Okowy przeznaczenia. Tom I - Armia cieni

Książki jest ciekawa, ale troszkę wolno jest poprowadzona akcja. Postacie potrafią dużo rozmyślać, jakby kalkulowały plusy i minusy danej sytuacji. Nie odpowiadają jednoznacznie, jakby zawsze chcieli zostawić sobie wolną furtkę w razie, gdyby coś poszło nie tak. Niekiedy bezgranicznie komuś ufają, tylko dlatego, że ktoś kogoś gdzieś polecił. Nie lubią odpowiadać konkretnie, czułam, że nie chcą się ze wszystkiego tłumaczyć. Lubią, kiedy ich decyzje traktuje się niepodważalnie. Będąc na szczycie władzy, nie każdy liczy się z ludźmi niższej rangi. Jakby uważali ich za roboty, którzy mają wykonywać ich polecenia i już. Jednak jeśli ktoś przejmuje się tymi niższymi rangą, to robi to bardzo ogólnikowo. Jakby liczył się fakt, że najważniejsza jest pomoc, ale jaka, to tak średnio jest sprecyzowane. Rytm książki jest stonowany. Jakby cokolwiek robili, choćby mówili, że się męczą, to jednak nie na tyle, by faktycznie zmęczeni byli. W większości każdy rozdział ma trzy do czterech kartek. Ich początek zawsze zwiastował nową opowieść, jakby innej osoby i kończył się dwuznacznie. Nieraz dawał do myślenia, a czasami był stwierdzeniem faktu. Książkę czytałam prawie przez trzy dni i gdy tylko do niej wracałam, opowieść była na mnie otwarta. Poznawałam jej jednostajny rytm i czułam jakbym wróciła do domu, gdzie wszystko było mi dobrze znane i bezpieczne, choć przecież opowieść wcale taka nie była. Bohaterów najbardziej chyba zbulwersował fakt, że władzę miała przejąć niedoświadczona według nich dziewczyna. Robili podchody, knuli intrygi, byleby tylko obalić ją z tej władzy. Posiadali magiczne moce, które wykorzystywali nie tylko do walki. Z biegiem książki poznawaliśmy ich po kolei, by później złączyli się w jedną opowieść. Chyba do samego końca nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, że główna bohaterka wcale nie była taka słaba. Znacznie przewyższała ich inteligencją i potrafiła być twarda oraz stanowcza. Nie bała się wyzwań, tylko potrzebowała je godnie przemyśleć. Jest to powieść wielowątkowa, gdyż każdy ma swoją historię, życie prywatne i tajemnicę. Jest to tom pierwszy i zapewne dlatego dużo było tutaj opisów postaci oraz miejsc. Nieco podobna do tej książki jest Księżniczka Popiołu, dlatego fanom tej serii bardzo polecam przeczytać tą książkę. Wielbiciele fantastyki, walki oraz magii będą tutaj zadowoleni:-)

Świetna książka, wciągnęłam się bez reszty i niecierpliwie czekam na kolejny tom. Lubię rozbudowane światy fantasy, nietuzinkowych bohaterów i wartką akcję - wszystko to dostałam. Chciałam znać zakończenie, a jednocześnie jak najdłużej pozostać w Issilionie z bohaterami, z którymi się zżyłam. Polecam tę książkę fanom fantasy.

"Shael nie żywił nienawiści do nikogo. Najczęściej czuł obojętność, czasem gniew. Nigdy nie odczuwał współczucia ani tym bardziej wyrzutów sumienia. Uważał, że każdy zastużył na swój los." ▪︎▪︎ Jak na razie jestem mocno zaintrygowana tą serią. Ciekawa fabuła i dobrze wykreowani bohaterowie, to zdecydowane atuty tej historii, chociaż styl pisania autorki nie jest najłatwiejszy i na początku trzeba się do niego przyzwyczaić. Natomiast jeżeli chodzi o mnie, to gdy już złapałam bakcyla i zorientowałam się lepiej w akcji, to przeczytałam całość praktycznie na raz. Teraz nie pozostało mi nic innego jak tylko czekać na kolejny tom.

[Współpraca reklamowa] Wydawnictwo AlterNatywne „Okowy przeznaczenia” to książka, która ze względu na ilość bohaterów nie jest łatwą lekturą. Ale nie oznacza to, że jest nieciekawa. Wręcz przeciwnie. Postacie są różne pod względem charakteru i niezwykle barwne. Podobnie stworzony świat. Jak już się w nim odnajdziemy to nie chcemy go opuszczać. Autorka zabiera nas do stolicy Królestwa Sargetii, Issilion. Panuje w nim spokój, ład i porządek. Wszystko to za sprawą Bogini Nehebe. Jednak nic nie trwa wiecznie i nad Issilion zbierają się ciemne chmury. Przybywa Bahal, który upomina się o dusze nieszczęśników. Czy Bogini będzie potrafiła poprowadzić swój lud? Kim okaże się zdrajca? Kim jest Selene i jaką rolę odegra w tej wojnie? Autorka w bardzo ciekawy sposób przedstawiła życie mieszkańców Królestwa Issilion. Bohaterowie są bardzo zróżnicowani. Moją ulubienicą stała się Selene, która została przez Panią Marię osadzona na męskim stanowisku. Była ona bowiem Dowódcą Wojsk Królewskich. Bohaterką wykazała się niezwykłą odwagą i siłą w starciu ze złem. Język jakim się posługuje autorka nie jest może najłatwiejszy i trzeba bardziej skupić się na czytanym tekście by nie pogubić się, ale jak już się przyzwyczaimy do stylu pisania, to czyta się naprawdę dobrze. Fani fantastyki myślę, że będą usatysfakcjonowani. Książka porywa swoją akcją od samego początku. Na uwagę zasługuję również wplecenie nazw japońskich demonów czy wykorzystywanie magii, nie koniecznie w dobrej sprawie. „Okowy przeznaczenia” to pierwszy tom cyklu „Armia cienia”, który bardzo polecam. Ja już nei mogę doczekać się kolejnego tomu.