Odyseja kosmiczna 2010

David Bowman zaginął już dziewięć lat temu. Tajemnicze okoliczności tego wydarzenia próbują zbadać dwie rywalizujące ze sobą nacje — Amerykanie i Rosjanie. Jednak w sytuacji, gdy do gry dołączają Chińczycy, dawni konkurenci postanawiają połączyć siły. Niestety, ciągle jest więcej pytań niż odpowiedzi, a frustracja rośnie. Tymczasem, Bowman nadal istnieje, a jego byt ciężko nazwać „życiem”. Istnieje, i ma do wykonania pewną szczególną misję, ważną nie tylko dla niego. Dave powraca, razem z nim HAL 9000, który przekazuje astronautom niezwykle istotną wiadomość. Lektura pierwszego tomu „Odysei kosmicznej” sprawiła mi dużo przyjemności, co jest dość zaskakujące, zważywszy na fakt, że należę do grona osób interesujących się raczej innymi gatunkami literackimi, na biografiach zaczynając. Aczkolwiek trudno przejść obojętnie wobec dzieła tak bardzo związanego z talentem Stanleya Kubricka, chociaż zdecydowanie nie chcę umniejszać kunsztowi samego Clarke’a, który był wspaniałym pisarzem. Pisarzem umiejętnie potrafiącym przeistoczyć oryginalne pomysły w swoje książki. W części drugiej „Odysei” dokonano lekkich poprawek, co miało na celu kompletne zintegrowanie literatury z filmem — a chodzi o szczegóły pokroju nazwy planety, Saturn stał się Jowiszem. Nadal uwielbiam adaptację Kubricka, lecz muszę przyznać, iż książkowa kontynuacja naprawdę mi się spodobała. Bohaterowie sprawiają wrażenie jeszcze bardziej ludzkich, z ich wewnętrznymi rozterkami, problemami natury czysto moralnej. Poza tym, rozwinięto pewne wątki, zaspokajając ciekawość czytelnika, co pozwala lepiej pojąć kwestie niewyjaśnione w poprzedniej części. Całość napisano zrozumiałym językiem, dość prostym, mimo sporej ilości teorii naukowych — nie trzeba się ich bać, zostały przedstawione zupełnie klarownie. Autor postawił przed nami również mnóstwo pytań egzystencjalnych, trudnych, a potrzebnych, wciąż obecnych, wbrew upływowi czasu. Właściwie, wydaje mi się, że seria ogółem świetnie się broni, nie tracąc na aktualności. To znakomite książki dla osób dopiero rozpoczynających swoją przygodę z literaturą popularnonaukową, chcących lepiej poznać ten gatunek. Ja już czekam na moment, gdy w moje ręce trafią części trzecia oraz czwarta. Mocno wsiąknęłam w wykreowany przez Arthura C. Clarke’a świat, tak nam daleki, a równocześnie w dziwny sposób bliski.

Odyseja kosmiczna 2010 kontynuuje historię rozpoczętą w poprzednim tomie i jednocześnie rozwija wiele ciekawych wizji i przemyśleń tam zapoczątkowanych. Jest to bardzo dobrze i lekko napisane przygodowe science fiction, w którym nie brakuje trudnych tematów do zastanowienia się i rozważenia, dzięki czemu książka wciąż ma wielu fanów oraz jest chętnie wznawiania. Autor poświęcił też więcej czasu, aby lepiej przedstawić bohaterów swojej historii, dzięki czemu nie są to tylko eksperci w swoich dziedzinach, którzy wyruszają w nieznane, ale normalne osoby, które śmieją się i płaczą, mają marzenia i wątpliwości. Sama zaś fabuła ma charakter w dużej mierze przygodowy - dużo się dzieje, mamy kilka zwrotów akcji i interesujący finał. Pomimo upływu lat Odyseja kosmiczna 2010 wciąż potrafi zainteresować! Książka Arthur C. Clarke'a jest krótka, liczy zaledwie 350 stron, a jednak jest niezwykle treściwa, dobrze się ją czyta i nie ma przydługich opisów. Autor potrafi w prosty i nieskomplikowany sposób przekazać wiele informacji o otaczającym bohaterów świecie, bez poczucia, że jest to banalne, czy infantylne. Jestem pod dużym wrażeniem jak wiele można zmieścić w tak krótkiej książce, a po jej lekturze nie ma się poczucia, że czegoś autor nie opisał, o czymś nie opowiedział. Co więcej, książka ukazała się prawie 40 lat temu, więc o wszechświecie wiemy już znacznie więcej i pewne informacje opisane w Odysei kosmicznej 2010 już się zdezaktualizowały. Nie przeszkadza jednak, bowiem autor bardzo trafnie potrafił przewidywać pewne zjawiska i obserwacje na podstawie szczątkowych informacji, dzięki czemu w wielu aspektach nie pomylił się zbyt wiele. Odyseja kosmiczna 2010 to bardzo udana i dobrze napisana kontynuacja Odysei kosmicznej 2001. Nie bez powodu cykl Arthura C. Clarke'a jest uznawany za klasykę. Jest to lekka i przyjemna lektura, nie pozbawiona interesujących przemyśleń i problemów do rozważenia. Polecam!