Nim dojrzeją maliny

To książka o relacjach z najbliższymi. Choć czasem chcielibyśmy się od nich odciąć, to i tak koniec końców wszystkie drogi prowadzą w ich ramiona. Czy to pod skrzydła ukochanej babci, czy nielubianej siostry, czy miłości z dawnych lat. Kuzniecowa pięknie opisała emocje, to jak jesteśmy różne/różni, to jakie życie potrafi być skomplikowane i proste za razem. Kazała mi się zatrzymać i skupić na tej przyjemnej chwili z książką, którą mogłam przeżyć w pełni i nie żałuję.

Właśnie za takie książki kocham literaturę bardziej niż filmy. Powieści, które opowiadają nieopowiadalne, tak subtelne niuanse ludzkich losów, których nie da się zaszufladkować - każdy jest inny, każdy wyjątkowy. Kuzniecowa dokonała tutaj niebywałego wyrażenia emocji, charakterów pięciu dziewczyn, które są sobie tak bliskie a zarazem dalekie. W tej książce jest samo życie - ta książka żyła we mnie i jestem pewna, że zostanie w moim sercu na zawsze. Urzekła mnie całkowicie. Polecam ze wszystkich sił zwłaszcza marzycielkom, które kochają sielski klimat.

Łapiący za serce debiut Eugenii Kuzniecowej jest oddechem od pędzącego do przodu świata, schronieniem ginącym w gąszczu wdzierających się wszędzie malin, bluszczu i traw, pachnącym dojrzewającymi w słońcu jabłkami. Każdy z nas staje czasem na rozdrożu nie wiedząc, w którą stronę pójść, jaką decyzję podjąć. Każdy też chciałby czasem uciec, skryć się w jakimś bezpiecznym miejscu pozostawiając problemy za sobą. Dom niemal stuletniej babki Teodory jest taką kryjówką dla kobiet z kilku pokoleń, które spotykają się tu, gdy ich życie zaczyna przypominać zaniedbany, nieuporządkowany ogród. Taki jak ten otaczający stary dom. Każda z nich jest na progu zmian, których się obawia, którym nie jest gotowa stawić czoła. Dom jest ich schronieniem. "To przytułek dla tchórzy, których niesie nurt, ale nie wiedzą, dokąd iść, chcą tylko na chwilę wyjść na brzeg i wyschnąć". I to nie rozwiązania swych problemów tu szukają, a poczucia bezpieczeństwa i beztroski z czasów dzieciństwa, bezwarunkowej akceptacji, miłości i zrozumienia, jakie mogą dać tylko rodzinne więzy. Dobrze zdają sobie sprawę, że to wszystko na nich czeka, bo "nic się nie zatrzymuje, bez względu na to, jak bardzo udajemy, że wstrzymujemy życie". Jednak taka chwila wytchnienia, oderwania się daje dystans, który pozwala spojrzeć na własne życie z innej, właściwej perspektywy. Ta historia ma w sobie tyle ciepła, nadziei i mądrości, że nawet nieuchronność przemijania przyjmujemy z akceptacją, a pozornie zwykła opowieść zyskuje magię, której chciałoby się doświadczać wciąż od nowa. Daje tyle radości co pierwsze oznaki wiosny po długiej zimie. Jeśli więc chcecie zatrzymać się, choć na chwilę, uszczknąć dla siebie odrobinę sielskiego klimatu i beztroski dzieciństwa, ogrzać się w promieniach bliskości i bezwarunkowej miłości zanurzcie się wraz z bohaterkami powieści w gąszczu dzikich malin.