Na moście pożegnań. Saga kresowa. Tom 2

Całkiem niedawno zachwycałam się pierwszym tomem Sagi kresowej Katarzyny Majewskiej-Ziemba pt. "Cienie zostaną za nami", która przeniosła nas w niespokojne czasy sprzed wybuchu II wojny światowej oraz jej początek, kiedy na tereny Kresów wschodnich wkraczają wojska radzieckie. Wraz z wojną obserwujemy zacięcie stosunków między sąsiadami, którzy dotąd żyjąc obok siebie, teraz zaczynają wyrzucać skrywane żale i nienawiść. Dziś jestem już po lekturze drugiej części, czyli "Na moście pożegnań". Cieszę się, że nie upłynęło dużo czasu między ukazaniem się kolejnego tomu, gdyż w tej części wyjaśniają się przepowiednie Filomeny oraz Janki (która otrzymała dar jasnowidzenia po babce) o których już czytaliśmy. Bardzo podoba mi się ten wątek, który nieraz przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Zmianie ulega też sytuacja mieszkańców, kiedy rządy przejmuje armia niemiecka. Choć niektórzy odetchną z ulgą, nie oznacza to koniec problemów, a raczej ich nowy początek. Wydarzenia przedstawione oczami bohaterów i odczuwane przez nich emocje przenikają czytelnika, nie jeden raz wywołując łzy na mojej twarzy. Pełna pożegnań, zmian, trudnych rozstań i decyzji, obrazów, które na zawsze zapisały się w oczach tych, którzy widzieli je na własne oczy, a nam mogą jawić się choć ułamkiem w wyobraźni. Sposób przekazywania historii w sposób tak autentyczny jak mogli to odbierać uczestnicy owych zdarzeń, chwyta za serce. Książka porusza wiele kwestii, od pracy ruchu oporu, niezrozumiałej bohaterom rzezi dokonywanej na Polakach przez ludność ukraińską, ukrywanie Żydów, likwidację getta, ponowne rządy radzieckie i wysiedlenia. W tym kotle etnicznym bohaterowie już sami nie wiedzą komu można zaufać. Zakończenie zostawia nas w jednej wielkiej niewiadomej. Cieszę się że na horyzoncie pojawia się już kontynuacja tej serii. Jedna z najlepszych sag, jakie czytałam!

„Na moście pożegnań” to drugi tom Sagi kresowej autorstwa Katarzyny Majewskiej-Ziemby. . Poznajemy w niej dalsze losy Stefanii i jej dzieci: Władka, Janki i Julka. Trwa druga wojna światowa, nadchodzi 1941 rok, w którym kończy się okupacja radziecka i zaczyna niemiecka. Niemcy po wkroczeniu na tereny Kresów są traktowani jak wybawiciele od „czerwonej zarazy”. Niestety wkrótce się okazuje, że niekoniecznie i bohaterowie trafiają niczym z deszczu pod rynnę. Zaczynają się bowiem prześladowania i pogromy ludności żydowskiej i polskiej inteligencji. Cały czas trzeba mieć się na baczności, by nie zwrócić na siebie uwagi okrutnego okupanta. Między Janką i Stachem - jej fikcyjnym mężem, zaczyna rodzić się uczucie. Niestety w międzyczasie na rodzinę dziewczyny spadają kolejne nieszczęścia, po których nie tak łatwo przyjdzie im dojść do siebie i wrócić do normalności. Do tego wszystkiego, gdy wielkimi krokami zbliża się koniec wojny, okazuje się, tereny, na których przyszło im żyć, znajdują się już poza terytorium Polski. Bohaterowie stają więc przed trudnym wyborem: mogą zostać, lecz z obowiązkiem przyjęcia obywatelstwa rosyjskiego, lub wyjechać na Ziemie Odzyskane, by żyć w wolnej Polsce… . „Na moście pożegnań” to oparty na faktach kolejny tom tej niezwykle ciekawej sagi historyczno-obyczajowej. To przejmująca opowieść o rodzinie, której przyszło żyć w okrutnych czasach II wojny światowej. O jej walce o przetrwanie, radzeniu sobie z przeciwnościami losu, ze stratą najbliższych, śmiercią, bólem i cierpieniem. Jest to także powieść o sile nadziei i wierze w to lepsze jutro. Prawdziwa, nielukrowana - momentami główne bohaterki strasznie mnie irytowały, ich dziecinne zachowania, brak zrozumienia, lecz rozumiem, że tak musiało być, by przekaz tamtych zdarzeń był realistyczny. . Powieść czytało mi się bardzo dobrze! Ba! Pochłonęłam ją w jeden dzień! Nie miałam ochoty odkładać jej nawet na chwilę, od razu chciałam poznać dalsze losy bohaterów. Teraz przyjdzie mi jedynie czekać na kontynuację- bo ta zapowiada się także bardzo ciekawie!