Ogrzyca i dzieci

,,Nikt ci nie mówił, że sieroty mogą mieszkać w Sierocińcu do czternastego roku życia? Tak właśnie stoi w miejskiej karcie praw. Przeklęte wałkonie, powinniście szukać szczęścia w świecie, zaciągnąć się na praktyki... Zrobić dla odmiany coś pożytecznego!" W cytacie przedstawiłam wam postać Burmistrza Wdoligłaźnu, którego słuchano, ale który był niekoniecznie dobrym władającym. Od razu nie przypadł mi do gustu, gdyż jego gburowatość wykraczała poza wszelkie normy kultury. Najchętniej zagnałby wszystkie dzieci z Sierocińca do pracy bez względu na to czy chorowały i ile miały lat. Sam oczywiście stronił od zadań cielesnych, gdyż podobno mu nie przystało brudzić sobie rąk. Och! Doprawdy irytujący typ! Na całe szczęście pojawi się tutaj pewna Ogrzyca o wielkim sercu, która potrafiła się dzielić nawet najmniejszymi okruszkami chleba. Przekonały się o tym wrony, które potępiane przez innych znalazły u niej schronienie i żywność. Im więcej z siebie dawała, tym bardziej wrony krakały, że nic dobrego ją za to nie spotka. Jej serce czystsze niż szyba z wielką przyjemnością obdarowywało innych mieszkańców wszystkimi dobrami, jakie udało jej się wyhodować w swoim ogrodzie. Ludzie łapczywi nie pytali kto im te pyszności zostawiał. Czym prędzej wprowadzali je do domów, by tylko nikt niczego nie przyuważył. A szkoda, bo mogliby dojrzeć ukryte piękno odziane brzydką skórą. Ogrzycy przykro było, że dawny blask miasteczka zanikał. Każdego dnia przypatrywała się z ukrycia jak jeden po drugim marnieje w oczach. Odkąd spłonęło pewnme miejsce, już nic nie było takie jak dawniej. Jak sądzicie, czy Ogrzycy uda się to naprawić? Kto będzie chciał się jej pozbyć i dlaczego? Naprawdę przepiękna bajka. Postać Ogrzycy bardzo mnie wzruszała, bo bezinteresowność zdobiła jej naturę. Pomagała jak potrafiła. Chciała, by wszyscy byli zwyczajnie szczęśliwi i mieli pełne brzuszki. Cudowny styl, który zasługuje na uznanie. Śliczne porównania, nutka magii i końcowe przesłanie. Jak widać, nie należy oceniać serca innych poprzez ich wygląd zewnętrzny. Totalnie wszystkim ją polecam!!!

“Podobno książki zaginają czas i przestrzeń, a im więcej zgromadzisz ich w jednym miejscu, tym mocniej to robią” W tym roku odkryłam, że książki dla dzieci nie są tylko dla nich, a dorośli też znajdą coś w tych historiach. Tym razem dzięki Wydawnictwu Literackiemu poznałam cudowną Ogrzycę o wielkim sercu. Wdoligłaźno, było pięknym, urokliwym miasteczkiem, aż do pożaru, który wybuchł pewnej nocy i pochłoną Bibliotekę. Od tej pory miejscowość zaczęła się chylić ku upadkowi. Przez kolejne pożary spłonęła szkoła, sklepy i kolejne domy. Mieszkańcy stali się dla siebie oziębli i dbali tylko o siebie. Ich guru stał się nowy burmistrz, który pojawił się w Wdoligłoźnie znikąd. Mężczyzna chwali się że jest pogromcą smoków i lekiem na całe zło miasteczka. Pewnego dnia do miasteczka wprowadza się Ogrzyca, która po kryjomu pomaga mieszkańcom. Jest bardzo samotna, a jej jedynymi przyjaciółmi jest stado wron. W miasteczku jest też sierociniec, którego mieszkańcy wierzą, że Wdoligłaźno może znów stać się pięknym miejscem. Pewnego dnia znika jedna z sierot. Burmistrz uważa, że odpowiada za to Ogrzyca. Ale to była piękna historia. Od pierwszych stron pokochałam Ogrzycę i bolało mnie jak odnoszą się do niej mieszkańcy miasteczka. Moje serce skradły też wrony, to jak zostały ukazane bardzo mnie zaskoczyło. “Ogrzyca i dzieci” pokazuje jakby wyglądał świat kiedy nie bylibyśmy życzliwi, jakby ludzie patrzyli tylko na siebie, nie zwracając uwagi na innych. Ta obojętność mieszkańców Wdoligłaźna przerażała, a postać burmistrza od początku była intrygująca i dość tajemnicza. “Ogrzyca i dzieci” to jedna z tych książek, która porwie zarówno tych małych, jak i dużych i na długo zostanie w pamięci.

"I nagle zaczęli wspominać Bibliotekę - nawet ci, którzy byli zbyt młodzi, by ją pamiętać. Przypominali sobie, że w umyśle czytającego opowieść brzmi niczym muzyka, a dyskutowanie o opowieściach w gronie wielu umysłów to niemalże symfonia. Przypominali sobie, że idee lśnią wewnętrznym blaskiem, a słowa mają masę, wage i życie." ▪︎▪︎ Bajka w najpiękniejszym tego słowa znaczeniu. Baśniowa opowieść o sile dobrych uczynków i życzliwości. Magiczna, momentami poruszająca, ale przede wszystkim niezwykle mądra, w ten subtelny, pozbawiony zbędnego moralizatorstwa, sposób. Przyznaję, że Ogrzyca całkowicie roztopiła moje serce, to jedna z tych bohaterek, które dzieciaki pokochają i zapamiętają na długie lata, wspomnę tylko jeszcze, że oprócz na przykład gadających wron są tutaj SMOKI🐉. "Ogrzyca i dzieci" to po prostu piękna historia. Przeczytajcie koniecznie.

Dlaczego lubimy czytać książki dla dzieci? Co tak naprawdę skłania nas do sięgnięcia po tą literaturę? Dla niektórych ważne jest samo wydanie danej książki, piękna oprawa, ilustracje lub sam morał. Niekiedy jest bardzo oczywisty, dobro wygrywa ze złem lub wartości jakie niesie treść, przykłady głównych bohaterów lub pobocznych, które mają zaowocować w przyszłym życiu najmłodszych odbiorców. Bardzo często gdy czytam taką literaturę mam wiele przemyśleń, często słyszę jakby wewnętrzy głos- przecież to jest takie proste, jasne. Jednak często mam to niepokojące uczucie, jakby tekst został przeczytany i zapomniany, jakby nasz umysł nie do końca przetrawiły treść, słowa odbiły się od ściany i trafiły w czarną dziurę zamiast głęboko do serca, by później wyrosły na wspaniały kwiat tak bardzo wonny i dający drogocenny pyłek, który mógłby się przerodzić w pokarm dający naszym dobrym uczynkom wnieść wiele dobrego do naszego życia dla ogółu. Biorąc do ręki książkę "Ogrzyca i dzieci" Kelly Barnhill wydawnictwa Literackiego, możemy mieć błędne pierwsze wrażenie, że to historia jakich wiele w książkach dla dzieci- postaci ze świata fantastycznego jak ogry czy smoki; dzieci z sierocińca oraz mówiące zwierzęta, zapewne z szczęśliwym zakończeniem. Nic bardziej mylnego moje drogie książkoluby. Wyprzedzam wasze założenia: tak, historia ta kończy się dobrze, jednak jest to bardzo wzruszająca, trzymająca w napięciu i wciągająca przygoda dzieci, które zmieniły świat, a sama opowieść może też zmienić i nasz. Nie przedłużając , opowiem wam (ale tylko trochę- bo tą książkę powinien przeczytać każdy) dzieje mieszkańców pewnego urokliwego miasteczka jakim jest Wdoligłaźno. Żyli w nim szczodrzy ludzie, dbający o siebie nawzajem, którzy dokładnie rozumieli czym jest pojęcie "sąsiad", do momentu, aż w niewyjaśnionych okolicznościach, choć teorii było wiele, spłonęło serce tej mieściny jakim była biblioteka. Z biegiem czasu dochodziło do wielu innych nieszczęść, co przyczyniło się do tak smutnych zmian w ludziach, że dzień po dniu zaczęli patrzeć na siebie wilkiem. Mogło by się wydawać, że nie ma już nadziei, gdy pojawia się "wybawca" owiany tylko swoimi słowami wielką chwałą, pogromca niegodziwych smoków, który bardzo w szybkim czasie zostaje mianowany na stanowisko burmistrza. Jednak czy aby na pewno jest jedynym i prawdziwym ratunkiem dla tych zabłąkanych duszyczek? Czytając dzieło autorki, co chwilę byłam wprawiana w wielkie osłupienie, targały mną różne emocje od złości po radość. To jak pięknie prowadzi nas po historii, jak przeplatają się watki, jak rozbudowane i różnorodne są umieszczone w niej postaci, jak prawdziwa i rozdzierająca serce jest to opowieść zasługuje na uznanie. Można w niej zaznaczać wiele krzepiących cytatów i tak bardzo dających do myślenia. Znajdziemy w niej przykład chciwej, pierwotnej władzy, manipulacji umysłem zastraszonych i ciepiących ludzi, analizy życia dziecięcego umysłu, akty niewinnej i bezinteresownej dobroci i miłosierdzia, akceptacji inności, bezgranicznej miłości, prawdziwej przyjaźni, zmian jakie mogą nieść drobne czyny budzące człowieczeństwo w sercach innych, konsekwencji uczynków nie tylko tych dobrych, moc jaką niesie historia zawarta w książkach oraz nadziei, która przecież umiera ostania. Po takiej wartościowej lekturze, mam tylko jedno pragnienie by wiecznie trwać w świecie bajek, które szepcze nam na dobranoc czas i wiary, że nadejdzie lepsze jutro, równowaga, lekka niczym letni puch beztroska i choć świat jest pełen istot na wskroś złych jak i poczciwych, to możemy się zjednoczyć i zmienić nasz świat na lepsze. ..."-Wiadomo, to przecież najlepszy rodzaj patrzenia. Nasze oczy nieustannie nas zwodzą! Jeśli chcemy dowiedzieć się czegoś na pewno, musimy używać umysłu, Kiedy zaś pragniemy się dowiedzieć, co jest najważniejsze, musimy patrzeć sercem."... (współpraca barterowa)

Dlaczego lubimy czytać książki dla dzieci? Co tak naprawdę skłania nas do sięgnięcia po tą literaturę? Dla niektórych ważne jest samo wydanie danej książki, piękna oprawa, ilustracje lub sam morał. Niekiedy jest bardzo oczywisty, dobro wygrywa ze złem lub wartości jakie niesie treść, przykłady głównych bohaterów lub pobocznych, które mają zaowocować w przyszłym życiu najmłodszych odbiorców. Bardzo często gdy czytam taką literaturę mam wiele przemyśleń, często słyszę jakby wewnętrzy głos- przecież to jest takie proste, jasne. Jednak często mam to niepokojące uczucie, jakby tekst został przeczytany i zapomniany, jakby nasz umysł nie do końca przetrawiły treść, słowa odbiły się od ściany i trafiły w czarną dziurę zamiast głęboko do serca, by później wyrosły na wspaniały kwiat tak bardzo wonny i dający drogocenny pyłek, który mógłby się przerodzić w pokarm dający naszym dobrym uczynkom wnieść wiele dobrego do naszego życia dla ogółu. Biorąc do ręki książkę "Ogrzyca i dzieci" Kelly Barnhill wydawnictwa Literackiego, możemy mieć błędne pierwsze wrażenie, że to historia jakich wiele w książkach dla dzieci- postaci ze świata fantastycznego jak ogry czy smoki; dzieci z sierocińca oraz mówiące zwierzęta, zapewne z szczęśliwym zakończeniem. Nic bardziej mylnego moje drogie książkoluby. Wyprzedzam wasze założenia: tak, historia ta kończy się dobrze, jednak jest to bardzo wzruszająca, trzymająca w napięciu i wciągająca przygoda dzieci, które zmieniły świat, a sama opowieść może też zmienić i nasz. Nie przedłużając , opowiem wam (ale tylko trochę- bo tą książkę powinien przeczytać każdy) dzieje mieszkańców pewnego urokliwego miasteczka jakim jest Wdoligłaźno. Żyli w nim szczodrzy ludzie, dbający o siebie nawzajem, którzy dokładnie rozumieli czym jest pojęcie "sąsiad", do momentu, aż w niewyjaśnionych okolicznościach, choć teorii było wiele, spłonęło serce tej mieściny jakim była biblioteka. Z biegiem czasu dochodziło do wielu innych nieszczęść, co przyczyniło się do tak smutnych zmian w ludziach, że dzień po dniu zaczęli patrzeć na siebie wilkiem. Mogło by się wydawać, że nie ma już nadziei, gdy pojawia się "wybawca" owiany tylko swoimi słowami wielką chwałą, pogromca niegodziwych smoków, który bardzo w szybkim czasie zostaje mianowany na stanowisko burmistrza. Jednak czy aby na pewno jest jedynym i prawdziwym ratunkiem dla tych zabłąkanych duszyczek? Czytając dzieło autorki, co chwilę byłam wprawiana w wielkie osłupienie, targały mną różne emocje od złości po radość. To jak pięknie prowadzi nas po historii, jak przeplatają się watki, jak rozbudowane i różnorodne są umieszczone w niej postaci, jak prawdziwa i rozdzierająca serce jest to opowieść zasługuje na uznanie. Można w niej zaznaczać wiele krzepiących cytatów i tak bardzo dających do myślenia. Znajdziemy w niej przykład chciwej, pierwotnej władzy, manipulacji umysłem zastraszonych i ciepiących ludzi, analizy życia dziecięcego umysłu, akty niewinnej i bezinteresownej dobroci i miłosierdzia, akceptacji inności, bezgranicznej miłości, prawdziwej przyjaźni, zmian jakie mogą nieść drobne czyny budzące człowieczeństwo w sercach innych, konsekwencji uczynków nie tylko tych dobrych, moc jaką niesie historia zawarta w książkach oraz nadziei, która przecież umiera ostania. Po takiej wartościowej lekturze, mam tylko jedno pragnienie by wiecznie trwać w świecie bajek, które szepcze nam na dobranoc czas i wiary, że nadejdzie lepsze jutro, równowaga, lekka niczym letni puch beztroska i choć świat jest pełen istot na wskroś złych jak i poczciwych, to możemy się zjednoczyć i zmienić nasz świat na lepsze. ..."-Wiadomo, to przecież najlepszy rodzaj patrzenia. Nasze oczy nieustannie nas zwodzą! Jeśli chcemy dowiedzieć się czegoś na pewno, musimy używać umysłu, Kiedy zaś pragniemy się dowiedzieć, co jest najważniejsze, musimy patrzeć sercem."... (współpraca barterowa)