Niech trwają tylko miłe chwile

Dwie kobiety, dwie matki, Élise i Lily. Pierwsza czuje się bardzo samotna po tym, jak wcześniej córka, a teraz syn wyprowadza się z domu, by rozpocząć życie na własny rachunek. Jeszcze bardziej tęskni pies chłopaka, u którego weterynarz stwierdza depresję. Druga właśnie została matką zbyt wcześnie narodzonego dziecka, więc drży w obawie o jego życie. Akcja toczy się leniwie, a mimo to jest zajmująca i niezmiernie ciekawa, sprawia też, że zakończenie uderza w nas z podwójną siłą rażenia. Traktuje o macierzyństwie i wszystkich jego etapach. I mnie sprowokowała do słodko gorzkich wspomnień, w których moje dziecko zamiast "hura!" wrzeszczało na cały głos "huja!". Nie jestem w stanie określić czy podczas tej lektury więcej śmiałam się, czy płakałam, jedno jest pewne, emocji tu nie brakuje. "Słodkie chwile przemijają, ale nie znikają. Gdzieś w głębi nas pozostają na zawsze. Nazywamy je wspomnieniami". Autorka porusza problem wcześniactwa oraz syndrom pustego gniazda, który szczególnie mocno dotyka kobiety. Wypadając nagle z roli matki Élise przestała czuć się potrzebna, "zabijała" czas nie potrafiąc odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Szczęśliwym zrządzeniem losu zostaje wolontariuszką na szpitalnym oddziale neonatologii i zaczyna pracować jako przytulacz. To doświadczenie będzie jedną z wielu zmian w jej życiu. "Bezsilność w obliczu cierpienia dziecka to najtrudniejsze, przez co muszą przechodzić rodzice". "Niech trwają tylko miłe chwile" Virginie Grimaldi to powieść dla koneserów nieśpiesznego delektowania się lekturą, rozsmakowywania się w jej treści i tle społeczno - obyczajowym, dogłębnej znajomości bohaterów i relacji między nimi panujących. Te ostatnie śledziłam z pewną nutką nostalgii z faktu, że sama jestem matką wcześniaka i już drżę na samą myśl, gdy wyfrunie ona w świat.

„Niech trwają tylko dobre chwile” to powieść opowiadająca historię dwóch kobiet. Elise i Lily są w różnych wieku a to co ich łączy to fakt bycia mamą. Elise ma już dorosłe dzieci, które opuściły swój dom rodzinny. Kobieta czuje się samotna w pustym domu i tęskni za latami gdy jej marzeniem było by mieć chwilę dla siebie. Teraz leży na łóżku i zastanawia się co zrobić ze swoim czasem wolnym. Z mężem rozwiodła się i mieszka teraz sama. Dla wypełnienia pustki posiada „dziwnego” psa. Ale tej pustki nic i nikt jej już nie wypełni. Jest symbolem matki, która zmaga się z syndromem opuszczonej matki. Codziennie jednak pisze do swoich dzieci sms-y, by chociaż w ten sposób mieć z nimi jakiś kontakt. Te wirtualne rozmowy spowodowały, że nie jeden raz uśmiechnęłam się i myślę, że mogę być taką mamusią w przyszłości, która będzie chciała mieć chociaż namiastkę kontaktu z własnym dzieckiem. Rozmowy Elise i jej dzieci były pełne ciepła, nawet jeśli Thomas lub Charline tyci irytowały się pytaniami mamuśki. Lili to jeszcze młoda dziewczyna, która zaszła za szybko w ciążę i urodziła również za wcześnie, bo 7 miesiącu ciąży. Jej córeczka każdego dnia walczy o życie. Lili codziennie przemierza szpitalny korytarz i obserwuje inne matki, które zmagają się z podobnym problem. Jej historia bardzo porusza, ale również daje nadzieję. Książka dostarcza wielu emocji. Historia obu pań jest bardzo poruszająca i prawdziwa. Codziennie rodzą się wcześniaki a starsze dzieci usamodzielniają się i wyfruwają z gniazda. Jedna z opisanych kobiet musi nauczyć się być matką na pełen etat, a druga być emerytowaną matką. Książka jest smutna i przepełniona bólem oraz skłania do refleksji. Ale również są chwilę gdy uśmiechniemy się i chwile nadzieji. Autorka świetnie wykreowała portret matki, która zawsze będzie martwić się o swoje dzieci. Bez względu na to ile ma lat. I chociaż teraz nie jedna z nas marzy o chwil spokoju, kiedyś pewnie zatęsknimy za naszymi maluchami. Narracja w książce jest pierwszoosobowa, dzięki czemu czytelnik bardziej czuje emocje jakie przeżywają obie panie.