Na rozkaz miłości. Seria Jeźdźcy Hangera. Tom 1

Teksas, schyłek XIX w. Matthew Hanger, kawalerzysta zaprawiony w boju, dowodzi grupą jeźdźców, a właściwie przyjaciół. Razem walczą w imię dobra, pomagają niewinnym, zwalczają kradzieże i oszustwa. Matthew to mężczyzna z krwi i kości, twardo stąpający po ziemi, surowy, z trudną przeszłością, a jednak, kiedy jeden z jego jeźdźców zostaje ranny, wykazuje się braterską miłością i troską. To właśnie przy okazji tego wypadku poznaje on doktor Josephine Burkett, kobietę niezwykle odważną, charyzmatyczną, upartą i inspirującą. Decydując się na wykonywanie „męskiego” zawodu wiedziała, że trudniej będzie jej zyskać szacunek i poważanie wśród ludzi, jednak chęć niesienia pomocy zwyciężyła. Josephine mimo wszystkich tych trudności pozostaje czuła, troskliwa oraz kobieca. Relacja, którą zbudowała autorka pomiędzy bohaterami jest nie do opisania, musicie przeżyć to sami. Bije od niej niezwykła dojrzałość, szacunek oraz ciepło. Jest jak ciepły kocyk, otulająca… Jednak relacja pomiędzy Matthew i Josephine to nie wszystko, co dostajemy czytając ten tytuł. Czekają na nas również niesamowite emocje, mianowicie Jeźdźcy podejmują się bardzo niebezpiecznej i wątpliwej akcji, która przysporzy wielu kłopotów. Akcja jest bardzo dynamiczna, jest mnóstwo fragmentów które przyspieszają puls i pozbawiają oddechu, czyli to co lubię najbardziej. Książka ta jest naprawdę dobrze napisana, czytanie jej to prawdziwa rozkosz. Na dodatek miejsce akcji i okoliczności budują niepowtarzalny klimat. Coś co mnie również urzekło to subtelne wplecenie w fabułę wiary chrześcijańskiej. Zabieg ten mogę podsumować tak: czasem warto oddać kontrolę Bogu, On ingeruje w nasze życie zawsze w najlepszym momencie. Bardzo serdecznie polecam!

To idealna pozycja, aby poczuć na własnej skórze klimat Dzikiego Zachodu, jednocześnie nie oddalając się zbytnio od historii, kiedy miały miejsce liczne walki. Podczas czytania czułam głód historii - i został on zaspokojony od samego początku (dla osób, które niekoniecznie lubią historię, nie będzie to jednak problemem). Porównałabym to do przyprawy, która potrafi całkowicie zmienić odbiór dania. W przypadku tej książki wszystko idealnie współgrało. Poznajemy Matta, który od samego początku pokazuje, że może być postacią, którą polubimy. Pomimo uczestnictwa w walkach, nie ma zamiaru zranić kobiet czy dzieci, chyba że jest to konieczne, czego stara się unikać. Widzimy, że jest to postać barwna, do której możemy się przywiązać i z zainteresowaniem śledzić dalsze losy. Nabieramy również do niego szacunku. Oprócz niego, pojawia się również Josephine. Nie mogłam ukryć radości, kiedy jeźdźcy po raz pierwszy ją zobaczyli - kobietę lekarkę, co w tamtych czasach było rzadkością. Pojawiają się również fragmenty narracji z jej punktu widzenia, dzięki którym utwierdziłam się w przekonaniu, że jest to postać, która na długo zapadnie mi w pamięci. Posiada silny charakter, bo mimo niebezpieczeństwa, musi ratować bliską osobę. Jej chęć do ratowania ludzi w czasach, gdy nie było to normą, tylko wzmacnia jej charakter. Okazuje się, że postacie mają także własne problemy i niepewności, ukazane z perspektywy psychologicznej (dla zainteresowanych, strona 52). Czujemy, że są to postacie autentyczne, zupełnie prawdziwe. Zachowują się, jakby naprawdę doświadczały wszystkich przeciwności losu, przygód i miłości. Od samego początku im kibicowałam, dosłownie od pierwszego momentu ich spotkania, co tylko pokazuje, jak zostały dobrze wykreowane. Wir akcji, barwne i ciekawe postacie (nie tylko Matthew i Josephine), kwestie związane z chrześcijaństwem (co kojarzy mi się z historycznym Dzikim Zachodem), oraz urocze zakończenie, które skradło moje serce. Czytając tę książkę nie ma opcji, że człowiek będzie się nudzić, a za to odwrotnie. Jest to z pewnością lektura godna polecenia.

„Na rozkaz miłości” Karen Witemeyer to historia, która powinna się spodobać większości czytelników. Kto z nas nie oglądał westernów i nie czytał książek o Dzikim Zachodzie? Mam tu na myśli czytelników urodzonych w czasach, w których książki przygodowe były czytane przez młodych i starszych. Kiedy każdy znał choć kilka westernów i potrafił zanucić ścieżkę dźwiękową z jednego czy dwóch filmów. Piękne czasy… Wróćmy jednak do „Znaku miłości”. Jak już wspomniałam w swoich pierwszych refleksjach po lekturze książki (zamieściłam się na moim kanale na YouTube: www.youtube.com/@Aleja_Marzen_i_Slow), ta książka jest niby piękny film. Napisana w tak plastyczny sposób, że momentami miałam wrażenie, iż przed moimi oczami rozgrywają się opisane sceny. Słyszałam świst kul i tętent koni. Czułam podmuch wiatru na twarzy i zapach końskiej sierści. Zdawało mi się, słyszałam muzykę; nieodłączny element wszystkich dobrych westernów. Burze emocji, które były udziałem bohaterów przetaczały się i przez moje serce. Teksas końca XIX wieku nie był spokojnym miejscem. To tu toczyły się ciągłe walki z Indianami, których zmuszano do porzucenia swoich ziem. Zamykano w rezerwatach. Bitwy przynosiły wiele niepotrzebnych ofiar. To właśnie podczas jednej z nich poznajemy kapitana Matthew Hangera. Znakomitego taktyka. Dowódcę, który na polu bitwy troszczy się o swoich podwładnych. Żołnierza wielkiej odwagi i męstwa. Człowieka, który ”wstąpił do kawalerii, żeby chronić osadników, ludzi takich jak jego rodzina.” Poznajemy go w chwili, która diametralnie zmieniła jego życie. Pokazała, że sprawiedliwość i porządek na granicy, o które miał dbać, stała się czymś, co przekracza ludzkie sumienie i odporność. Czymś, co może wywołać pełne grozy i przerażenia słowa „Boże, przebacz, nam.” Te tragiczne wydarzenia stały się przyczyną rezygnacji Hangera i jego podwładnych ze służby w kawalerii. Spowodowały chęć „wynagrodzenia i odkupienia”. Pojawili się Jeźdźcy Hangera. Grupa byłych kawalerzystów i najemników., „W zadaniach, których się podejmowali, chodziło o coś więcej. Miały na celu obronę niewinnych i ukazanie prawdy tym, którzy się mylili. Zawalczenia o coś, o co zwykli ludzie czasem nie potrafili zawalczyć.” ”Przyrzeczenie Jeźdźców, żeby nie zabijać, było świętością. Mogli je naruszyć jedynie w sytuacji konieczności obrony, któregoś z nich.” ”Ci ludzie byli gotowi walczyć za siebie nawzajem, a nawet oddać życie.” „…łączyła ich silna więź” Już te cytaty ukazują niezwykły charakter, tych słynnych na cały Teksas, Jeźdźców Hangera. Podczas jednej z akcji kula raniła jednego z nich. W tym miejscu aż chce się rzec, że gdyby nie to zdarzenie i konieczność pomocy lekarskiej Matt Hanger i doktor Burkett prawdopodobnie nigdy by się nie spotkali. Przypadek? Przecież nie ma przypadków. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Jedno zdarzenie, tak jak w przypadku bohaterów „Na znak miłości” ma wpływ na wielu innych. „Przypadek” postanowił przeciąć ścieżki życia tych dwojga i pokierować ich losem. Czas rekonwalescencji Wallace, jest czasem wzajemnego poznawania się Matta i pięknej doktor Josephine Burkett. Czasem, który i czytelnikowi pozwolił bliżej poznać Hangera. Pozwolę sobie zacytować słowa Jo: „Widziałam, jak oddany jesteś wobec swoich ludzi. Widziałam twoją cierpliwość, kiedy zasypywali cię pytaniami. Słyszałam opowieści o tym, jak ryzykowałeś życiem, żeby walczyć o tych, których otoczyli bandyci. Widziałam, jak się modlisz, śpiewając i trzymając Biblię na kolanach.” „…twoi ludzie poszliby za tobą do piekła, gdybyś ich o to poprosił. To potwierdza, że nawet kiedy jesteś najokropniejszy, myślisz o ich dobru, a oni to wiedzą.” Czyż można nie zaufać takiemu człowiekowi ? Czyż można go nie obdarzyć szacunkiem? Kolejne wydarzenia pokazały, jak bardzo, pani doktor Josephine Burkett, potrzebowała odwagi Jeźdźców. Można by rzec, że ich pojawienie się w jej gabinecie, okazało się dla niej opatrznościowe. Akcja do, której zmuszona jest ich zatrudnić, jest nie, tylko brawurowa i niebezpieczna, ale wymaga ogromnego doświadczenia i odwagi. Czyż mężczyźni, którzy są wdzięczni za uratowanie rannego towarzysza, mogą odmówić jej prośbie? Czy Matt, by pomóc pani doktor, narazi swych ludzi na niebezpieczeństwo? Czy zechce jej pomóc, tylko z jednego powodu? Jak duża jest cena lojalności? Czy warto ryzykować życie innych, aby uratować jednego? Na te i inne pytania czytelnik znajdzie odpowiedź sięgając po tę, jakże piękną i mądrą, powieść. „Na znak miłość”, to prawdziwy świat Dzikiego Zachodu i panujących tam zwyczajów. Dla tych, którzy go nie znają, okazja do spojrzenia na niego oczami osoby, która zda się zna go od podszewki. Jej opisy przyrody, ukształtowania terenu, zabudowa miast sprawiają, że czytelnik ma wrażenie, iż widzi je własnymi oczami. Kolej, farmerzy, pastor, grupa bandytów, walka z Indianami, kobieta doktor, sztuka władania bronią, to tylko kilka elementów tamtego świata. Jeździec i jego więź z koniem. Dbanie o niego. Miłość i zgranie oraz zaufanie w walce, to wątek, którego nie mogę pominąć i na, który pragnę zwrócić uwagę czytelnika. „Mężczyzna spadł z konia, a Phineas został na miejscu, tak jak został wyszkolony. Matt wydał z siebie przenikliwy gwizd. Koń zastrzygł uszami i odwrócił głowę w jego kierunku. Matt ponownie zagwizdał, a Phineas ruszył przez bramę wybiegu.” „-Phin! – krzyknął i zagwizdał, celując w bandytę próbującego się ukryć za korytem. Phineas, niespłoszony odgłosami wystrzałów, przybiegł na zawołanie.” Świadomie wybrałam kilka cytatów pokazujących zgranie jeźdźca i jego konia. Mam nadzieję, że już one wzbudzą zachwyt czytelnika. Jest jednak i ten najważniejszy wątek. Ten, który zostawiłam na koniec. Zaufanie Bożej Opatrzności. Słowa Psalmu rozpoczynają tę piękną opowieść. Znajdują się zaraz za stroną tytułową. Są mottem książki oraz tym, co było ważne w życiu bohaterów. Na kartach powieści napotykamy na wiele słów kierowanych do Pana Boga. W chwili próby, strachu, zagrożenia czy troski bohaterowie ślą prośby do Boga. Ich modlitwa jest krótka, konkretna i pełna ufności. Nie wypowiadają żadnych regułek i nie szepczą długich „traktatów”. Modlą się całym swym sercem. Każde słowo jest wypełnione wiarą i ufnością. Potrafią dziękować i wyrazić swą wdzięczność. Czyż można pozostać obojętnym czytając tam piękne, oszczędne, a bogate w uczuciai zaufanie słowa? Czyż można się nie pochylić nad nimi? Czy i dla nas nie są wyzwaniem i nauką? Czy nie taka powinna być właśnie modlitwa? Pełna ufności i wiary? Czytając „Na znak miłości” kolejny raz zapragnęłam przenieść się na Dziki Zachód. Do czasów, w których też byli źli ludzie, ale dobrzy mieli prawo walczyć w obronie słabszych. Mieli prawo walczyć w obronie swoich interesów. Porównując tamten świat do naszego, przegrywamy. Dobro było dobrem. Zło złem. Zasady były proste i przejrzyste. Kara adekwatna do zbrodni. Odpowiedzialność, honor, troska o innych, wzajemne poleganie na sobie, odwaga, to tylko jedne z zapomnianych już dzisiaj cech. Mężczyzna chronił kobietę i otaczał szacunkiem. Kobieta mogła liczyć na męskie ramię i opiekę. Porównując z dzisiejszym światem, tamten był pełen harmonii i spokoju. Oczywiście, tak jak w przypadku „Na rozkaz miłości” byli i źli ludzie, bandyci, jednak ich czyny nie przekraczały granic bestialstwa czy też takiego znęcania się nad drugim człowiekiem jak pokazała historia w kolejnym wieku. Wróćmy jednak do książki. „Na rozkaz miłości”, to wiara w przemianę drugiego człowieka. To trwanie przy nim bez osądzania i pretensji. To wykorzystanie szansy na zmianę. To odpokutowanie win i wyjście z tej próby zwycięsko. To naprawienie wyrządzonego zła. Wykorzystanie danej nam przez życie kolejnej szansy. „Na rozkaz miłości”, to męska przyjaźń i zaufanie. To „więzi wykute w ogniu walk”. To więzi, które „były nie do rozerwania”. To zaufanie swemu dowódcy i powierzeniu mu swego życia. To gotowość do walki o każdego z nich. To walka o sprawiedliwość. To stanięcie w obronie mniejszych i słabszych. To wykuwanie w boju prawdziwie dzielnych i odważnych żołnierzy. To pokazanie, że trudne sytuacje wykuwają najlepsze cechy. „Na rozkaz miłości”, to miłość, która przychodzi niespodziewanie. Nieoczekiwana staje w drzwiach i domaga się zauważenia. Domaga się przyjęcia jej z wdzięcznością. To miłość, której wielkość wykuwa się w sytuacji zagrożenia życia, dotrzymania danej przysięgi. Powierzenia jej z ufnością Panu Bogu. „Na rozkaz miłości”, to praca, a w zasadzie powołanie kobiety do wykonywania zawodu lekarza. Wierność przysiędze niesienia pomocy chorym i ratowania ich życia. Mierzenie się z brakiem ufności mężczyzn. Zdobywanie ich zaufania. „Na rozkaz miłości”, to pytania i odpowiedzi dlaczego ludzie wchodzą na ścieżkę zła. Nie mogę tu nie przytoczyć jakże ważnych rozmyślań doktor Burkett: „Wielu z nich zaczynało jako nierozsądni młodzi ludzie, którzy po prostu nie zadali się z nieodpowiednim towarzystwem… Z czasem stracili wrażliwość, a przestępstwa i i brutalny sposób działania sprawiły, że ich sumienia jakby zrogowaciały - do tego stopnia, że nie zważali już, kogo ranią, w poszukiwaniu pieniędzy, alkoholu i rozwiązłych kobiet. Jednak kiedyś byli przecież dziećmi, chłopcami z poobdzieranymi kolanami i zasmarkanymi nosami. Czy mieli gdzieś bliskich, którzy się za nich modlili? Matki? Siostry?” Jakże mądre i wymowne te słowa. Jakże aktualne i w naszych czasach. Można by rzec, że minęły wieki i lata, a słowa wciąż zachowały swą prawdę. I nawet w naszych czasach są wciąż aktualne. „Na rozkaz miłości” to powierzenie swojego życia Bogu. Ufanie mu w każdej sytuacji. Zauważanie jego pomocy w sytuacjach kiedy Go potrzebujemy. To jak mówi Matt: - Szczęście nie ma z tym nic wspólnego.- ….to Opatrzność. Nie mógł temu zaprzeczyć. Ani nie chciał. To Bóg prowadził tę wyprawę, nie on. Ile jeszcze takich opatrznościowych spotkań na nich czekało? Nigdy dotąd nie czuł w takim stopniu, że Bóg kieruje jego krokami i spełnia jego potrzeby.” "Na rozkaz miłości”, to powierzenie swego życia Bogu. To zaufanie, że da nam to, co dla nas najlepsze. Usłyszy nasze żarliwe i pełne wiary modlitwy. „Na rozkaz miłości”, to opowieść o mężczyznach, którzy zło postanowili odpokutować Dobrem i wynik walki powierzać Panu Bogu. To opowieść o odważnych ludziach, którzy wiedzą, że tylko z Bogiem mogą odnieść zwycięstwo. Modlitwa jest dla nich tak ważna jak oddychanie i powierzenie swojego życia koledze. Jest czymś tak naturalnym jak jedzenie. Tak ważnym, że bez niej nigdy nie ruszą w bój. „Na rozkaz miłości”, to historia miłości wykutej z odwagi i zaufania. A czym jest dla nas ? Dla mnie zatrzymaniem w biegu tego świata. Odkryciem na nowo tamtego świata. Przypomnieniem sobie o tamtych zasadach i prawach. Tęsknotą za odwagą, słowem honoru. Jest Nadzieją. Jest wiarą w to, że czytający tę powieść może zapłaczą nad sobą i zapragną zmienić swe życie. Jest wiarą w to, że odkryją, iż Bóg wciąż istnieje i wysłuchuje ich prośby. Kieruje krokami. Daje sytuacje, w których pozwala poznać swoje działania. Ta powieść jest dla mnie niczym gwiazdka z Nieba. Jest „przesiadką” z życiowego rollercoastera na konia z grzbietu, którego mogę podziwiać piękno tego świata. I ze słowami „Prowadź mnie, Panie” iść dalej w każdy kolejny dzień. Iść z nadzieją, że „Jeśli Bóg pozwala”, to dzieją się prawdziwe cuda. A że ja zawsze wierzę w cuda i wierzę w niemożliwe, tak i tym razem, wierzę, że „Na rozkaz miłości” przemieni niejedno ludzie serce. Przypomni czym jest honor, wolność, przysięga, odwaga. Stanie się lampą zapaloną w ciemności i drogowskazem na kolejne lata.