Nie zabiłam

Znałam nazwisko autorki, jednak nie czytałam jej poprzednich książek. Jako nowa zapowiedź wydawnictwa postanowiłam spróbować. Czy było warto? 'Przekonałam się na własnej skórze, że wymuszona życzliwość wyrządza więcej szkód, niż mogłoby się wydawać. Zderzyłam się z nią dziesiątki razy.' Sabina nie miała łatwego dzieciństwa, a w dorosłym życiu jest jej równie ciężko. Ma problem ze znalezieniem się wśród ludzi, szczególnie w nowym towarzystwie. Na dodatek straciła pracę przez kobietę, która właśnie została zamordowana. Wszystkie podejrzenia padają na Sabinę. Czy to właśnie kobieta zabiła swoją byłą szefową w akcie zemsty? A może za morderstwem kryje się coś więcej? Historia opowiadana jest głównie z perspektywy Sabiny. Dzięki temu od samego początku wchodzimy w klimat, który jest swego rodzaju oderwaniem od rzeczywistości. Wraz z główną bohaterką próbujemy zorientować się co jest rzeczywistością, a co fikcją. Zabieg był o tyle trafiony, że podczas lektury miałam wrażenie, że w mojej głowie też wszystko się ze sobą miesza. Czy można popełnić zbrodnię nie pamiętając tego wydarzenia? Czy nasz mózg faktycznie broni się przed sytuacjami, które mogą sprawić nam kłopoty? 'Lepiej się za dużo nad sobą nie użalać, nawet kiedy ma się ku temu dobry powód. Ja mam tych powodów co najmniej kilka.' Pierwszy, ale z pewnością nie ostatni thriller autorki. Bardzo dobra historia. Klimat niesamowicie mroczny i psychodeliczny. Do końca nie wiemy tak jak i sama bohaterka co jest prawdą, a co zostało wytworzone wyłącznie w jej głowie. I również do ostatnich stron nie udało mi się rozwiązać zagadki, a było ono bardzo zaskakujące. Polecam, nie zawiedziecie się! 'Jestem przecież silna. Jestem. Udowodniłam to już kiedyś, mogę zrobić to po raz drugi.'

Nie jestem w stanie opisać jak bardzo ta książka mi się spodobała! Jestem pod ogromnym wrażeniem poprowadzonej fabuły, która niemal do samego końca niczego nam nie zdradza, ale buduje ogromne napięcie. Nie jesteśmy pewni co tu tak naprawdę się dzieje. Głównej bohaterce bardzo współczujemy, choć nie wiemy czy powodem jest choroba, czy leki, czy też coś innego. Widzimy tylko, że poddaje się terapii, dostaje szczepionkę po której nie czuje się dobrze. Nie zawsze szczerze opowiada wszystko doktorowi, choć on bardzo ją o to prosił. W momencie, kiedy zjawia się policja zaczynamy podejrzewać ją o jakiś niecny czyn. Ona tylko wspomina nam, że kiedyś miała już z nimi do czynienia i została nawet sądzona za niewinność, jak podkreśla. Tutaj czujemy jej nerwy, jakby niepokój, że jednak nie do końca jest szczera, choć to, co czuje opisuje jakby sama chciała nawet siebie do tego przekonać. W momencie, kiedy czytamy o śmierci pewnej kobiety za którą nasza bohaterka nie przepadała, zaczynamy ją obwiniać, lecz nie bardzo jeszcze wiemy o co. Tutaj nadchodzi czas jej załamania, jakby rozdwojenia jaźni. To, co wcześniej udało jej się poskładać, teraz ponownie się sypie. Jest nam jej żal, ale jej zachowanie zaczyna nas niepokoić. Kiedy już wiemy o co wcześniej była sądzona, nasze zdanie o niej się zmienia. Im bardziej nas przekonuje o swojej niewinności, tym bardziej jej nie wierzymy. Tutaj autorka tak pomieszała z jej osobowością, że z łatwością przychodzi nam osądzanie jej. Jednak czy faktycznie podejrzana o tak podłe zabójstwo poprzez gniew i niesprawiedliwość mogłaby dopuścić się kolejnego morderstwa? Niesamowita zagrywka psychologiczna. Czytający bardzo często zmienia swoje osądy, jest to zależne od szczegółów, które są nam podawane. Bardzo realistycznie opisane uczucia głównej bohaterki na której miejscu nigdy nie chcielibyśmy się znaleźć. Wspaniały styl pisarski, który jakby bardziej został rozwinięty niż poprzednia książka autorki. Wielka niepewność do samego końca z zaskoczeniem na mecie. Łatwo jest oceniać innych, lecz należy dwa razy się zastanowić przed wydaniem opinii kogoś, kogo w ogóle nie znamy. Polecam!

Zaburzenia psychiczne nadal stanowią w naszym kraju temat tabu, a wobec powyższych pojawia się strach, obojętność i dystans. Natomiast życzliwość (jeśli już) to od święta, a i wtedy wydaje się jakaś taka wymuszona. Z problemami natury psychicznej, np. z silnymi zaburzeniami depresyjno - lękowymi, zmaga się nasza bohaterka, Sabina Gancarek. W ciele dorosłej kobiety wciąż tkwi pogubione i skrzywdzone dziecko, domagające się uwagi i pragnące miłości. Ból, strach i odrzucenie sieją w jej wnętrzu ogromne spustoszenie i niestety, nie da się od tego uciec, bez względu na to, jak bardzo się o tym marzy. Te bolesne uczucia będą kroczyć za nią jak cień i staną się jej przekleństwem na bardzo długo, a każde krzywdzące słowo odbijać się będzie echem w jej głowie, tym bardziej jeśli pada z ust kogoś, kto powinien kochać miłością absolutnie bezwarunkową i być wsparciem właściwie zawsze. Nikt tej gehenny nie zatrzymał, nie znalazła się ani jedna pomocna dłoń, którą można byłoby chwycić i wyrwać się z tego piekła. Czy istnieje choćby cień szansy na to, że jeszcze kiedyś będzie normalnie? Oj bolała mnie ta historia tak bardzo. Nie wolno mam o tym zapomnieć, że "przyzwolenie na krzywdę niczym nie różni się od jej wyrządzenia". Próbuję ułożyć wszystkie elementy tej psychologicznej układanki w jedną całość, ale próżny trud. Nic mi się tu ze sobą nie łączy, nie potrafię znaleźć wspólnego mianownika dla rozgrywających się wydarzeń. Mam wrażenie, że w tej historii wszystko co się dzieje, stanowi element jakiejś manipulacji, której dobrowolnie się poddaję i z ogromnym napięciem czekam na dalszy rozwój sytuacji, bo jestem więcej niż pewna, że Klaudia Muniak największego asa z rękawa i tak wyciągnie dopiero na samym końcu. Być może momentami wkradał się tu chaos, ale to w mojej ocenie spowodowało, że cała historia była jeszcze bardziej prawdziwa. Bo czy nie w chaosie właśnie, pogrążony jest umysł osoby, która zmaga się z różnymi kłopotami natury psychicznej? To ścieżka pełna zakrętów, próżno tu szukać drogi na skróty. Autorka jest dla mnie mistrzynią thrillerów medycznych, za którą nie stoi jedynie wyobraźnia, ale przede wszystkim wiedza i ogromna pasja do tego, o czym pisze. Jestem przekonana, że żyje każdą historią, którą tworzy i nosi ją głęboko w swoim sercu. Udowadnia, że nie ilość stron, a jakość tego, co w środku, ma największe znaczenie. To niezwykle trudna, poruszająca i niewyobrażalnie smutna opowieść, która boleśnie uświadamia, że jeśli twoje dzieciństwo nie zostało zbudowane na poczuciu bezpieczeństwa, to twoja dorosłość również będzie pełna lęku i niepewności, właściwie w każdej sferze. Już zawsze będziesz uważać, że jesteś "niewystarczająca" - zarówno dla siebie, jak i dla innych. To historia pełna okrucieństwa, do którego zdolny jest jedynie człowiek. Kocham te, malowane piórem portrety psychologiczne bohaterów powieści Klaudii Muniak i każdą towarzyszącą mi emocję. Co nienawiść może zrobić z człowiekiem? Czy ofiara stanie się katem? Klaudia nie boi się niewygodnych tematów i nie daje przyzwolenia na tak silnie w naszym społeczeństwie zakorzenione stereotypy. Bierze również pod lupę policję i służbę zdrowia, która z prawdziwą służbą ma naprawdę niewiele wspólnego. Mroczny i złowrogi klimat, który pochłania czytelnika i budzi emocje, obok których nie sposób przejść obojętnie. To z pewnością historia, która rani i boli, ale jest potrzebna światu, bo niesie również odrobinę nadziei. Zakończenie mnie zszokowało, czyli było dokładnie tak, jak zawsze... Finał, który z jednej strony wprawił w osłupienie, a z drugiej w zadumę nad losem człowieka i nad światem w ogóle. Autorka nie zwalnia tempa i wciąż jest w doskonałej formie. W moje ręce trafił thriller doskonały. Na takie historie czekam. Takich opowieści domagam się zdecydowanie więcej. Na dziś tyle. Czoła chylę. Naprawdę dobra robota i najlepsza książka w dorobku Autorki, jaką do tej pory przeczytałam. Bierzcie i czytajcie wszyscy. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu @czwartastronakryminalu

"Ukształtowała mnie nienawiść. To nią od zawsze byłam karmiona. Od tego nie ma ucieczki". ~ Sabina Gancarek to 34 - latka, borykająca się z traumami z dzieciństwa, które rzutują na jej życie dorosłe. Depresja i lęk to codzienność, która zaburza jej codziennie życie... Sabina, postanawia zawalczyć o samą siebie i za namową lekarza poddaje się nowemu innowacyjnemu leczeniu. Z pomocą nowego leku, który od niedawna wszedł do użytku ma doświadczyć "normalności". Ale czy to pomoże ujarzmić demony przeszłości? Niestety już po przyjęciu pierwszej dawki leku występują skutki uboczne. Kobieta ma silne zawroty głowy i olbrzymie luki w pamięci, które powodują zerowy kontakt ze światem zewnętrznym. W tym samym czasie w wyniku brutalnego morderstwa ginie przełożona Sabiny, która była odpowiedzialna za zwolnienie. Sabina staje się główna podejrzaną w sprawie. Czy jest winna? Gdzie przebywała w noc morderstwa? Czy śmierć matki Sabiny ma jakiś związek w sprawie? Jaka przeszłość skrywa nasza bohaterka? ~"NIE ZABIŁAM" Klaudii Muniak to moje pierwsze spotkanie z autorką dlatego nie wiedziałam tak naprawdę czego mogę się spodziewać. A będą już jakiś czas po lekturze muszę przyznać, że dawno nie czytałam tak dobrego thrillera psychologicznego z rozbudowanym wątkiem medycznym. ~ Jak dla mnie jest to doskonały przykład prawdziwego rasowego thrillera, który już od początku swej historii trzyma nas w niewyobrażalnym napięciu, co wraz z kreacją głównych bohaterów stworzyło prawdziwą jazdę bez trzymanki ociekającą strachem, bólem, cierpieniem i ciągłym niepokojem. ~ Całą opowieść poznajemy z perspektywy dwóch osób. Sabiny naszej głównej bohaterki, która po traumach z dzieciństwa próbuje znaleźć ukojenie w innowacyjnej metodzie leczenia, to pozwala wniknąć nam w jej skrzętnie skrywane wspomnienia, doświadczenia, myśli, lęk, obawy i ciche pragnienia oraz komisarza Witolda Miłka, który ma za zadanie dowieść prawdy czy oskarżona jest winna popełnionej zbrodni. Dzięki temu jako bierny widz mamy szerszy obraz sytuacji przez co bliżej możemy przyjrzeć się nieoczywistej i wciągającej historii. Tutaj każdy jest podejrzany i każdy ma coś na sumieniu! ~ Klaudia Muniak w swej książęce porusza bardzo ważny temat przemocy domowej jak i jej skutków które mają ogromny wpływ na nasze życie dorosłe. To właśnie ten wątek oraz obawa wobec nowinek medycznych staje się punktem kulminacyjnym całość. ~ Jak dla mnie bomba! Dlatego jeśli tak ja uwielbiasz thrillery to nie mogłaś/es trafić lepiej! Czytaliście? A może macie ja dopiero w swoich planach?

„(…) lęk lubi ciemność i po nastaniu świtu chowa się po kątach, aby ponownie wypełznąć z nich po zmroku. Zwykle ze zdwojoną siłą”. Sabina Gancarek, zwyczajna dziewczyna, która z pozoru nie wyróżnia się niczym z tłumu. Ale gdy przyjrzy się jej bliżej, łatwo dostrzec, że coś jest nie tak. Mimo, że dziś jest dorosłą kobietą, jej traumatyczne dzieciństwo odcisnęło na niej swoje piętno. Wieczny brak wewnętrznego spokoju i poczucia stabilizacji sprawiły, że całe jej życie, to walka o siebie. Strach, odrzucenie i mrok – towarzyszyły jej od urodzenia. Przemoc psychiczna i fizyczna wypełniały każdy dzień.. do czasu. Naznaczona zbrodnią Sabina ciągle próbuje okiełznać zaburzenia depresyjno-lękowe. Poddaje się nawet próbie „przetestowania” na sobie nowego leku, który niedawno wszedł do użycia. W związku z możliwością wystąpienia efektów ubocznych, kobieta poddawana jest stałej obserwacji. Podanie pierwszej dawki leku zbiega się w czasie z brutalnym morderstwem w mieście. Rozchwiana psychicznie kobieta z uwagi na fakt, że ofiara morderstwa jest jej była szefową, znajduje się w kręgu zainteresowania policji. Sęk w tym, że Sabina nie pamięta, co robiła w noc morderstwa.. choć z całych sił próbuje dopuścić do siebie rzeczywistość i wyłonić z odmętów pamięci jakiekolwiek wspomnienie. Nad kobietą zawisa fatum niewyjaśnionej zbrodni.. i jak się wkrótce okazuje, nie jednej. „Nie zabiłam” to pochłaniający thriller. Autorka zwraca uwagę, przede wszystkim, na problem przemocy domowej. Piętnuje ludzi, którzy mając dzieci powinni obdarzać je bezwarunkową miłością i zapewniać im bezpieczeństwo, tymczasem zatracają instynkty, które ich uczłowieczają. Otwiera oczy na znamienny wpływ rodziców na psychikę i rozwój dziecka. Na konkretnym przykładzie wytyka luki systemu. Portret psychologiczny Sabiny jest pełen rys, zadr, blizn, otwartych ran. Bardzo aktualny wątek medyczny składnia do refleksji. Ta klimatyczna, mroczna historia absorbuje uwagę, budzi emocje i nie pozwala przejść obok siebie obojętnie. Polecam.