Ostatnia „więźniarka” Auschwitz

,,Odkąd pojawiłam się na świecie, stałam się jego skarbem, perełką, oczkiem w głowie, osłodą wszystkich trosk. I choć wstyd to przyznać i nie chciałabym urazić mamusi, bo kocham ją szalenie, to jednak jego darzę niewyobrażalną miłością i to on jest najważniejszy w moim życiu". Książka jest napisana z perspektywy postaci i całą jej historię poznamy od podszewki. Styl jest prosty, ale pełny nadziei i jednocześnie nie pozostawia złudzeń. Bohaterka przedstawia nam całą rodzinę, a na wielu kartach tej powieści są ukazane zdjęcia Mimi od maleńkości. Tak po zdjęciach poznamy jej rodzinę, inne dzieci ze szkółki niedzielnej i wiele innych fotografii. Zauważyłam, że w czasie sprzed wojny dzieci bez względu na płeć były obcinane tak samo. Dorosłe kobiety były bardzo do siebie podobne, jakby były jedną wielką rodziną. Oczywiście wszystkie zdjęcia są czarnobiałe. Będą przedstawiały wyroki sądu, karty personalne z obozu, informacyjne i inne. W książce macie większy druk, sporo dialogów, a rozdziały będą dłuższe i krótsze. Pozycja napisana przez pryzmat wspomnień, więc czasem mamy podpowiedzi co się sprawdziło, a co nie. Autorka ma przyjemne pióro, które nastraja nas na tryb oczekiwania. Do końca książki czujemy, że będą się pojawiały wydarzenia, które nami wstrząsną. Niczego przed nami nie ukrywa, nazywa rzeczy po imieniu. Jak by na nią nie spojrzeć, to czytając miałam wrażenie, że osoby ze zdjęć mi się przyglądają. Mało tego już na wstępie czytania miałam odczucia, że jakaś dusza pozostała w tej opowieści. Jest rozdrobniona na tysiące kawałków i pragnie, by jak najwięcej osób poznało tą historię. Czytałam już sporo pozycji o Auschwitz i żadna takiego czegoś nie zawierała. Jakby dusza babci tam pozostała... Książka jest o kobiecie, która była kiedyś więźniarką w Auschwitz i po latach powraca tam, by służyć tym, których nie udało się ocalić. Nie trzeba dodawać nic więcej, wystarczy samemu przeczytać, by poznać jak wiele w niej niespełnionych marzeń i oczekiwań. Jak pięknie zakwitła w niej miłość i jak wiele musieli przejść, by przetrwać. To bardzo osobista historia i przede wszystkim prawdziwa. Porwie was od pierwszej strony i otworzy oczy na wiele aspektów. Ogromnie mocno ją polecam!

"...coraz częściej zastanawiam się,czy Bóg istnieje. Jeśli tak, będzie musiał błagać nas o przebaczenie." Mirosława Guzik to młoda dziewczyna na którą wszyscy wołają Mimi. Przyjeżdża z Francji do Polski w odwiedziny do rodziny. Miały być to dla niej niezapomniane wakacje. Niestety w przeddzień powrotu do domu wybucha wojna. Z dnia na dzień życie Mimi zmienia się nieodwracalne. W skutek podjęcia niebezpiecznej pracy trafia do więzienia a potem do obozu koncentracyjnego. Po przetrwaniu piekła zagotowanego przez Niemców dziewczyna na wolności poznaje Józefa. Oboje muszą stawić czoła wspomnieniom i trudowi życia po wojnie. "Ostatnia ,, więźniarka,, Auschwitz"to moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. Zacznę od faktu, iż książka powstała na podstawie prawdziwych wydarzeń. Bohaterowie tej historii są żywym świadectwem okupacji niemieckiej. Mimi pojawia się w Polsce w najtrudniejszym czasie dla naszego kraju. Jest świadkiem najbardziej bolesnych i brutalnych wydarzeń na Majdanku i w Auschwitz. Udaje jej się się przeżyć i wraca do Auschwitz u boku Józefa. Całą historię przekazuje Anna, córka Mimi i Józka. Sięgając po tę książkę, wiedziałam że nie będzie to lekka,przyjemna historia. Autorka przedstawia fakty z dbałością o szczegóły. Mimo iż książka wciąga i ciekawi,czytałam ją "na raty". Trudno mi było udźwignąć na raz tę lekturę. Przez kilka dni przeżywałam historię Mimi. Tyle bolesnych wspomnień i emocji pozostaje w pamięci czytelnika. Kilka razy popłynęły łzy. W naszej rzeczywistości nie mamy świadomości co działo się za murami obozów. Książka wywarła na mnie ogromne,pozytywne wrażenie. Literatura obozowa nigdy nie jest łatwa, skłania do refleksji. Ja ze swojej strony polecam przeczytać. Uważam że takie książki są hołdem pamięci dla ofiar holokaustu.