Moje miejsce na ziemi

W październiku będę mogła cieszyć się urokami współczesnej Hiszpanii, a już dziś za sprawą powieści Julii Navarro „Moje miejsce na ziemi” przeniosę się do powojennego Madrytu, ale i śladami bohaterów do Lizbony, Paryża czy Aleksandrii. „Z wojny domowej nie wychodzi się bezkarnie”. Szczególnie jeśli stanęło się po stronie zwyciężonych, jak rodziny wchodzących w dorosłość przyjaciół Fernanda, Cataliny i Eulogia. Wojna każdemu z nich coś odbiera, zmuszając do podjęcia trudnych i nieodwracalnych decyzji. W pewnym momencie nie widzą przed sobą innej drogi, jak ucieczka z Madrytu i spalenie za sobą wszystkich mostów. Obrazowe ukazanie ówczesnych realiów społecznych, politycznych i gospodarczych, w których przyszło żyć naszym bohaterom kreśli tło dokonywanych przez nich wyborów, nie wszystkie jednak jesteśmy w stanie zrozumieć czy usprawiedliwić. To powieść drogi. Nie tylko związana z poszukiwaniem bezpiecznej przystani, ale też w głąb siebie, w poszukiwaniu własnego ja. Tylko podobnie jak trudno znaleźć bezpieczne miejsce w ogarniętym drugą wojną światową świecie, tak w obliczu zemsty drążącej duszę, trudnej miłości, czy niedoścignionej mrzonki nie sposób odnaleźć siebie. Ludzie, których spotkają na swojej drodze, chwile szczęścia jak i cierpienia, których z ich strony doświadczają kształtują ich, jednak nie potrafią ich zmienić. Czy uda im się pozostawić za sobą demony przeszłości i ruszyć do przodu? Czy tęsknota przywiedzie ich z powrotem do domu, czy może gdzie indziej odnajdą swoje miejsce na ziemi? Tyle w tej historii nostalgii i smutku. Tyle czasu straconego na pogoń za nieosiągalnym. Tyle zawiedzionych oczekiwań i utraconych szans. I tyle piękna. Czytajcie!