Ostatnia tajemnica

Sabina u kresu swojego życia postanawia przenieść się do hospicjum. Decyduje się na ten krok, ponieważ na stare lata została całkiem sama. Złe decyzje z przeszłości, niewyjaśnione sprawy - wszystko to zaważyło na urwaniu kontaktów z jedynym jej synem. Swojej wnuczki też nigdy nie poznała i teraz, gdy czuje, że jej dni są policzone, postanawia to naprawić. W podróż do hospicjum zabiera kobietę taksówkarz Artur. Wraz z żoną Elizą, która pracuje tam jako wolontariuszka, odegrają znaczącą rolę w tych ostatnich chwilach życia Sabiny. Czy uda im się pomóc skontaktować zwaśnionym kobietom? Czy staruszka spotka się z wnuczką? I najważniejsze: czy uda się rozwikłać ostatnią tajemnicę? . . „Ostatnia tajemnica” to najnowsza powieść autorstwa Anny Ziobro. . To niezwykle ciekawa opowieść o niedomówieniach, braku porozumienia między najbliższymi sobie osobami, o zadrach z przeszłości i sekretach rodzinnych, które zaważyły na tym, jak przez lata układało się życie bohaterów. To też historia pełna smutku, cierpienia, ale i miłości. Miłości, która może przerodzić się w obsesję… . Akcja rozgrywała się dwutorowo: współcześnie oraz przed laty (lata 60. i 90. XX wieku). Wraz z każdą kolejną przeczytaną stroną, poznawaliśmy historię głównych bohaterów. Powoli dochodziliśmy do odkrycia wszystkich kart i poznania tytułowej „ostatniej tajemnicy”. . Powieść bardzo przypadła mi do gustu. Ciekawa historia, tajemnice z przeszłości - też maleńki wątek związany z czasami II wojny światowej, i ja jestem usatysfakcjonowana! Także samo zakończenie, które dużo wyjaśnia i przynosi nadzieję! - więcej nie zdradzę, nie chciałabym Wam tutaj zaspamować

Postępujący choroba Sabiny zmusza ją do opuszczenia domu i zamieszkania w hospicjum. Czas który jej pozostał, pragnie wykorzystać najlepiej jak może. Dla niej oznacza to nawiązanie kontaktu z dorosłą już wnuczką, której jak dotąd nie poznała. Kobieta nosi w sobie nigdy nie zagojone rany przeszłości. Czy Heike przyjmie wyciągniętą dłoń nieznanej jej babci? Czy uda się zdążyć, nim choroba ją pokona? Biorąc do ręki "Ostatnią tajemnicę", patrząc na tę przeuroczą okładkę niespodziewałam się takiej historii. Fabuła książki mnie zaczarowała, pomimo tego, że nie jest to słodka opowieść miłosna. Wręcz przeciwnie. Autorka stworzyła ludzką rzeczywistość, w której postacie, to osoby z krwi i kości, daleko im do ideałów, popełniają błędy, ranią, kochają tak, jak potrafią. Na przykładzie bohaterów tej powieści, możemy zobaczyć czym kończą się sekrety, brak porozumienia z najbliższymi, życie przeszłością. Jestem też pełna podziwu dla pani Ani, że w tak dojrzały i świadomy sposób, poruszyła w swojej książce temat ciężkiej choroby, umierania oraz radzenia sobie w sytuacji, gdy odchodzą nasi najbliżsi. Ta przepiękna historia, w której przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a losy, często przypadkowo napotkanych ludzi, na zawsze odmieniają życie, nie pozwala tak poprostu przeczytać jej i odłożyć na półkę. Ja przeżywałam ją całą sobą. Nie jeden raz popłynęła łza z mojego oka a i złości nie zabrakło. Czy można przejść obojętnie obok powieści, która opływa w bogactwo uczuć i emocji, nie tych przesłodzonych, ale takich naszych, codziennych? Nie można. Dlatego bardzo wam polecam "Ostatnią tajemnicę", która niejednokrotnie was zaskoczy, ściśnie za serce, a może i poruszy strunę tęsknoty za kimś lub za czymś z przeszłości 💗

Artur, Eliza i córka Sandra to rodzina, której losy przypadkiem splotły się z sympatyczną Sabiną. Heike oraz jej matka są kolejnymi bohaterkami, na których to historię bardzo czekałam. Fabuła płynie w dwóch strefach czasowych: rok 2022 oraz wspomnienia z 1966 roku. Wspaniale przedstawione wydarzenia z lat sześćdziesiątych; życie Sabiny, gdy była młodą dziewczyną jej związek i późniejsze dzieje. Akcja osadzona w Przemyślu, a wspomnienia realistyczne, opowiedziane ze szczegółami. Bardzo dobrze rozbudowani bohaterowie, dokładnie zanalizowani, ciekawi, a ich życie nie zawsze usłane różami. Pobyt w hospicjum wzrusza, dostarcza sporo emocji, dając także spokój, ukojenie. Nie unikniemy zadumy nad tym, co nas czeka w ostatniej drodze, na mecie. Błogo się robi na sercu, gdy czyta się o kobiecej przyjaźni, niezależnie od lat, w których ona istniała, jest tak samo mocna, potrzebna i pokrzepiająca. Spotkamy również na kartach książki życzliwych ludzi, takich bezinteresownych, z sercem na dłoni. Tak, tacy są też obok nas. Utkwi nam w głowie przestroga przed uprzedzeniami, które goszczą w nas, tkwią jak drzazga. Należy w porę się ich pozbyć, zawczasu, nim pojawią się złe decyzje pod ich wpływem. Ostatnia tajemnica, to bardzo dojrzała powieść autorki. Dopracowana w każdym szczególe, wielowątkowa, dająca poczucie spełnienia oraz nadzieją. Emocjonalna i pełna wzruszeń oraz unikatowych refleksji, nad którymi w codziennych chwilach brakuje czasu. W historii subtelnie przeplata się tajemnica rodzinna, a jej rozwiązanie satysfakcjonuje czytelnika. Chwila poświęcona drugiemu człowiekowi, okazuje się bezcenna. Niby prosta rzecz, zainteresowanie drugą osobą, ale jakże ważna. Czas z książką bezsprzecznie owocny i satysfakcjonujący.

Artur, Eliza i córka Sandra to rodzina, której losy przypadkiem splotły się z sympatyczną Sabiną. Heike oraz jej matka są kolejnymi bohaterkami, na których to historię bardzo czekałam. Fabuła płynie w dwóch strefach czasowych: rok 2022 oraz wspomnienia z 1966 roku. Wspaniale przedstawione wydarzenia z lat sześćdziesiątych; życie Sabiny, gdy była młodą dziewczyną jej związek i późniejsze dzieje. Akcja osadzona w Przemyślu, a wspomnienia realistyczne, opowiedziane ze szczegółami. Bardzo dobrze rozbudowani bohaterowie, dokładnie zanalizowani, ciekawi, a ich życie nie zawsze usłane różami. Pobyt w hospicjum wzrusza, dostarcza sporo emocji, dając także spokój, ukojenie. Nie unikniemy zadumy nad tym, co nas czeka w ostatniej drodze, na mecie. Błogo się robi na sercu, gdy czyta się o kobiecej przyjaźni, niezależnie od lat, w których ona istniała, jest tak samo mocna, potrzebna i pokrzepiająca. Spotkamy również na kartach książki życzliwych ludzi, takich bezinteresownych, z sercem na dłoni. Tak, tacy są też obok nas. Utkwi nam w głowie przestroga przed uprzedzeniami, które goszczą w nas, tkwią jak drzazga. Należy w porę się ich pozbyć, zawczasu, nim pojawią się złe decyzje pod ich wpływem. Ostatnia tajemnica, to bardzo dojrzała powieść autorki. Dopracowana w każdym szczególe, wielowątkowa, dająca poczucie spełnienia oraz nadzieją. Emocjonalna i pełna wzruszeń oraz unikatowych refleksji, nad którymi w codziennych chwilach brakuje czasu. W historii subtelnie przeplata się tajemnica rodzinna, a jej rozwiązanie satysfakcjonuje czytelnika. Chwila poświęcona drugiemu człowiekowi, okazuje się bezcenna. Niby prosta rzecz, zainteresowanie drugą osobą, ale jakże ważna. Czas z książką bezsprzecznie owocny i satysfakcjonujący.

"Ostatnia tajemnica" Anna Ziobro Książkowo zostaję w latach 60-tych. Zauważyłam, że ostatnio dość często przenoszę się właśnie w te czasy i przyznam, że nawet mi się to podoba. Lubię takie sentymentalne podróże. Emocjonalne, z rodzinnymi tajemnicami, niedopowiedzeniami i chwilami zwątpienia. Anna Ziobro nigdy mnie nie zawiodła i również teraz poruszyła odpowiednie struny, żeby trafić w moje serce. Opowieść o życiu Sabiny, staruszki, która na krańcu swojego żywota zapragnęła pogodzić się z przeszłością, jest tak bardzo realistyczna, że nie było mi trudno w nią wejść i iść krok w krok z bohaterami. Zauważyłam, że znakiem rozpoznawczym autorki są specyficzni bohaterowie, obarczeni jakąś chorobą, "ułomnością". I również w tej powieści mamy taką osobę - Sabina choruje od lat, potrzebuje opieki, a że sama sobie z tym nie radzi, przenosi się do hospicjum. Los łączy ją z taksówkarzem i jego rodziną, którzy to odgrywają ważną rolę w "ostatnich dniach" tej starszej kobiety. To dzięki nim mogła pogodzić się z przeszłością, odkryć nieznane, może też wrócić na właściwe tory... Krótko, ale intensywnie. Język powieści jest płynny, barwny i przesiąknięty emocjami, a rozdziały dość krótkie. Byłam przerzucana między trzema płaszczyznami czasowymi - wspomnianymi latami 60., ale też moimi ulubionymi 90. i teraźniejszością. Odczuwałam, że coś się wciąż dzieje, nie jest zbyt jednostajnie i trudno mi było oderwać się od czytania. Książkę pochłonęłam w jeden dzień. Być może właśnie ze względu na język i styl, który polubiłam aż tak szybko mi się ją czytało. Dzięki tej książce po raz kolejny uzmysłowiłam sobie, że każdy moment jest ważny, a odkrywanie piękna życia leży w najmniejszych gestach i chwilach. To książka, która skłania do refleksji nad wartością rodziny, przyjaźni i miłości, oraz daje nadzieję na przebaczenie i pojednanie mimo wielu przeciwności losu. Zdecydowanie polecam! Mnie na pewno sprowokowała do głębokich przemyśleń i refleksji.