Mumia

Jeśli fascynuje Was starożytny Egipt, to dzięki powieści Pawła Leśniaka „Mumia” przeniesiecie się w ten odległy czas towarzysząc wchodzącemu w dorosłość Mose. Chłopak ma własne marzenia, wizję przyszłości i ukochaną, jednak przekreśla je morderstwo jego przybranych rodziców i chęć zemsty, którą zaprzysięga faraonowi. Od tego momentu zrobi wszystko, by zbliżyć się do władcy i spełnić złożoną sobie i rodzicom obietnicę. Dokąd zawiedzie go ścieżka nienawiści? Przyznam, że bardzo wypatrywałam w tej powieści nadejścia tytułowej mumii i ta chwila jest niczym linia dzieląca tę historię. I choć może się wydawać, że akcja rozkręca się powoli, to przerażenie mieszkańców Egiptu oczekujących zwiastującego zagładę nadejścia mumii odczuwałam na równi z nimi. Druga część obfitująca w krwawe walki i siejące śmierć plagi za to zdecydowanie przyspiesza i trzyma w napięciu już do końca. Zastanawiałam się, czy powieść skręci bardziej ku fantastyce, czy ku grozie, ale oba te gatunki przenikają się tworząc niepowtarzalny klimat. Sporo tu mroku czającego się nie tylko w zwojach bandaży oplatających ciało mumii, ale również wynikającego z żądzy władzy i ingerencji bogów manipulujących innymi w imię własnych celów. Dość istotny wątek romantyczny ocieplający atmosferę ma również olbrzymi wpływ na następujące wydarzenia, bo w imię miłości człowiek jest zdolny do wszystkiego, a co dopiero mumia. Autorowi udało się stworzyć świat, który niepokoi, intryguje i czasem przeraża. Świat, który przenosząc nas tysiące lat wstecz, emocje, motywy i działania bohaterów czyni tak podobnym tym współczesnym, że można się w nich zatracić. Mnie ta historia pochłonęła niczym gorące piaski pustyni wciągające w swe otchłanie mumię, dlatego nie mogłam sobie odmówić lektury drugiej części „Mumia. Morze piasku”, która swoją premierę miała 25 października.