Młodość. Wyznania nastolatków

Powiem wam, że najgorzej na świecie mają nastolatkowie. Małe dzieci się słucha, by ich czegoś nauczyć. Starszych ludzi się słucha, gdyż z racji wieku tak po prostu wypada. Nastoletnie osoby zazwyczaj traktowane są przedmiotowo. Niby wysłuchamy tego, co mają do powiedzenia, jednak w pewnym momencie dochodzi do wymiany zdań: -Ty nic nie wiesz. -Nie, to ty niczego nie rozumiesz! I zazwyczaj na tym się kończy. Obie strony obrażone na cały świat, a problem jak był, tak jest. Idealnym tego przykładem jest właśnie ta książka. Autorka zebrała tu wypowiedzi nastolatków, którzy mieli coś do powiedzenia. A uwierzcie mi, że mieli całkiem sporo. Wypowiadali się na przeróżne tematy. Poruszali temat śmierci i tego w jaki sposób zabiera ich najbliższych. To była prawdziwa burza mózgów i potwierdzam, że połowę z tych historii przerabiałam sama. Dla nich dziwem było to, że dziewczyny za młodu grube i brzydkie potrafiły się zamienić w piękne i szczupłe. Czemu rodzice ich bili i karali za własne niepowodzenia? Dlaczego piją, skoro w domu brakuje pieniędzy na jedzenie? Dlaczego ojcowie choć powinni być silni i twardzi, potrafili być grzeczni i gotować domowe obiadki? Dla nich był to ogromny wstyd. Opowiadali o pierwszej miłości i podrywie, który był bardzo bezpośredni. Nazywali rzeczy po imieniu bez względu na to czego dotyczyły. Chłopcy nie rozumieli zachowań dziewcząt, które w jednym towarzystwie były radosne i swobodne, a w innym spinały się jak kołek. Mogłabym tu pisać w nieskończoność. Dla dorosłych są to głupoty niewarte poświęconego czasu, ale dla nich prawdziwe dramaty. Rodzice bowiem zapominają, że tak jak małemu dziecku trzeba poświęcić czasu i uwagi, tak i nastolatkowi. Mówi się, że dorośnie, to zmądrzeje. Jednak jeśli go nie nakierujemy, nie wysłuchamy i nie wytłumaczymy tego o co pyta, to skąd będzie o tym wiedział? Nie musi powielać błędów dorosłych. Obrazy z książki doskonale oddają ich emocje i nastroje. Każdy może tam dostrzec coś innego. Książka jest abstrakcyjnie doskonała. Bardzo ją polecam!

Dorosłym wydaje się, że młodość jest takim wspaniałym okresem życia, pełnym wielu emocji: pierwsza miłość, energia którą posiadamy, chęć do działania, zmieniania świata na lepsze, pomagania, patrzenia przez różowe okulary, ta beztroskość. To przecież takie złudne. Nieprawdziwe i marne uczucie dla większości nastolatków. Ponieważ bagatelizujemy ich problemy, powtarzając " to nic takiego", "dasz rade", "będzie następny/następna". To okres wielkich oczekiwań wobec nich. To czas wielkiej niewiadomej w życiu, wybuchów emocji które nie rozumiemy. To bardzo poważne problemy, uczucie osamotnienia, faworyzacji, pragnień nieosiągalnych dla tego młodego człowieka, od którego wymaga się naraz bycia "dorosłym" -chociażby w podejmowaniu decyzji oraz ponoszenia konsekwencji i bycia jeszcze dzieckiem. Linn Skaber miała tą przyjemność uczestniczenia w życiu nastolatków, szczerych rozmów, wyznań, poglądów. Spędzała z nimi czas w ich ulubionych miejscach, bawiła się z nimi, a przede wszystkim słuchała bez oceniania, krytykowania, komentowania. To dzięki takiemu podejściu autorki powstała bardzo kolorowa, burzliwa, wyciskająca łzy i wspomnienia książka " Młodość" przystrojona bardzo ekspresyjnymi rysunkami. Książka otrzymała nagrodę The Riksmaal Society Children and YA Prize 2018, nominacje do norweskiej Młodzieżowej Nagrody Uprisen 2019 oraz nagrody Norwegia Writers for Children First Book Prize 2018! "Młodość" nie jest książką dla wczesnych nastolatków, zdecydowanie jest to literatura 15+ oraz wręcz obowiązkowy podręcznik dla każdego rodzica. To dzięki niej zaczęłam patrzeć inaczej na zachowania nastolatków. Bo przecież mogą być naraz głupie i bardzo odpowiedzialne, bo powinni cieszyć się swoją wolnością i nie bać się wiecznego oceniania, krytyki, tego wielkiego rodzicielskiego palucha , który wisi nad ich głowami i wiecznie przyciska do ściany, poprawia bluzę czy wypomina : " ja w twoim wieku...". Przede wszystkim nie powinniśmy my jako odpowiedzialni dorośli zapominać, że pod tymi wielokolorowymi piórami, kryje się nasze małe dziecko, które płakało gdy rozbiło kolano, czy gdy nie zajęło wymarzonego pierwszego miejsca w konkursie malarskim, które tak bardzo bezgłośnie krzyczy- przytul mnie i nic nie mów, po prostu bądź. Nie zapominajmy że widzą, słyszą i rozumieją więcej niż nam się wydaje; że muszą borykać się z wszelkiego rodzaju traumami i zakładają maski aby być silni dla nas. Ta książka to poradnik dla każdego młodego człowieka, który daje możliwość bycia sobą, dążenia do realizacji marzeń, pomaga zrozumieć to zwariowane miasteczko w jego głowie. Wydawnictwo Literackie przepięknie wydało te wyznania nastolatków, oprawa graficzna bardzo przyciąga uwagę, wręcz woła nas z półki księgarni- przytul mnie, zagłąb się w moją treść. Dziękuje wydawnictwu za możliwość przeczytania tej jedynej w swoim rodzaju książki oraz cofnięcia się w czasie.

Od dawna jestem fanką ilustracji Lisy Aisato, ponieważ całą radość i ból potrafi zamknąć w obrazach, za które mogę dać się pociąć. Jeżeli jeszcze nie znacie to zapraszam do książki, która nie ma terminu ważności oraz przedziału wiekowego. Książka, która pomoże nam rodzicom lepiej zrozumieć nasze dziecko, ale i dziecku pomoże spojrzeć na swoją koleżankę, kolegę w innym świetle. Młodość rządzi się swoimi prawami tak było, jest i zawsze będzie. To, jakim było się w wieku kilkunastu lat często ginie w zakamarkach naszej pamięci i zapominamy jak bardzo szalonym potrafiło się być, głośna muzyka wtedy była zbyt cicha, a noc zawsze była za którą. Ile razy „Krzysiek” miał być miłością na całe życie? Ile miałaś prawdziwych przyjaciół, którzy mieli za Ciebie oddać życie? Książka „Młodość. Wyznania nastolatków” to książka o nas, naszych dzieciach, o trudnym okresie, jakim jest dorastanie, o tym, że nasze kłopoty, problemy przecież są tymi najgorszymi na świecie. Książka przedstawia 31 rozdziałów, opowiadań młodych ludzi, i to, co ich spotkało, co było piękne, ale i to, co bolało, złe, bolesne. Nie rozumiesz mnie, nie zależy wam na mnie itp. Mnóstwo młodzieży ma z czymś kłopot np. jest się nieakceptowalnym w grupie rówieśników, mamy obawy przed odrzuceniem, nikt nas nie rozumie, mam wiele kompleksów, depresja i wiele innych zachowań, odczuć młodych osób, które często nie mają tej jednej osoby, z którą mogą podzielić się tym, co nas, Ich gryzie. Moim ulubionym rozdziałem to nr 3 „Co chcę na bierzmowanie” odpowiedź wujkowi Roarze jest czymś tak cudownym, pięknym, że nic nie trzeba dodawać. Chcesz wiedzieć, o czym jest? Zapraszam do kupna i uwierz, że nie pożałujesz wydanej kwoty. Swój egzemplarz dedykuje mojej córce i mam olbrzymią nadzieję, że kiedyś znajdzie w niej odpowiedź na nurtujące pytanie, które podobno nie da się rozwiązać, ale nie ukrywam, że to też ściąga dla mnie, bo pamięć mam dobra, ale krótką. :p Nie jestem ekspertem od nastolatków, bo mnie ten wiek dorastania dopiero zastanie za kilka lat i nie wiem, jak będzie, ale wiem, że są narzędzia, które pomogą lepiej poznać, przybliżyć życie, uczucia mojego dziecka. Przedział wiekowy – nie istnieje, dla kogo? Każdego, komu zależy. Polecam <3

Młodość, dojrzewanie, okres zaskakujących zmian i buntów, czas trudnych emocji, poplątanych relacji oraz poważnych miłosnych rozterek. Czy ten moment w życiu, był dla was łatwy? Dla mnie zdecydowanie nie i sama jestem przykładem, gdzie dorosłość przyszła szybciej, niż sobie to wyobrażałam. . Autorka została wpuszczona poniekąd do tajemniczego świata nastolatków. Przebywała z nimi podczas towarzyskich spotkań, odwiedzała ich w rodzinnych domach i podążała ich śladami w najciemniejsze zakamarki myśli. Rozmawiała z nimi o trudach przechodzenia przez chyboczący most z łagodnej łąki dzieciństwa na niepewny grunt dorosłości. A oni wyznawali jej swoje najskrytsze marzenia i rzeczy, o których nie powiedzieliby nikomu więcej. Ich wyznania to najczęściej bolesne wspomnienia opisane wprost bądź przedstawione metaforycznie. Zapisane w dosłownie kilku zdaniach lub szczegółowo rozpamiętane z soczystym słownictwem. Wszystkie jednak przejmują szczerością i przeszywają na wskroś, budząc u odbiorcy coś pomiędzy smutkiem, złością a współczuciem. Przeczytacie o rozpadających się rodzinach i o sporach na ich tle, o masie kompleksów i niskim poczuciu własnej wartości, o pierwszych miłościach, o śmierci, o nienawiści oraz bezradności. A to wszystko i wiele więcej w głowach zagubionych nastolatków. . Książka do bólu prawdziwa, odsłania przed czytelnikiem różne oblicza nastoletniego życia. Pełno w niej niepewności, niemego krzyku i różnych sygnałów, kompleksów, potrzeby akceptacji oraz wsparcia. To, z czym mierzą się młodzi ludzie, bywa zaskakujące i zarazem bolesne, jak szybko niektórzy z nich w dorosłość muszą wejść. Czarująca grafika mojej ulubionej ilustratorki Lisy Aisato, jak zawsze skradła moje serce. Ilustracje są przepięknie, idealnie współgrają z treścią, dając jeszcze bardziej dobitny i przerażająco szczery obraz młodzieży. Wspaniałe dzieło, którego lektura nie kończy się na ostatniej kropce. Na dłużej zostaje w pamięci, odbijając się echem w głowie. Cudeńko w pięknym wydaniu. Dla nastolatków, by nie czuli się samotni w wędrówce ku dorosłości. Dla dorosłych, by w tej wędrówce wspierali.

"Pewne czterdziestoletnie panie powiedziały mi kiedyś, że dopiero teraz zaczynają się lubić. Ja taka głupia nie jestem. Już postanowiłam. Zaczynam od zaraz. Kto pokocha tę dziewczynę, jeśli ja tego nie zrobię?" Przepięknie wydana pozycja zachwyca wizualnie, ale to jej treść jest tym co sprawi, że nie przejdziecie koło niej obojętnie. Wystarczy, że zajrzycie do niej na chwilę i przeczytacie tylko jedno zdanie, a przepadniecie. Pierwsze miłości, przyjaźnie, akceptacja swojego ciała i seksualności oraz utrata najbliższych, to tylko niewielka część fabuły. Krótkie formy poruszają całe spektrum tematów związanych z dorastaniem w sposób prosty, ale dosadny, który uderza we wszystkie właściwe struny. Czasami bardziej metaforyczne, czasam całkiem zwyczajne opowieści, mają ogromną siłę oddziaływania i dają do myślenia, moje ulubione, jeżeli tak to mogę nazwać, to "Nowotwór". Kolejna książka, która udowadnia, że nie trzeba używać wielkich słów, aby wywołać emocje u czytelnika, po prostu wystarczy aby były one szczere.