Opowieść sióstr

Wydaje mi się, że tak jak w książce nie ma na świecie rodzeństwa, które nie byłoby różne choćby pod najbardziej błahym względem. Tutaj poznamy dwie dorosłe kobiety, które są niczym ogień i woda. Całą opowieść przekazuje nam narrator w bardzo stonowany sposób. Jakiekolwiek emocje, które nas wybudzają z letargu biorą się z dialogu postaci. To wtedy widzimy niepewną sytuację, kiedy młodsza siostra przyjeżdża do domu starszej z małym dzieckiem na rękach. Bardzo ogólnikowo dowiadujemy się, że przed kimś bądź czymś ucieka. Nie umiałam określić jej stosunku do własnego dziecka, gdyż bywa, że się nim nie przejmuje, ale narrator ukazuje bardziej to jakby on jej potrzebował. Chłopczyk ma kilka miesięcy i jego postać jest ukazana z największą czułością. Starsza siostra nie ma dzieci i nie bardzo jej się do nich spieszy, choć to jaki ma stosunek do chłopca ukazuje, że nadawałaby się na matkę, tylko autor podkreślił ją bardziej z tej niedojrzałości. Ma wspaniałego męża, który ją kocha, jednak bywał nieco leniwy, co sugerowały nam opisy. Relacje między siostrami są nieco skomplikowane, młodsza siostra jest ukazana od tej gorszej strony. Znana z wybryków z przeszłości również teraz okrada siostrę. To, co na ten temat myślał mąż młodszej było dla mnie co najmniej dziwne. Tutaj dodam, że rozdziały są krótkie i przedstawiają jakby pojedyncze wydarzenia, które niby dzieją się po kolei, jednak wplecione mamy wspomnienia z dzieciństwa, które wyjaśniają to, co działo się obecnie między nimi. Wiemy też, że siostry miały braci. Narrator wspomina, że jeden z nich zginął zbyt szybko. Tutaj pociąga wątek przemijania, podkreśla wiek rodziców, pokazuje jak dziwnie się zachowują, ile urazy w sobie skrywają i jak postacie nie widzą tego, że nie są wieczne. Każda z nich coś planuje, myśli o przyszłości, skupia się na pracy, a nie widzi tego, że czas nie stoi w miejscu i ma własny plan na który my nie mamy wpływu. Jak zatem dalej potoczą się losy sióstr z których każda coś ukrywa? Czy faktycznie, gdy ktoś kradnie to jest od razu tym złym? To jest kolejna książka, która wywołuje w nas nostalgiczny nastrój pełen refleksji nad własnym życiem. Autor skłania nas do oceny postaci, którzy nie zachowują się tak jakby oczekiwali tego inni. Dużo obrazów jest przedstawionych ogólnie, to nie jest typowa obyczajówka. Niby to jedna opowieść, ale jest wyszczególnione na co mamy zwrócić większą uwagę. To są takie przebłyski, które nasz umysł wychwytuje i sam reasumuje, ocenia. Nie potrafię powiedzieć, czy książka mi się podobała, gdyż zbyt wiele czasu zajmowało mi myślenie nad postępowaniem bohaterów. Nie mogę również powiedzieć, że mi się nie podobała, gdyż sprawiła, że zaczęłam myśleć o tym co przemija, a czego nie chcę brać pod uwagę. Mogę natomiast dodać, że zostawiła mnie w zawieszeniu.

Dziś przychodzę do Was z powieścią „Opowieść sióstr”. Donatella Di Pietrantonio stworzyła opowieść wnikającą w temat burzliwych rodzinnych relacji… bolesnych, podszytych cierpieniem. Autorka niezwykle subtelnymi pociągnięciami pędzla maluje obraz głęboko skrywanej niezgody na rzeczywistość, narastające uczucie bezsilności i potworne osamotnienie w swoich osobistych tragediach. Jak odnaleźć się w świecie, w którym matka „raniła z zimną krwią, mimowolnie, lecz głęboko.”? Jak nauczyć się radości życia, gdy z mlekiem matki otrzymuje się nagromadzone zasoby bólu? Jak odnaleźć się w świecie, w którym rodzicielka, która dała życie… sama z niego rezygnowała… zapadała się niebyt? „Nie wiem dokładnie, na co matka umarła. Na raka, owszem, ale też na inne rzeczy. Na sumę zer. Na zerową wartość, jaką przypisywała pozostaniu przy życiu, na zerową użyteczność.” Przecież każdy człowiek pragnie być kochany, potrzebny… widziany… Ta, która powinna wspierać, uczyć miłości, wierzyć w swoje dzieci… odgradza się od nich ciężką kurtyną oziębłości. Na tym podłożu wyrastają kolejne karłowate relacje…. Podszyte użytecznością, zazdrością, nieufnością i złośliwością („Zmarnowała lata na poszukiwaniu pieniędzy. A ja na nauce, jak jej odmawiać”). Dwie siostry Adriana i Arminuta wyrastają z rodzinnego bólu, dramatu i rezygnacji. Nawet gdy pojawiają się chwile wspólnego śmiechu, wsparcia, względnej otwartości… szybko znikają, pochłania je mrok. „Nie wiem, kiedy ją straciłam, gdzie się podziała nasza zażyłość. Nie potrafię dokładnie wskazać momentu, znaczącego wydarzenia, sporu. Zwyczajnie uległyśmy odległości, a może właśnie tego potajemnie pragnęłyśmy, by otrząsnąć się z siebie, odpocząć.” Każda z nich pragnie szczęścia… mają nadzieję na lepsze chwile u boku mężczyzn. Czy mają szansę na szczęście? Czy będą umiały stworzyć satysfakcjonujący związek? Niestety relacja z mężem jest również naznaczone bólem: „Nie umiałam go przy sobie zatrzymać. Patrzyłam za nim z balkonu, zostawił za plecami mnie, nasz dom, ulicę i pulsującą wieczorami promenadę. (…) Patrzyłam na niego i na samotne ślady jego stóp. Nie dostrzegłam na czas, że coś się nam przytrafiło. Wyrzuciłam z pamięci wszystkie znaki, zignorowałam szereg łagodnych wymówek, uprzejme rozdrażnienie.” Miłość tak wielka, że bolesna… zdrada, która burzy nie tylko związek, ale również zrozpaczoną kobietę… jednostkę, której zawalił się świat… umarło wszystko, w co wierzyła. „Krzyczałam, że od początku mnie okłamywał, że udawał miłość, chociaż chciał czego innego, chciał innych. Że zwodził mnie w każdym momencie, każdego dnia przez wszystkie te lata, kiedy byliśmy razem.” Rozrywający ból. „Jak łatwo zapomnieć o tym, co niezbędne do podtrzymania życia.” Donatella Di Pietrantonio stworzyła powieść piękną, liryczną… a jednocześnie bolesną i surową. „Opowieść sióstr” to piękna językowo opowieść o podszytych dramatem ludzkich ułomnych relacjach. Życiowy realizm przynosi rozczarowanie relacjami, przygniata bólem i brzemieniem straty. Gorącą polecam lekturę, gdyż jest to niesamowicie intymna opowieść, powoli ukazująca skrywane tajemnice. To historia, w której każdy szczegół jest jak sól sypana na ranę. Tą powieść się czuje… jej się doświadcza… a ból współodczuwa.

"Opowieść sióstr" jest drugą częścią z cyklu: "Porzucona córka" Donatelli Di Pietrantonio. Wzrusza i porusza tak samo jak pierwsza część. Dla lepszego jej zrozumienia zachęcam do poznania najpierw pierwszej części, czyli "Porzuconej córki". Dowiecie się z niej, jakie dzieciństwo miały obie siostry. Historię ukrytą na kartkach powieści "Opowieść sióstr" pochłonęłam w ciągu jednego dnia. Za wszelką cenę chciałam dowiedzieć się, jak poradzą sobie dziewczyny, które były wychowywane przez bardzo patologicznych rodziców. Miałam cichą nadzieję, że nie pójdą w ślady swoich rodziców. Arminuta jakoś radzi sobie w życiu. Ma męża, pracę i swoje własne cztery ściany. Gorzej jest z jej siostrą Adrianną. Ewidentnie dziewczyna sobie nie radzi i potrzebuje pomocy. Obie siostry nie widziały się od kilku lat. Pewnego razu do drzwi Arminuty puka jej siostra. Nie jest sama. Przyniosła ze sobą dziecko. Pytanie, czy to jest jej własne niemowlę? Czy komuś je ukradła? Nasza główna bohaterka w tej części również nie będzie miała lekko. Czeka ją mnóstwo problemów z własną siostrą oraz innymi członkami rodziny. W życiu prywatnym również nie będzie kolorowo. Jednak wychowanie ma ogromne znaczenie. Czy miłość sióstr jest silniejsza od wszystkich przeciwności losu? Czy w najgorszym momencie życia główna bohaterka stanie na wysokości zadania? Wydaje mi się, że najbardziej pokrzywdzoną osobą z całej tej historii jest Arminuta. Każdy z niej chce wycisnąć jak najwięcej dla siebie. Ona daje się wykorzystywać. Czy jest zadowolona ze swojego życia? Czy chciałaby coś zmienić? Ciekawa historia pokazująca trudne życiowe wybory. Odpowiada na pytanie: ile tak naprawdę jesteśmy w stanie z siebie dać innym? Ta powieść wywołuje łzy i zmusza do myślenia nad relacjami we własnej rodzinie. Niektóre przedstawione tutaj sceny sprawiły, że stawało mi serce. Mocno psychologiczna historia. Mam nadzieję, że za jakiś czas ponownie usłyszymy o Arminucie i jej rodzinie. Ps. Czy dla siostry lub brata bylibyście w stanie zrezygnować z własnej kariery?

Wielu z nas cieszyły spotkania z najbliższymi w dopiero co minione święta. Z niespodziewanego spotkania z młodszą siostrą nie cieszy się poukładana Arminuta, bo wie, że pojawienie się nieprzewidywalnej Adriany z niemowlęciem na rękach może zwiastować jedynie kłopoty. Te dwie, tak różniące się od siebie kobiety są bohaterkami powieści z gatunku literatury pięknej autorstwa Donatelli Di Pietrantonio „Opowieść sióstr” i kontynuacją poruszającej „Porzuconej córki”. W tej zamkniętej w nieco ponad dwustu stronach powieści autorka zawarła wszystko to z czego składa się życie. Nieuporządkowany ciąg zdarzeń pozostających w pamięci, powracających w myślach ciągle na nowo. Przyczyn i skutków, które ubieramy w emocje. Niektóre z nich są jak plaster na ranę, większość niesie żal, wyrzuty sumienia, rozgoryczenie i złość. Pęcznieją i nabrzmiewają, by w chwili odwagi wypłynąć lawą brutalnej prawdy niszczącej ułudę bezpieczeństwa i stabilnego życia. Wspólna trudna przeszłość przyciąga siostry i odpycha jednocześnie, a i dorosłe życie każdej z nich gotuje ból i rozczarowania. Czy ich skomplikowana relacja jest jedyną stałą, na którą mogą liczyć? Ostatnią deską ratunku, której się łapią, gdy kolejne ciosy ciągną je na dno? Mogłoby się wydawać, że brutalnie realistyczne sceny z życia, które tak obrazowo maluje przed czytelnikiem autorka wprowadzą dysonans w subtelną wrażliwość jej prozy, jednak nie znalazłam w niej żadnych fałszywych dźwięków. Ta harmonia, choć czasem duszna i przytłaczająca rozbrzmiewa wzbierającymi emocjami opowiadając o trudnych relacjach rodzinnych, skrywanych tajemnicach, siostrzanej miłości i nierozliczonej przeszłości. Niełatwa to opowieść i piękna zarazem. Dla emocji, które niesie po stokroć warto ją poznać.

„Opowieść sióstr” to drugi tom „Porzuconej córki”. Opowiada ona o skomplikowanej relacji pomiędzy dwoma siostrami. Chociaż są siostrami są bardzo różne. Jedna jest oazą spokoju. Ma męża i dobrą pracę. Druga jest bardziej buntownicza i nie może znaleźć sobie miejsca. Ciągle szuka wrażeń. To co ich łączy poza więziami krwi, to dobrostanie bez matki, trauma z dzieciństwa i życie w biedzie. Podobnie jak w poprzedniej powieści autorka buduje atmosferę napięcia i niepokoju. Jest wręcz duszno i ciężko. Siostry zmagają się ze swoją przeszłością, która nie była łatwa. Pełno tutaj rozczarowań, goryczy, tajemnic, bólu i cierpienia. Ale wśród tylu negatywnych uczuć, czytelnik będzie czuł również nadzieję. A wszystko ro zawarte na 232 stronach. Książki Donatella Di Pietrantonio, charakteryzują się małą obojętność jeśli chodzi o ilość stron, ale na nich znajduje się prawdziwa karuzela emocji. Adriana i Arminuta to dwie siostry, które wychowały się w domu, w którym nie było miłości. Panowała tutaj przemoc i bieda. Po latach znowu spotykają się, ale czy będą umiały ze sobą rozmawiać? Książka porusza trudny temat i nie jest łatwa. Autorka skacze między teraźniejsza i przeszłością. Czasami urywa wątek a następnie do niego wraca. Na lekturze więc trzeba trochę bardziej skupić się. Dzięki takiemu stylowi, autorka na pewno świetnie oddała klimat zranionych dusz. Mogliśmy lepiej zrozumieć każdą z sióstr i dowiedzieć się nie od razu, ale krok po kroku co się wydarzyło w przeszłości. W książce nie znajdziemy zaskakujących zwrotów akcji, nie mniej jednak wciąga ona od pierwszych stron, a uczucia które wywołuje powodują, że nie można o niej zapomnieć jeszcze przez długi czas. Polecam!