdziałem jednak w głąb książki czułam coraz większy spókój ale troska pozostała. Jest to piękna książka, pokazuje świat widziany oczami seniorów, który jest całkowicie inny niż bym się spodziewała. Warto ją przeczytać do czego bardzo serdecznie zachęcam. #marginesy #minuty #reportazeostarosci #starosc #seniorzy #ksiazki #ksiazkidlakazdego #czytam #czytaniejestfajne #czytaniejestsexy #czytajzemna #polecam #recenzjaksiazki #bookstagrampl

Myśląc o starości widzimy pomarszczonego człowieka, schorowanego, przygarbionego, smutnego. Czy taka właśnie jest starość? A może raczej czy musi taka być? „Minuty” Izy Klementowskiej to reportaże o starości, które pokazują, że niejednokrotnie to, jak wyobrażamy sobie starość, tym właśnie jest. Ale niejednokrotnie przekonujemy się, że wcale taka być nie musi. Może być początkiem nowego etapu, równie atrakcyjnego, jak czas młodości. W tej książce przedstawione są bardzo różne historie bardzo różnych ludzi. Często czytając czułam przygnębienie, ale równie często się uśmiechałam. Niektóre historie wywoływały smutek, a niektóre dawały nadzieję. Każdą z nich łączy jednak jedno – poruszają ludzkie serca. Nie jest to łatwa i lekka lektura, nie jest to książka dla każdego. Gdyby nie pojawiły się w niej pozytywne historie, mnie by bardzo przytłoczyła. Jednak jest w niej pewna równowaga. Nie jestem w stanie określić jednoznacznie, dla jakiej grupy wiekowej ta książka będzie najodpowiedniejsza. Myślę, że odbiorcami mogą być ludzie starsi, mogą też być młodzi, mogą to być osoby dojrzałe. Wszystko zależy od tego, jak do niej podejdziemy i jak ją odbierzemy. Gwarantuję, że te reportaże każdego skłonią do chwili refleksji.