Niespełniona miłość. Wydziedziczone. Tom 2

Od razu zaznaczam, że książkę pokocha każdy, kto kocha sztukę. Niesamowite były dla mnie opisy ekstazy, które przeżywał malarz. On malując naszą bohaterkę niemal pieścił płótno pędzlem, znajdując się jakby w narkotycznym stanie. Autorka doskonale oddała emocje prawdziwego malarza. Opisała wszystko bardzo poetyckim stylem, nie ukrywając chwil zwątpienia, kiedy wyrzucał swoje szkice, nie warte według niego uznania. Historia piękna, choć ukazująca dawniejsze czasy, kiedy ludzie porozumiewali się tylko wiejską gwarą, bardzo ograniczonym słownictwem. Na szczęście dotyczyło to w większości ich rozmów, których nie było zbyt wiele. Bohaterkę posądzono o kradzież i w oczach wszystkich była już skalana. A czy była to prawda, już nikogo nie obchodziło. Nie ma w życiu łatwo, a tym bardziej, że to rodzice decydowali o jej losie. Mężczyźnie który o nią wypytał od razu powiedzieli, że nie ma posagu i jest golutka, jak stoi. On sam obiecał, że jako żona będzie siedzieć w domu i wypełniać wszystkie kobiece obowiązki, bez możliwości swawoli. Chyba nie muszę dodawać, że w ogóle jej się to nie spodobało. Jak na pannę ze wsi miała twórczą wyobraźnię i jej serce biło w innym kierunku. Czy jednak mogła sobie pozwolić choć na śmiałe myśli? Dla mnie jest to powieść w powieści, gdyż poznajemy bohaterkę i jej skarby o których zaczyna opowiadać skąd się wzięły i było to osobną historią, choć spójnie ze sobą połączoną. Realia kilku dekad do tyłu były bardzo ograniczone. Tam większe prawa miały zwierzęta niż ludzie. Kobiety będące służkami mogły być poniewierane przez innych ludzi, choć niekoniecznie lepiej usytułowanych. Ziemia odgrywała wielką rolę, gdyż na jej podstawie przeliczano bogactwo. Wypity alkohol sugerował zaręczyny, a tym samym spokój dla rodziców dziewczyny. Miałam wrażenie, że dzieci rodziły się tam by jako małe pomagać na roli, a jako dorosłe czym prędzej doznać ożenku ku spokoju rodzicielki. Miłość nie oznaczała uczuć wobec drugiego człowieka, a jedynie dobrze wypełnione obowiązki. Jakże się cieszę, że nie dane mi było tego doświadczyć:-) To, co dawne, wcale nie oznacza, że nie jest prawdziwe. Czasem lepiej poznać co było, by uświadomić sobie, jak wiele swobody posiadamy teraz.

„Niespełniona miłość” to drugi tom cyklu „Wydziedziczone”. Jest kontynuacja losów młodej Józi, która niesłusznie oskarżona o kradzież pereł, musiała opuścić dom S. Udaje się do Mnikowa, wioski w której urodziła się. Spotyka tam malarza Pruszkowskiego, w którym jest zakochana bez pamięci. Ale czy mężczyzna kiedykolwiek odwzajemni uczucie? Czy w ogóle zdaje sobie sprawę co czuję do niego młoda dziewczyna? W rodzinnej miejscowości pozwoliła się namalować ukochanemu. Nic w tym by nie było dziwnego. Przecież znali się od lat i pan malarz chciał już od dawna ją uwiecznić na obrazie, ale nie powiedział jej nigdy, że ma być to akt. Józia zgodziła się i zapozowała. Otworzyło jej to drogę do świata sławy, o którym nigdy nie marzyła. Ale utrzymać się z czegoś musiała i pomóc finansowo rodzinie. Jednak nie był jej dane już na zawsze być modelką. Dlaczego? Co się stało, że ponownie wróciła do Mnikowa, a później do Krakowa? „Niespełniona miłość” to powieść o młodej kobiecie z końca XIX wieku, która by przetrwać ciężkie czasy pracowała w różnych miejscach. Często jej praca była ponad jej siły. Była wygłodzona, zziębnięta, wciąż o cos oskarżana. Jest to książka o dziewczynie, która walczyła o lepszy los dla siebie i dla swoich bliskich, o jej emocjach i uczuciach, o znalezieniu swojego miejsca na ziemi, w którym inni będą ją szanować. Autorka również porusza ważny temat – Emancypacja. To dzięki kobietą z końca XIX dzisiaj, my kobiety nie musimy walczyć tak bardzo o siebie. Bardzo polubiłam Józie. Autorka bardzo dobrze wykreowała tę postać. Z jednej strony jest ona posłuszna, grzeczna i wykonuje swoje obowiązki najlepiej jak potrafi. A z drugiej strony jest to dziewczyna, która nie podaje się i dąży do zrealizowania swoich marzeń. Polecam!