Na obcej ziemi. Czas pokuty

Zanim przejdę do szczegółów muszę uprzedzić, że dzisiejsza recenzja to kontynuacja serii „Saga wołyńska” więc czytając dzisiejszą recenzję to poznacie w jakimś stopniu zakończenie, dlatego polecam nie zacząć nadrabiać. Autorka dzisiejszej recenzji należy do tych, które powodują, że jak tylko zaczniesz czytać pierwszą jej książkę, to przepadniesz na wieki. Mówię całkiem poważnie. Jestem największą fanką autorki i z tęsknotą wyczekuje kolejną książkę. Dzisiejsza recenzja jak napisałam wcześniej, to kontynuacja serii „Saga wołyńska” która jest początkiem tego, co dzieje się w serii „Czas pokuty” książka dostępna już w aplikacjach, takich jak Legimi, Empik Go, czy Storytel i Audioteka. Trochę zagmatwane, ale przejdźmy do recenzji. Zakończenie pierwszego tomu spowodowało, że chciałam rzucać książką, bo sytuacja, jaka zakończyła ucieczkę Nadii i Wissariona była tym, co powoduje, że chcesz krzyczeć, mówiąc „Nieeeeeee” Joanna Jax jest mistrzynią budowania napięcia i dawkować czytelnikowi emocji. Życie potrafi spłatać figla nawet nie wiesz, kiedy i jak, ale wiara w człowieka i w uczucia, jakie posiadają nasi bohaterowie napędzają ich do pokonywania trudności nawet, wtedy kiedy nie widać nadziei. Nadia i Wissarion to postacie, które zachwycają mnie od samego początku. Kochają się najbardziej na świecie, a przeszłość oraz pewne osoby stoją na ich drodze do szczęścia, lecz z czasem mam nadzieję, że to wszystko poukłada się tak, że będzie happy end, lecz muszę na to jeszcze poczekać. Kochani zachęcam do przeczytania opisu książki (pod warunkiem, że znasz poprzednie części, żeby nie było zdradzenia fabuły) wtedy w jakiejś części dowiesz się co i jak. Moim ulubieńcem jest wciąż Marcel i Kaczkanowa. No takiej dwójki ze świecą szukać potrafią mnie tak rozbawić, że głowa mała. Mogłabym pisać i pisać, ale to nie odda tego, co czuć jak się czyta. Musicie poznać tę historię. Jeżeli macie jakiegoś solenizanta, to podpowiadam, że prezent w postaci tej części i poprzedniej będzie strzałem w dziesiątkę.

Zastanawialiście się kiedyś jakby to było budować swoją nową rzeczywistość w powojennych czasach? Tam gdzie stalinowskie represje odcięły piętno na wielu ludziach? „Czas pokuty” to drugi tom z serii, gdzie Joanna Jax umiejętnie spłata ze sobą fikcję literacką z istotnymi wydarzeniami historycznymi. Autorka z niezwykłą wrażliwością porusza temat codziennych trudności, gorzki smak zakazanego uczucia, a wszystko to rozegrała objętym stalinizmem Wrocławiu. Wydarzenia w „Czasie pokuty” są ściśle powiązane z poprzednim tomem, dlatego nie polecam czytania ich poza kolejnością. Bowiem część to zaczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym zakończyło się „Nowe życie”. Zatem już od pierwszych stron mamy do czynienia z dramatycznymi wydarzeniami. Niepewność, przerażenie, smutek, ale i pragnienie znalezienia prawdziwej miłości to emocje które na codzień towarzyszą naszym bohaterom. Stajemy się świadkami trudnych uczuć, gdzie miłość przybiera rozmaite kształty, różne odcienie i potrafi wybaczyć wiele. Tutaj bezwzględny oprawca może być kochającym kochankiem i ojcem, a zakochana kobieta okazuje się być manipulantką zdolną do kłamstw. Książka ta momentami bywa nieprzewidywalna, ale co mogło być przewidywalne w czasie stalinowskich represji? Autorka na stronach swojej powieści kreśli historię, która tak naprawdę mogła się wydarzyć. Po raz kolejny pokazuje nam czas, który był niezwykle ciężki, ale ludzie tak naprawdę pragnęli tego samego co my – miłości.

„Czas pokuty” to prawdziwy obraz ludzkiego nieszczęścia. Obawy o bezpieczeństwo, bieda wdzierający się do ludzkich domów z każdej strony i bezradność biją tutaj z każdej strony. Jest to historia wymagająca ogromnego skupienia i swego rodzaju wytrzymałości na ból oraz cierpienie innych ludzi. Przygotujcie się na melancholijną podróż, która was zafascynuje, ale i sponiewiera emocjonalnie.