Oberża na pustkowiu

Co to była za książka. Poezja. Daphne du Maurier urodziła się w XX wieku ale “Oberża na pustkowiu” to powieść wiktoriańska i gotycka. Te klify, wrzosowiska, domy na pustkowiu i ona. Mary. Straciła najpierw ojca, później matkę i farmę i musi jechać do jedynej ciotki na torfowiska Kornwalii. Tam zastaje zahukaną ciotkę i jej męża – pijaka, złodzieja i złoczyńcę, który razem z szajką brutali napada na statki. Mary chce uciec ale chce zabrać ze sobą ciotkę. Ale ciotka trwa przy mężu. Chodząc na długie spacery Mary spotyka najpierw Jema – brata swojego wuja a później pastora Francisa Daveya – oni będą próbowali jej pomóc. Czy aby na pewno? Powieść tajemnicza, wiktoriańska, gotycka, przejmująca. Wielki połacie wrzosowisk i torfowisk. Powieść utkana z dobra i zła. Czytaj. Absolutnie polecam „Oberżę na pustkowiu” Daphne du Maurier.

Znana jest mi twórczość Daphne du Maurier. Spod jej pióra wyszły znakomite powieści, które mnie zachwycały i sprawiały, że nie miałam ochoty powracać ze świata, który kreuje autorka. Jest on ciemny i tajemniczy, osadzony w surowym klimacie, spowitym przenikliwością i niepewnością. Czy tym razem było podobnie? Czy może autorka odrzuciła dotychczasowy styl i skierowała swoje spostrzeżenia w innym kierunku? Przekonajmy się … Młodziutka Mary, po śmierci rodziców, zostaje sama. Sprzedaje rodzinną farmę, i spełniając obietnicę daną matce na łożu śmierci, jedzie do ciotki Patience. Siostra matki z mężem prowadzą oberżę na pustkowiu, na końcu świata. Dziewczyna jedzie w nieznane, nie wie, co ją spotka u rodziny. Jak okazuje się na miejscu oberża Jamajka do miejsce szemranych interesów, zaniedbane, które jest szerokim łukiem omijane przez przejezdnych. Gospodarz zrobił z niej miejsce schadzek, gdzie mężczyźni dają upust swoim popędom i zażywają uciech. W nocy Mary słyszy stukot koni, hałas, szum i głośne śmiechy. Ale nie wychyla się ze swojego pokoju, aby przypadkiem nie oberwać i za dużo nie zobaczyć. Jest pewna, że wuj zajmuje się niecnymi interesami, gdyż takie sytuacje mają miejsce tylko pod osłoną nocy. Jakie tajemnice dziewczyna odkryje za zamkniętymi drzwiami jednej z komnat oberży? Dlaczego drzwi do niej są zawsze zaryglowane? Wuj Joss to okropny brutal, wiecznie pijany i awanturujący się. Siłą wymusza w domu pokorność i posłuszeństwo. Ciotka żyje pod jego dyktando, nieustannie zastraszana, upokarzana i gnębiona psychicznie. Nie potrafi się przeciwstawić mężowi, dzielnie przyjmuje jego zasady. Uważa, że tak powinno być. Mary ma nadzieję, że uda się jej ciotkę wyrwać z tego piekła i uciec razem jak najdalej od tego miejsca. Ale czy to realne założenie? Pojawia się w oberży brat Jossa, wędrujący nicpoń, podobny do brata, ale na wskroś intrygujący. Dziewczyna będzie zaciekawiona jego postawą, ale nie ma też pewności, po czyjej jest on stronie. Będzie starała się bliżej go poznać. I jakie będzie tego efekt? Tego wszystkiego dowiecie się sami sięgając po tę mroczną opowieść … Historia ta ma bardzo tajemniczy i przenikliwy klimat. Jest bardzo mroczna i nieprzewidywalna. Atmosfera typowa dla powieści w stylu gotyckim. Akcja dzieje się powoli i niespiesznie, czas płynie w zwolnionym tempie. Tak naprawdę niewiele jest wydarzeń w tej lekturze, prym wiedzie niejednoznaczny klimat, który przesiąka każdą jedną stronicę tej książki. Jest wszechobecny, czytelnik odczuwa przez cały czas strach i niepokój. Nie może przewidzieć, co go za chwilę spotka. Autorka stopniuje emocje i buduje unikalne napięcie. Z upływem każdej chwili powoli wydobywa nas z uśpionego marazmu, by zasiać niepokój, strach i obawę, co będzie dalej, jak potoczą się losy bohaterów, czy unikną kary za złe postępowanie czy dosięgnie ich ręka sprawiedliwości. Daphne du Maurier wykreowała ciekawych bohaterów, trochę niejednoznacznych, pokrzywdzonych przez los. Ciekawie prezentuje się osoba Mary, odważna i butna, potrafiącą przeciwstawić się okropnemu wujowi. Ciekawska i wszędobylska, szukają odpowiedzi na nurtujące ja pytania, potrafiąca walczyć o sprawiedliwość. Ważnym zagadnieniem poruszanym przez autorkę jest kwestia alkoholizmu i konsekwencji jego nadużywania. Nie boi się pokazać postaci ogarniętych tym nałogiem, zniszczonych i przegranych. W moim odczuciu to nie jest lektura dla wszystkich. Niewiele w niej akcji i dynamizmu, za to mnóstwo opisów przyrody, bagien i mokradeł, wschodzących mgieł i okalającej ciemności. Ktoś lubujący się w szerokich narracjach ukierunkowanych na dostarczenie wrażeń zmysłowych będzie zadowolony z tego klimatu. Ale czytelnik oczekujący ogromnych przeżyć może być trochę zawiedziony. Mnie ta lektura trochę zmroczyła i momentami nudziła. Mając na uwadze poprzednie powieści autorki, w moim przekonaniu, ta przysporzyła mi najmniej emocji i wrażeń. Miałam wobec niej duże oczekiwania i nie do końca zostały one spełnione. Zabrakło mi tego efektu końcowego, który wbiłby mnie w fotel, który by sprawił, że oberża i jej mieszkańcy pozostaliby w moim sercu na dłużej. Niemniej warto spróbować posmakować tej historii i przenieść się w czasie w mroczne pustkowia Kornwalii i karmić zmysły jej zapachem, kolorem i smakiem …

„Oberża na pustkowiu” to trzecia z powieści Daphne du Maurier, która dołącza do cieszącej oko niczym kosztowne klejnoty serii butikowej Wydawnictwa Albatros. Uwodzi jednak nie tylko okładką, ale i mrocznym klimatem tajemnicy osadzonej na mglistych, bezkresnych i nieprzyjaznych torfowiskach Kornwalii. To tu, po stracie matki przybywa młoda Mary z nadzieją na pociechę u boku niegdyś pełnej życia ciotki. Jednak nadzieje te gasną tuż po przekroczeniu progu cieszącej się złą sławą oberży Jamajka i pierwszym kontakcie z wujem, pijakiem i brutalem. Dziewczyna nie jest jednak z tych potulnych, a ciekawość i troska o ciotkę pcha ją do poznania tajemnicy oberży. Co odkryje Mary i jakie będą konsekwencje jej zuchwałości i odwagi? Autorka zachwyciła mnie ponownie mrocznym, niepokojącym klimatem swej powieści i znakomitą kreacją kobiecych postaci przeciwstawiając młodej, odważnej, choć nieco naiwnej Mary, złamaną przez życie i brutalnego męża bezwolną Patience. I choć dość szybko odgadłam prowodyra niecnego procederu uprawianego w oberży, to z przyjemnością czytałam do ostatnich stron chłonąc tę niepowtarzalną, tak charakterystyczną dla książek autorki atmosferę. Nie jest to niewątpliwie książka tak znakomita jak „Rebeka”, która notabene powstała dwa lata później, ale i Alfred Hitchcock zauważył jej niesamowity potencjał decydując się na nakręcenie adaptacji „Oberży na pustkowiu” („Jamaica Inn”) w 1939 roku.

Marry Yellan właśnie została sama. Pogrzeb matki z którą była bardzo związana zamyka właśnie pewien rozdział jej życia. Czas pożegnać ukochaną farmę i zgodnie z ostatnią wolą rodzicielki wyjechać w nieznane do ciotki Patience. Siostra matki, za młodu pełna wigoru i młodzieńczej ciekawości mieszka na dalekim odludziu w oberży Jamajka, którą prowadzi jej mąż, Joss Merlyn. Młoda kobieta jeszcze nie wie, że miejsce to jest wyklęte przez okolicznych mieszkańców. Okazuje się bowiem, iż właściciel oberży to znany wszystkim alkoholik i zakapior. Tajemnicze nocne spotkania, szemrane towarzystwo i awantury – Marry nie spodziewała się, że wizyta u ciotki stanie się początkiem życia pełnego niebezpieczeństw… Muszę to powiedzieć – uwielbiam pióro Daphne du Maurier. „Oberża na pustkowi to piękne połączenie historii mrocznej i pełnej tajemnic z lirycznością i kobiecą siłą. Tajemniczy i przerażający klimat torfowisk, charakterystyczne słownictwo i styl, silna i uległa kobieta, dziedzic i wiejski chłop to cechy, które nadają tej książce jeszcze większego wydźwięku XX wieku. Obok wątku kryminalnego w książce pojawia się również wątek romantyczny. Obraz młodej, niedoświadczonej ale zakochanej młodej kobiety, która postawiona jest przed wyborem. Czy będzie potrafiła zaufać? Kolejnym plusem są zwroty akcji, które nadają tempa urozmaicając fabułę. Zakończenie nie było zaskakujące, potwierdziły się moje przypuszczenia, ale nie czuje się zawiedziona. Z książką spędziłam fajny czas i już wiem, że sięgnę po kolejne książki autorki.

„Oberża na pustkowiu” to najbardziej tajemnicza powieść Daphne du Maurier, która zaintrygowała samego Hitchcocka i zachęciła go do wykonania jej ekranizacji. Kornwalia. Tajemnicza oberża pośród drogi do nikąd. Młoda kobieta, która wkracza do świata pełnego niebezpieczeństw, a chciała tylko ułożyć swoje życie. Tak w skrócie możemy opisać tę przepięknie wydaną „Oberżę na pustkowiu”. Już na samym wstępie warto zaznaczyć, że jest to książka dla koneserów prawdziwej klasyki. Nie tylko dlatego, że swojego pierwszego wydania doczekała się w 1935 roku, ale przede wszystkim dlatego, że cała powieść utrzymana jest w stylu klasycznym, z delikatnymi akcentami gotyckimi. Jest to mieszanka literatury pięknej z sensacją oraz kryminałem, a wszystko to opatrzone zostało niesamowitym klimatem. Tajemniczym, dość gęstym i mrocznym. Do tego piękny język, momentami nawet wzniosły sprawiają, że książka nabiera wyjątkowości. Całość wciąga od pierwszej strony i powodowało to, że nie mogłam się oderwać od lektury. Niemniej jednak były momenty nużące przez które warto przebrnąć, aby poznać dokładnie całą historię. Czytanie wymagało ode mnie nie lada skupienia i analizowana przeczytanej treści, jednak zupełnie mi to nie przeszkadzało. Główna bohaterka mocno mi imponowała. Ciekawość, którą się cechuje sprowadza na nią nie lada kłopoty, a w dodatku pada zauroczeniu mężczyzny, który może wcale nie być taki dobry jak początkowo jej się wydawało. Jednak kobieta nie poddaje się i nie ucieka od problemów. Choć pewnie większość z nas na jej miejscu zabrałaby ciotkę i uciekała gdzie pieprz rośnie. Niezwykła odwaga, męstwo, dążenie do celu, a także cenienie prawdy i sprawiedliwości z całą pewnością jej na to nie pozwalają. „Oberża na pustkowiu” to książka, która wznieci w was wiele emocji i zmusi do zatrzymania. Jej tajemniczy klimat łapie nas w swoje sidła i nie wypuszcza póki nie przeczytamy ostatniej strony. Książka bardzo mi się spodobała i odnoszę wrażenie, że jest to najlepsza z pozycji w dobytku Daphne du Maurier. Dlatego nie pozostaje mi nic innego jak tylko napisać Wam - polecam!