Oczarowanie. Jak odzyskać zauroczenie światem

„Oczarowanie” to przepięknie wydany poradnik, w którym Autorka dzieli się własnymi doświadczeniami, przemyśleniami i drogą ku poszukiwaniu dziecięcego zachwytu. Jest to książka przez którą się płynie. Wraz z Autorką podążamy przez ścieżkę pełną emocji, wewnętrznych rozterek i wspomnień. Jest to swego rodzaju pamiętnik, w którym Katherine May pisze o tęsknocie, stratach, trudach odkrywania piękna w codziennych sytuacjach i wyzwaniu jakim jest próba odnalezienia w sobie radości i utraconego zachwytu. O wszystkim tym pisze w sposób lekki i przyjemny. Nawet jeżeli poruszone zostają ciężkie tematy to nie przytłaczają one czytelnika, a jedynie zmuszają do refleksji i chwili zastanowienia. Zostajemy prowadzeni przez wspomnienia Autorki z dzieciństwa i jej dorosłe życie próbując na nowo odnaleźć siebie… Nawet jeżeli wiąże się to z całkowitym zapomnieniem tego co było i nauczeniem się wszystkiego na nowo. Nauczeniem się… żyć na nowo. Codzienne obowiązki, dorosłe życie i problemy sprawiają, że momentami ciężko nam cieszyć się z małych rzeczy i odnaleźć w sobie radość z rzeczy, które kiedyś nas cieszyły. Jednak czasami warto się zatrzymać i spróbować odszukać w sobie dziecko, które dopiero co uczy się życia. To wtedy na nowo może udać nam się odnaleźć w sobie szczęście, którego już tak dawno nie czuliśmy. „Oczarowanie. Jak odzyskać zauroczenie światem” to cudowna książka, która może pomóc nam na nowo zakochać się otaczającym nas świecie. Według mnie jest to lektura obowiązkowa dla każdego kto czuje się wypalony i wreszcie chce zacząć żyć na nowo.

,, Zrozumiałam jednak, co chciały mi przekazać. Piękno jest niepraktyczne. I nie dla takich zwykłych ludzi jak my". Powiem wam, że czytając ją czułam jakbym płynęła kajakiem przez rzekę, która nazywa się życiem. Wraz z bohaterką płynę przez lata jej dzieciństwa, gdzie chciała być szczęśliwa, ale rodzice nie bardzo potrafili jej je dać, a nawet wręcz twierdzili, że jest nie dla niej. Ona niby żyje w świecie codziennych rytuałów, gdzie śpi, je, sprząta i szuka tego szczęścia, chce na nowo zostać oczarowana światem, choć jej czas mija i nie jest w stanie cieszyć się z tych samych rzeczy, co kiedyś, gdyż wszystko na tym świecie się zmienia. Początkowo nie wiemy dlaczego nam to wszystko opowiada, czemu liczą się dla niej te same rytuały. Dopiero później po trzydziestej stronie odkrywa przed nami powód swojej depresji, a raczej coś, co ją powoduje. Jest to powodem jej niestabilności finansowej, gdyż często traci pracę z powodu swoich ułomności. Od tego momentu zaczynamy rozumieć dlaczego rozdziały są zatytułowane w tak niespotykany sposób. Ona swoje emocje przekłada na żywioły, którym niby chce się poddać, ale nieraz nie potrafi, a czasami wierzy, że kiedy odnajdzie ten zapłon szczęścia, to jej życie się zmieni. To z pewnością bardzo wrażliwa osoba, która z powodu swoich ograniczeń widzi znacznie więcej niż inni. Ona zauważa, że biegniemy wciąż do przodu, nakładamy sobie obowiązków licząc, że nas uszczęśliwią, a tak naprawdę jest ich coraz więcej i zamiast fascynacji, którą czuliśmy na początku, wchodzi na nas wypalenie. W tym czasie życie przelatuje nam przez palce, a gdy się budzimy okazuje się, że na wszystko jest już za późno. Za późno przychodzą rzeczy, które zostawiliśmy na później i teraz nie mają one sensu. Już nas nie cieszą, bo nie tylko my się zmieniliśmy, ale i otoczenie w którym przebywamy. Nie wiem czemu, ale ta książka jest dla mnie takim krzykiem o uwagę. Na zauważenie, że niektórzy z nas zmagają się z okropnymi rzeczami, problemami i nikt tego nie widzi. Jakby napisanie jej koiło jej ból i stratę, byśmy sami również nie poddawali się w życiu, tylko choćby małymi kroczkami, ale szli naprzód. Motywuje nas do działania, kibicuje w spełnianiu marzeń i podkreśla, że wszystko ma swój czas i wartość. Tylko trzeba sobie powiedzieć, że się tego chce, a później działać.