Odyseja kosmiczna 2061

Od transformacji Jowisza minęło pięćdziesiąt lat. Heywood Floyd, żyjący już od ponad wieku, ma po raz pierwszy w historii wylądować na komecie Halleya. Zabierze go tam statek kosmiczny o nazwie „Universe”, będący własnością chińskiego milionera. Niestety, drugi pojazd, „Galaxy”, nieoczekiwanie znajduje się na księżycu Jowisza — Europie. Załoga musi czekać na ratunek ze strony „Universe”, a wszystko obserwuje siła, znana kiedyś jako David Bowman… Clarke znowu zabiera czytelników w międzygwiezdną przygodę, która pobudza zarówno intelektualnie, jak i emocjonalnie. Jego talent w tej książce, podobnie w przypadku poprzednich pozycji z serii, charakteryzuje się przede wszystkim wizjonerskimi koncepcjami i wciągającą narracją, co osobiście po prostu uwielbiam. Wiem, że pojawiają się opinie, iż tom trzeci chwilami przynudza. Ale barwne opisy lodowej powierzchni Europy, jej dziwnych krajobrazów, tajemnic kryjących się pod lodem przenoszą czytelników do świata, który jest zarówno obcy, jak i w pewnych kwestiach podobny do naszego. Kreacja Europy przez Clarke’a jest hipnotyzująca. Jego dbałość o szczegóły i umiejętność tworzenia poczucia zachwytu sprawiają, że księżyc ożywa w sposób, jaki może osiągnąć niewielu autorów. Powrót znanych nam bohaterów wzbudza nostalgię. Zwłaszcza obserwowanie starzenia się Floyda, nadające mu finalnie więcej ludzkich cech, a samej powieści realizmu. Narracja ponownie porusza tematy kluczowe dla całej serii, w tym ewolucję człowieka, naturę inteligencji pozaziemskiej i konsekwencje zaawansowanej technologii. Autor płynnie wplata te wątki w fabułę, skłaniając czytelników do zastanowienia się nad głębokimi pytaniami o wszechświat. Doceniam sposób, w jaki Clarke nadal zgłębiał te dające do myślenia tematy, dzięki czemu powieść stała się nie tylko ekscytującą kosmiczną przygodą, ale także podróżą czysto filozoficzną. Zdolność Arthura C. Clarke’a do łączenia nauki i fikcji w połączeniu z jego zgłębianiem istotnych tematów sprawia, że ​​cała seria jest obowiązkową lekturą dla fanów science-fiction. Myślę, iż nadal inspiruje pokolenia czytelników i myślicieli. Teraz zamierzam zabrać się za tom czwarty, dopełniając obrazu — chyba znowu uniknę rozczarowania. To proza, która pozostaje przystępna, nawet jeśli zgłębia zawiłe naukowe koncepcje. Znakomita cecha, warta podkreślenia.

Odyseja kosmiczna 2061 nie jest tak dobrą książką jak pierwsze dwa tomy z tego cyklu, ale wciąż to ciekawa powieść, która po latach potrafi zainteresować czytelnika. Akcja rozgrywa się kilkadziesiąt lat po wydarzeniach opisanych w Odysei kosmicznej 2010. W powieści śledzimy losy dwóch wypraw - jednej, która ma za zadanie zbadać z bliska kometę Halleya, a druga z pewnych nieprzewidzianych względów ląduje na księżycu Jowisza, czyli Europie. Dość szybko jednak okaże się, że oba statki spotkają się i to właśnie na Europie, gdzie od pewnego czasu dzieją się tajemnicze rzeczy... Fabuła trzeciego tomu nie jest tak porywająca jak poprzednich dwóch, momentami można nawet odczuć, że autor nie do końca wiedział, co, albo w jaki sposób chce opowiedzieć. Dopiero pod koniec książki Arthur C. Clarke odsłania karty i pokazuje najistotniejsze wydarzenia, których finał poznamy w czwartej części. Niemniej jednak samą powieść wciąż czyta się bardzo dobrze i z uwagą śledziłem losy bohaterów, tych nowych, jak i tych już mi znanych. Siłą powieści Arthur C. Clarke'a jest to, że potrafił niezwykle trafnie przewidywać niektóre zjawiska, czy odkrycia na podstawie szczątkowych informacji, jakie w momencie pisania posiadał. Dzisiaj wiemy już stanowczo dużo więcej o kosmosie, budowie planet i wielu innych zjawiskach niż w momencie, kiedy autor pisał pierwszy tom Odysei kosmicznej, dlatego pewne informacje opisywane w jego książkach są nieaktualne, ale niektóre udało mu się trafnie przewidzieć. Odyseja kosmiczna 2061 to nieco słabsza odsłona cyklu Odyseja kosmiczna, ale to wciąż interesująca lektura i z niecierpliwością czekam na ostatni tom.