Nierozłączne

Jaki najbardziej lubicie motyw w książkach? Przyjaźni, niespełnionej miłości czy może jeszcze inny? W książce "Nierozłączne" mamy dobrze widoczny motyw przyjaźni. Nie bez powodu powieść nosi taki tytuł. W lekturze poznajemy Sylvie i Andree. Obie na pierwszy rzut oka są przeciwieństwem siebie z charakteru jak i również w warstwie społecznej. Lecz gdy poznają się mając zaledwie dziewięć lat wydaje im się to przyjaźnią do końca życia. Czy faktycznie tak było? Nie zawsze. W wiekiem Andree otrzymuje coraz więcej obowiązków. Przez to zaniedbuje swoją przyjaźń oraz staje na krańcu wyczerpania fizycznego i psychicznego. Dodatkowo presja ze strony matki w każdej dziedzinie nie pomaga rozwiązać problemów nastolatki. Mimo przeciwności losu Sylvie pragnie byc w życiu przyjaciółki. Doradzać jej w rozterkach miłosnych, przemówić do rozsądku. W biegiem lat czas na rozmowę między nimi staje się coraz krótszy. Religia w "Nierozłączne" była dość często podkreślana. Momentami gubiłam się w fabule co nie zniechęciło mnie do poznania dalszych losów dziewczyn. Relacja jaka połączyła Sylvie i Andrew była wielka. Najbardziej można to zauważyć w listach które do siebie pisały. ( Które również zostały ukazane w książce za co wielkie ukłony w stronę wydawnictwa 🙏). Oprócz samego tekstu w powieści ukazane są materiały ikonograficzne co jest miłym dodatkiem i możliwością dokładniejszego zrozumienia relacji między kobietami. Jest to dość wymagająca lektura. Co przez to rozumiem? Że przy czytaniu jej musimy dać się wciągnąć w wir tej historii. Napisana lekko trudniejszym językiem niż książki z tego gatunku które czytałam. Mimo wszystko polecam zapoznać się z historią przyjaciółek. Niejednokrotnie marzyłam o bezgranicznej i szczerej przyjaźni jak w powieści napisanej przez Simone de Beauvoir. Czuje żal że została wydana tak późno. Kawał dobrej literatury.

Książka jest autorstwa Simone de Beauvoir. Muszę przyjąć ,że nie znam autorki i kompletnie nie znam twórczości. Książka "Nierozłączne" wpadła w moje ręce przypadkiem. Czy warto ja przeczytać? Ja uważam, że tak ale jak to bywa nie każdemu wszystko pasuje. Fabula książki to lata z początku XX wieku. Poznajemy główne bohaterki Sylvie oraz nową koleżankę klasie Andree. Ta druga nie pasuje w konwenanse ówczesnej Francji. Żywiołowa, mająca swoje zdanie. Obie dziewczynki połączyła przyjaźń, która wraz z każdym rokiem zmieniała się. Historia bardzo ciekawa z emocjonalnym tłem. Co ważne historii jest napisana przez autorkę w roku 1954 i to są jej własne doświadczenia. Książka ukazuje nam jak dwie pozornie różniące się od siebie dziewczynki nawiązują wspólna relacje. Andree wraz z czasem ulega coraz bardziej konwenansom, ramkom, w które próbują ja wsadzać nauczyciele. Widzimy jak się zmienia, gaśnie i jak to na nią wpływa źle. Sylvie bardzo chce pomóc przyjaciólce ale jej próby niestety kończą się niepowodzeniem. Historia jest nietypowa, trudna w czytaniu, nie ze względu, że ciężko się czyta ale na treść. W dodatku dla nas są to czasy, które znamy tylko z notek historycznych. Jest pełna emocji, ciężkich dla nas do zrozumienia zasad, które musiały dziewczynki przestrzegać, reguł, którymi kierował się ówczesny świat. Cała historia nie ma happy endu. Dużym plusem historii są materiały ikonograficzne po zakończeniu. Książka nie jest gruba ma zaledwie ok. 150 stron. Ma także piękne wprowadzenie napisane przez Margaret Atwoood. W materiałach mamy zdjęcia autorki i jej przyjaciółki zwanej Zazą. Dodatkowym atutem są listy pisane przez dziewczynki. Oprócz tłumaczenia mam oryginalne zdjęcia lisów. Polecam

Książkę bym skierowała do osób po przejściach, którzy utracili kogoś bliskiego, swoją tak zwaną drugą połówkę. Historia się tyczy dwóch dziewczynek, które mocno się ze sobą związały. W sumie jedna z nich nie wyobrażała sobie życia bez drugiej. Co ciekawe każda z nich była inna, miały odmienne temperamenty i nawet zainteresowania odbiegały od siebie. Jedna z nich bardzo dobrze się uczyła, a druga po roku nieobecności bardzo chciała wszystko nadgonić. Jej pewność siebie czasem raniła tą drugą, jednak z biegiem czasu dostrzegała błędy w swoim zachowaniu. Wtedy ją przepraszała, a ta druga wszystko jej wybaczała. Można by powiedzieć, że się od siebie uzależniły. Wraz z biegnącym czasem ich rodzice niekoniecznie chcą być się ze sobą spotykały. Różnią ich normy społeczne, każda z rodzin żyje innymi przekonaniami. Z biegiem lat jedna z nich zaczyna się zmieniać. Dzieje się coś niedobrego, a druga nie potrafi mieć na to wpływu. W końcu zawsze była tą bardziej delikatną, więc jak poradzić sobie z kimś, kto zawsze chodził swoimi ścieżkami? Do przewidzenia było, że wydarzy się tragedia. Nie sądziłam tylko, że w ten sposób zostanie ukazana. Dalszą historię pozostawię tym, których książka zainteresuje. Warto po nią sięgnąć choćby z powodu poznania tej pięknej historii. Napisana jest z nieukrywaną delikatnością, choć autorka nie pozwala nam się długo nią dręczyć. Tutaj wszystko ma swoje miejsce i czas, a sama pozycja nie jest długa. Początkowo mamy dłuższe wprowadzenie do historii, jednak pozwala nam dokładniej zobrazować późniejszą historię. To dawniejsze czasy, jeszcze przedwojenne, więc i przekonania ludzkie były zupełnie inne. Ludzie pobierali się pod presją, nie było miejsca na uczucia. A gdy takowe się nawet pojawiały, to rodzina spychała je na boczny tor. Własne zdanie się dla nich nie liczyło, to rodzic sprawował władzę nad dzieckiem i on decydował z kim na się wiązać. Dość smutna historia, która w przypływie nostalgii będzie na długo zapamiętana:-)