Nasze małe okrucieństwa

Will, Brian i Luke są braćmi, jednak nie pałają do siebie miłością. Ich relacje zdominowały niechęć, zazdrość i rywalizacja. Gdy jako dojrzali mężczyźni spotykają się na pogrzebie jednego z trójki, okazuje się, że przeczuwali zakończenie tej historii właśnie w ten sposób. Jak doszło do śmierci jednego z braci? Który z nich nie żyje? Jak wyglądały ich relacje w młodości? Nasze małe okrucieństwa Liz Nugent to połączenie dramatu, obyczaju i thrillera. Książka podzielona jest na kilka części. Poznajemy historię każdego z braci, lepiej rozumiemy ich zachowania, ponieważ każdy otrzymał swoją część powieści. Bracia bardzo różnią się od siebie. Mimo że wychowywali się razem, mają inne charaktery i nie czują ze sobą więzi. Jako dorośli nie utrzymywali bliskich relacji, a kontakty często były powierzchowne. Zgłaszali się do siebie, gdy potrzebowali pomocy, lecz udzielanie jej było raczej przykrym obowiązkiem niż wyrazem braterskiej miłości. Czerpali satysfakcję z potknięć reszty rodzeństwa, nie współczuli sobie w problemach. Można rzecz, że ich kontakty były chłodne i rzeczowe, inicjowane z przymusu. Historia to trzy główne opowieści. Poznajemy Willa, Briana i Luke’a dzięki trzecioosobowej narracji, w której przeplatają się różne plany czasowe. Osią są czasy współczesne, ale jeszcze przed śmiercią jednego z braci. Pojawiają się retrospekcje, które mają pomóc czytelnikowi zbudować obraz rodzeństwa i każdego z braci osobno. Już po lekturze pierwszych stron pozycji wiemy, że któryś z nich umrze, a dalsza część opowieści ma przybliżyć nam informacje, jak do tego doszło. Liz Nugent tworzy powieści psychologiczne, które świetnie odsłaniają ludzkie wady i brzydotę duszy. Potrafi bardzo dobrze opowiadać o ludziach zepsutych wewnętrznie. Jej postacie nigdy nie są dobre i prawe. Podoba mi się, jak kreuje charaktery. Tu także nie zabrakło trudnych i skomplikowanych osobowości. Każdy z braci ma coś za uszami, nie da się ich lubić. Można im współczuć pewnych sytuacji, ale nie czuje się do nich sympatii podczas lektury. Autorka ma bardzo dobry styl. Snuje opowieści, w które wchodzi się całym sobą. Stosuje ten sam motyw w swoich powieściach, czyli pokazuje na początku pewną zbrodnię, mówi o śmierci bądź tragedii, a potem przeprowadza nas przez wydarzenia do tego doprowadzające. Są to rzeczy bardzo przyziemne – nie ma tu miejsca na sensacje rodem z hollywoodzkich filmów. Autorka opisuje zepsucie człowieka, błędy, które popełnia, a które mają potem znaczenie. Obnaża przywary i odrysowuje skomplikowane charaktery, co bardzo podoba mi się w jej twórczości. Nasze małe okrucieństwa nie zachwyciły mnie jednak tak jak poprzednie powieści autorki. Lubię jej styl, jej książki są wciągające, ale mam wrażenie, że tym razem przez umieszczenie na pierwszym planie trzech postaci sprawiła, że fabuła stała się bardziej rozczłonkowana i jej śledzenie nie było już takie fascynujące. To dobra powieść, ale znam lepsze jej autorstwa. Niemniej jeśli lubicie książki, w których bardzo szczegółowo pokazano zepsucie człowieka, wszystkie brzydkie i złe rzeczy, które może zrobić bliskim i rodzinie, powinniście zainteresować się tym tytułem.

Ostatnio w jednym z postów na Facebooku natknęłam się na cytat sławiący braterską miłość, a pod nim rozgorzała gorąca dyskusja. Jak myślicie, jakich komentarzy było więcej? Otóż zdecydowana większość należała do osób dających negatywne przykłady z życia wzięte. Więcej o niełatwej miłości braterskiej przeczytacie w najnowszej powieści Liz Nugent "Nasze małe okrucieństwa", która zaczyna się od jakże intrygującego zdania: "W pogrzebie uczestniczyli wszyscy trzej bracia Drumm, ale jeden z nich był w trumnie". William, Brian i Luke - trzech braci i trzy punkty widzenia na skomplikowane relacje między nimi. Świetnie obrazuje to, jak różne są nasze spojrzenia na te same wydarzenia, jak zupełnie inaczej je pamiętamy i wyciągamy z nich odmienne wnioski. Jak duży wpływ na ich zachowanie, miało wychowanie i nierówne traktowanie przez rodziców? "Nasze małe okrucieństwa" to powieść dla wszystkich, którzy kochają dramaty rodzinne z mocno rozbudowaną warstwą obyczajowo - psychologiczną. Czyta się całkiem nieźle, jednak dla wielbicieli mocnych wrażeń, będzie tu zdecydowanie zbyt mało napięcia. Lekką ciekawość budzi fakt, który z braci spoczywa w trumnie i jak się tam znalazł? Cały czas miałam nadzieję, że nie będzie to ten, który najmniej na to zasługiwał.

Mam w swojej biblioteczce wszystkie książki Liz Nugent wydane na naszym rynku. O czym to świadczy? Oczywiście o tym, że uwielbiam jej spojrzenie na często pokręconą ludzką psychikę na równi z wyzierającym z jej powieści mrocznym, powiedziałabym, że nawet depresyjnym klimatem. Nie inaczej jest w najnowszym thrillerze autorki, w którym jednak znajdziemy więcej z rodzinnego dramatu, niż we wcześniejszych pozycjach. Bo i bohaterami są członkowie pewnej dysfunkcyjnej emocjonalnie rodziny. I choć z zewnątrz może się wydawać, że to zwyczajna rodzina jakich wiele (matka, ojciec i trzech synów), to z każdą kolejną stroną przekonujemy się, że tę komórkę społeczną toczy rak. Już na początku powieści dowiadujemy się o śmierci jednego z braci, jednak autorka do końca nie zdradza zarówno jego tożsamości, jak i okoliczności, w jakich odszedł. Towarzyszymy za to chłopcom od czasu dzieciństwa i dorastania, po sukcesy i upadki dorosłości. Przypatrujemy się jak chłopięce złośliwości przechodzą w przepychanki dorosłych nabierając innego wymiaru i wagi. Skąd biorą się te kłamstwa, hipokryzja i zazdrość? Wzajemne wykorzystywanie, oszukiwanie i ranienie? Czy należy ich źródeł szukać w dzieciństwie? Faworyzowaniu jednego z chłopców przez matkę, drugiego przez ojca, trzeciego pozostawianiu zawsze gdzieś z boku? Spoglądamy na te same sytuacje z różnych perspektyw mając świadomość, jak bardzo różni się ich odbiór przez poszczególne osoby. Niewyobrażalne jest to, do czego są w stanie się posunąć, by dopiec bratu, by odebrać co jego, by okazać się lepszym. Niszczą swoje życia i pociągają za sobą innych. Jeśli człowiek jest sumą swoich uczynków (Josif Brodski) to jak te krzywdy, mniejsze i większe okrucieństwa wyrządzane najbliższym świadczą o bohaterach powieści Liz Nugent? Jak świadczy o nich ciągłe usprawiedliwianie się przed sobą, wybielanie we własnych oczach, zagłuszanie sumienia? I czy możemy nazwać ich patologią, czy, co bardziej przerażające, to raczej statystyczna rodzina? Ta powieść budzi ogrom emocji poruszając bezpardonowo wiele ważnych i bolesnych tematów, odkrywając pole walki podjazdowej, pełnej zdradzieckich ataków z ukrycia. A każda kolejna strona wciąga nas coraz bardziej w zatęchłe bagno, jakim może stać się ludzka dusza.

Sekrety zdarzają się chyba w każdej rodzinie, kwestia tylko i wyłącznie ich wagi i ilości. Trzej bracia William, Luke oraz Brian spotkali się po wielu wspólnych życiowych przejścia w jednym miejscu. Nad trumną jednego z braci. Który brat zmarł, w jaki sposób i z jakiego powodu... To właśnie wyjaśnia nam opowiedziana przez Liz Nugent historia. Poznajemy ją na przestrzeni wielu lat, od najmłodszych lat życia braci, aż do momentu, gdy jeden z nich stracił życie. Możliwość poznania tej historii z perspektywy każdego z braci wiele wyjaśnia i pozwala nam lepiej zrozumieć całość jak również wybaczyć niektóre zachowania, czy potępić inne, z którymi się nie zgadzamy. W książce poznajemy losy trzech braci Williama, który jako jedyny założył rodzinę, miał piękna żonę oraz córkę. Jego pozornie szczęśliwe życie jednak po głębszej analizie wcale nie okazuje się takim wspaniałym jakim postrzegają go inni. Luke osiągnął wielką sławę, zrobił karierę i stał się rozpoznawalny, tylko czy to wszystko sprawiło że może powiedzieć o swoim życiu, że jest spełniony i szczęśliwy... Ostatni z braci to Brian, który wiódł pozornie najspokojniejsze życie nieco na uboczu braci. Tylko zachowany przez niego dystans również nie był bezpodstawny... Wszystko w życiu tych trzech mężczyzn ma swoje drugie dno, a ich relacje są tak skomplikowane, że sami dosłownie nie wiedzą wszystkiego i z odkryciem kolejnych rewelacji są zaskoczeni. Książka przedstawia trzech różnych bohaterów, którzy mają swoje tajemnice i mroczne strony. Każdy skrywa swoje sekrety, które mogą zaważyć na dalszych losach rodziny, a ich ujawnienie może wszystko zmienić i zrujnować zbudowaną przez nich idylle. Psychologiczny portret bohaterów zbudowany przez autorkę zdecydowanie jest godny podziwu. To skomplikowane osobowości, każda wyjątkowa i tak różna od pozostałych. Mnie książka zaintrygowała, zaciekawiła i na koniec zaskoczyła. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i od razu tak bardzo udane. Zdecydowanie ten tytuł jest godny polecenia.

"Nasze małe okrucieństwa" to historia trzech braci Drumm, których poznajemy w chwili, gdy jeden z nich jest już w trumnie, a pozostali zebrali się na jego pogrzebie. Nie wiemy na razie, który z nich jest martwy, ani co doprowadziło do tego zdarzenia. Ale stopniowo karty są przed nami odkrywane... Książka ma świetną konstrukcję. Po kolei odkrywamy przeszłość i życie Drummów oraz ich bliskich z perspektywy każdego z braci. Możemy dogłębnie poznać nie tylko wszystkich z osobna, ale również relacje między nimi, myśli, sekrety i przekonania. Autorka stworzyła rewelacyjny portret psychologiczny tej rodziny, z którego wyłania się cierpienie, wzajemna niechęć i ogrom problemów, skrzętnie skrywanych przed światem pod pozorami ideałów. Okazuje się, że to dziecięce traumy, żal jeszcze z czasów dzieciństwa, brak akceptacji rodziców doprowadza do tak dramatycznych zdarzeń. Akcja toczy się powoli, jest to mieszanina wspomnień z różnych lat i perspektyw, stopniowo przybliżających do rozwiązania. Ale nie potrzeba tu wielkich fajerwerków, aby stworzyć wciągającą i mroczną historię, wręcz obyczajowo realistyczną, a jednocześnie przyprawiającą o dreszcze i zmuszającą wielokrotnie w czasie lektury do refleksji o tym, jak wielu sytuacji można było uniknąć. Klimatyczna historia, którą zapada na długo w pamięć i zaskakuje. Gorąco ją Wam polecam!