Nuvole bianche. Białe chmury. Tom 2

Romans historyczny? Jesteście na tak czy wręcz przeciwnie? Moja odpowiedź brzmi: Tak. Zwłaszcza iż drzemie we mnie typowa dusza romantyczna przed którą tak się wzbraniałam 🙈 Dlatego dzisiaj pragnę wam opisać w kilku słowach o przepięknie wydanej, zapierającej dech w piersiach drugiej części "Nuvole Bianche.Białe chmury" ~Po ostatnich wydarzeniach z pierwszego tomu, Aimil wraca do rodzinnego domu w Glamis. Miejsca, które ma pozwolić dać upust emocjom związanym z pewnym młodym, mężczyzną...jednak rzeczywistość jest zupełnie inna, a myśli nie przestają wciąż krążyć wokół aniegielskiego diuka - tęsknota bierze górę nad uczuciami... Alistair tak łatwo się nie poddaje, dlatego wyrusza w podróż do Londynu, aby zawalczyć o rękę swojej "szkockiej czarownicy", a tym samym zjednać sobie jej bliskich Niestety nie jest takie proste jak mogło by się wydawać, gdyż na światło dzienne wychodzą skrzętnie skrywane tajemnice, obawy, a nawet chwile zwątpienia... Czy nad nasza para bohaterów pojawia się jeszcze białe chmury? ~ Kochani cóż to była za przepiękna, a zarazem subtelna historia miłosna...moja dusza romantyczna po dziś dzień nie jest jest w stanie wyjść z zachwytu nad tym co stworzyła dla nas sama autorka 🥰 Jak dla mnie jest to dylogia, która przerośnie oczekiwania niejednego czytnika. ~Adrianna Ratajczak w drugiej części "Nuvole Bianche. Białe chmury" po raz kolejny udowodniła nam że nie ma sobie równych, oddając w nasze ręce ducha X|X wiecznych czasów, co wraz z przepięknym, melodyjnym językiem, w akompaniamencie niezwykle realistycznych, urzekająco pięknych, opisów pozwoliło nam niczym bierny widz, przemierzać zadziwiająco tajemnicze, a zarazem piękne mury zamku w Glamis. To wszystko wraz z barwnymi bohaterami, których nie sposób -"nie lubić" oraz niebywałym, magicznym klimatem i wzruszającym zakończeniem, stworzyło pełną emocji, porywającą opowieść, od której nie sposób się oderwać. ~Dlatego jeśli tak ja uwielbiacie seriale kostiumowe, historie osadzone w dawnych epokach, czy znaną wszystkim rodzinę Bridgertonów, to ta dylogia jest wprost stworzona dla was❤️ Gwarantuję wam, że ta niebanalna powieść rozgrzeje wasze serca do czerwoności! Pokochacie ją tak mocno tak jak ja! Fani Jane Austen będą ukontentowani z zawartości! Polecam wasza J.K.

Aimil ucieka z Londynu do domu. Obowiązki jednak nie sprawiają, że zapomni i nie będzie tęsknić za pewnym diukiem. Alistair również nie wyobraża sobie życia bez szkockiej dziewczyny i udaje się do jej zamku by prosić jej rodziców o rękę. Tajemnice z przeszłości i niedopowiedziane fakty sprawiają, że szczęście Aimily i Alistair nie będzie trwało długo. Czy uda im się pokonać przeszkody i być razem? Podobnie jak pierwszy tom, książka dostarczyła mi wielu emocji. Chyba nawet więcej w 2 części. Nadal są to zabawne sytuacje, ale dochodzą również tajemnice, które nadają całej historii wyrazistości. Rzadko też się zdarza, ale 2 tom jest znacznie lepszy od pierwszego. A wszystko do za sprawą mniejszej ilości opisów. Natomiast te opisy, które są wspaniale oddają klimat XIX Szkocji. Znajdziemy tutaj zarówno piękne opisy przyrody i szkockiego zamczyska, jak również opisy zwyczajów panujących w tamtej epoce w Szkocji. Akcja tej części jest również bardziej dynamiczna. Dzieje się tutaj znaczniej więcej. Były sceny jak pisałam, które potrafiły rozbawić, ale również wzruszyć, ścisnąć za serce. Dla mnie oba tomy były wspaniałą podróżą do XIX wieku. W jednym tomie bliżej poznałam angielski dwór, a w drugim szkockie zamczysko.

Nuvole Bianche. Białe chmury czyli kontynuacja pod tym samym tytułem, która zakończyła się dość nietypowo sprawiła, że byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy bohaterów. A drugi tom zaskoczył mnie niezwykle pozytywnie nie głównymi bohaterami a wszystkimi tradycjami jakie pojawiły się w książce o Szkocji. A także nieco mroczną tajemnicą, której w ogóle się nie spodziewałam. Przez te dodatki do fabuły, książka bardzo zyskuje i czyta się ją szybciej niż byśmy tego chcieli. "Jakże łatwo było uciekać. Zdecydowanie łatwiej, aniżeli przyznawać się do własnych lęków". Białe chmury pisane są w 1 osobie, od dwóch stron. Mamy tu drugą szansę, mroczną przeszłość i lekki wątek paranormal. Choć uczucia głównych bohaterów są dość jasne, przynajmniej dla nich samych i nas czytelników to względem siebie nadal się oszukują. Historia zmienia trochę bieg gdy to Ally rusza za Aimil i ani on, ani my nie jesteśmy przygotowani na to co czeka nas w Glamis. "Czasami jednak jest wręcz wskazane, by pewne wydarzenia raz na zawsze pochłonął mrok historii". W pierwszym tomie obserwowaliśmy jak Aimil tęskniła za swoją posiadłością w Szkocji. I wcale się jej nie dziwię. Glamis jest piękne ale i mroczne. Stanowi taką kwintesencję dark academii, głównie przez swój klimat ale i... duchy. Które stanowią tu bardzo ciekawy plot twist. Oprócz tego wątku same tradycje szkockie jakie autorka przemyciła do fabuły bardzo zachwycają i są niezwykle ciekawe. Moim ulubionym jest Noc Burnusa na cześć szkockiego poety Roberta Burnusa. I wykrzykiwane Haggis. A także desery, które chętnie sama bym zjadła. Oprócz dodatkowych smaczków poznajemy nieco bliżej rodzinę Aimil i poniekąd cały klan. Uczucie między głównymi bohaterami w tym tomie jest trochę zepchnięte na drugi, trzeci plan ale mają swoje urocze momenty i piękne wyznania miłosne więc jest na co czekać. Plot twist okazał się słodko-gorzki, a końcowe rozdziały sprawiły że mi lekkie rozczarowanie jednak koniec mi to wynagrodził. Jedynie co nie do końca mi się podobało to liczne powtórzenia, że Aimil jest wiedźmą. Białe chmury są bardzo ciekawą dylogią, momentami zaskakującą z dobrze wykreowanymi bohaterami, którą śmiało mogę polecić fanom klasycznej literatury. W powieści pojawia się nawet wzmianka o książkach Jane Austen i kultowej "Duma i Uprzedzenie" w dość ciekawej opinii. Zakończenie jest otwarte, ale chętnie przeczytałabym jeszcze ze dwa epilogi z naszymi głównymi bohaterami bo w pewnym momencie zatęskniłam za nimi w fabule. Bardzo mi się podobało, na pewno jest to inna seria niż klasyki ale w dobrym tego słowa znaczeniu, która sprawi że będziecie się zastanawiać czy inni autorzy nie ominęli kilku pomniejszych prawd. Polecam ♥

W drugim tomie „Białych Chmur” autorka zabiera nas do surowej Szkocji. Na kartach powieści poznajemy Glamis oraz znajdujący się tam zamek, a raczej zamczysko… Możemy zachwycić się tamtejszymi zwyczajami, strojami oraz daniami. Autorka tak samo, jak w pierwszym tomie, postarała się o doskonałe oddanie tła historycznego, nie oszczędzając dokładnych opisów. To dodaje całości powieści autentyczności oraz głębi. Tak samo został opisany również chłodny klimat Szkocji, niemalże można go poczuć na własnej skórze. W drugim tomie Aimil oraz Alistair nie oszczędzą nam przeżyć. To jak autorka poprowadziła dalej akcję to prawdziwa rozkosz dla czytelnika. Ta książka ma w sobie tyle ciepła, dojrzałości, zrozumienia. Często brakuje mi tego w romansach, a czytając ten tytuł nie brakowało mi niczego. Było mnóstwo pięknych, chwytających za serce fragmentów, gdzie uśmiech sam się wkradał na twarz. Czasem również i łezka wzruszenia. A ja naprawdę rzadko się wzruszam. Coś co zasługuje na duże wyróżnienie to styl! Jakże pięknie jest napisana ta książka, naprawdę brakuje mi słów, żeby opisać mój zachwyt. Musicie przekonać się o tym sami! To prawdziwe arcydzieło. „Nuvole Bianche. Białe chmury” to książka po prostu piękna, brak mi słów, żeby opisać to co czuję, kiedy o niej myślę. Polecam każdemu i szczerze zazdroszczę tym, którzy dopiero będą ją czytać.