Niewidzialny człowiek

Niewidzialność daje wiele możliwości, ale okazuje się, że może być też pułapką, o czym przekonuje się naukowiec Griffin, główny bohater znakomitej powieści science fiction H. G. Wellsa, którego pęd ku nowatorskim odkryciom, a przy tym ignorowanie możliwych konsekwencji stawia w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Zachwyt nad własnym geniuszem i osiągnięciem tego, co dotychczas nikomu się nie udało szybko przeradza się w rozczarowanie i frustrację wynikającą z przyziemnych problemów związanych z niewidzialnością i kolejnymi fiaskami prób odwrócenia procesu. Autor z wnikliwością i trafnością ukazuje reakcje niewielkiej, hermetycznej społeczności w zetknięciu z czymś niezwykłym i dziwnym, czym bez wątpienia jest przybysz skrywający swą twarz pod bandażami, ciemnymi okularami i rondem kapelusza, ale dopiero odkrycie prawdy wzbudza szok, panikę i strach przed niepojętym. "Gotowi byli na blizny, na zniekształcenia, na rzeczy straszne, lecz widzialne, ale żeby... nic?" Nie tylko uniwersalne wartości zawarte w powieści dotykające wykluczenia i niezrozumienia jednostek wybitnych, a z drugiej strony brak pokory i określania etycznych granic w starciu z naturą sprawiają, że czytałam ją z taką fascynacją. Miał na to również wpływ lekki, przygodowy wręcz styl powieści, często okraszony humorem. Oczekiwanie na wyjaśnienie zagadki niewidzialności trzymało mnie przy książce do samego końca, który dostarczył wielu, przede wszystkim niewesołych refleksji nad naturą człowieka. Wyobrażam sobie jakie emocje budziła ta opowieść wydana w roku 1897, skoro i teraz, po upływie niemal 130 lat zaskakuje, bawi i smuci. Jest też niesłabnącą inspiracją dla twórców literackich i filmowych.