Otchłanie

„Otchłanie” to kolejna genialna powieść Quintany Pilar. Tym razem autorka rzuca światło na niezdrową relację pomiędzy matką, a córką, gdzie to matka przyjmuje rolę dziecka… Jestem pod ogromnym wrażeniem jak Autorka na niewielkiej ilości stron potrafi zamknąć kwintesencję tego co najważniejsze. Tutaj nie ma zbędnych opisów i zbędnego przeciągania. Każda strona zapełniona jest wartościowym przekazem, który trafia prosto do serca czytelnika. Książka ta potrafi poruszyć najgłębiej skrywane emocje i wzruszyć czytelnika do łez. Do tej pory nigdy nie czytałam książki, w której autor tak realnie opisałby dziecięcą samotność. Dzięki Autorce jesteśmy w stanie odczuć samotność, ale i bolączki ośmioletniej Claudii, której przyszło się zmierzyć z okrutną rzeczywistością. Została postawiona przed problemami dorosłych, których nie tylko nie rozumie, ale przede wszystkim wcale nie powinny one jej dotyczyć. Autorka bardzo trafnie opisuje jak trudno jest dorastać w tak dysfunkcyjnym otoczeniu, gdzie matka nie radzi sobie z własnym życiem, a nieobecny ojciec skupiony na pracy i problemach małżeńskich tylko pogłębia ból małej dziewczynki. Strona za stroną przyglądamy się jak na psychice Claudii postają szramy, które odbiją się na jej dorosłym życiu i podłożu emocjonalnym. Pilar w dość oryginalny i nawet można powiedzieć wyjątkowy sposób ukazuje nam konsekwencje traum rodzinnych, które mogą być przekazywane nawet z pokolenia na pokolenie. Zmusza nas ona do zastanowienia się nad toksycznością niektórych relacji, ich zrozumienia, ale i przede wszystkim ukazuje prawdziwą dziecięcą samotność. „Otchłanie” to wzruszająca powieść ukazująca ciężar dorastania w traumatycznym środowisku, ale i niezwykłą odporność psychiczną małej dziewczynki. Pomimo, że nie jest to żaden poradnik to uważam, że tak naprawdę tę książkę powinien przeczytać każdy rodzic. Dziecięca samotność bije tutaj z każdej strony, a historia małej Claudii może okazać się być prawdziwą przestrogą.

Książka mimo, że nie liczy dużo stron to nie da się od niej oderwać. Autorka idealnie poradziła sobie z opisem dysfunkcyjnej rodziny. Dziewczynka… ośmioletnia… która zdecydowanie za dużo widzi i słyszy. Smutne… „ - Kolejna ciąża? Kolejny poród? Kolejne ryczące niemowlę? Naprawdę? Nie wystarczy, że ty zrujnowałaś mi ciało?” Czworokąt najbliższych, matka, która opowiada ośmioletniej dziewczynce depresyjne sytuacje gwiazd. Ta spadła w przepaść, ta miała depresje, a tamta spadła z balkonu… Całe życie małej Claudii obraca się w smutku, depresji, otchłani samotności… ciężkie relacje rodzinne przekładają się na malutką. A to przecież tylko dziecko… Toksyczna relacja dziecka z córką, zero wsparcia ze strony rodzicielki, wręcz odniosłam wrażenie, że zamieniły się one rolami. Matka, która powinna wspierać, KOCHAĆ, dawać przykład była w tym przypadku dzieckiem. „Ona piła, a ja kończyłam puzzle”. Zdecydowanie książka daje do myślenia. Ja polecam, ciężko się to wszystko czyta, ale warto. Po przeczytaniu nasuwa się mnóstwo refleksji, a człowiek docenia swoje życie i bliskich dwa razy bardziej. *To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

„Chciałam jeszcze raz spotkać się z otchłanią, poczuć w brzuchu rozkosz i strach, pragnienie skoku i ucieczki”. Kolumbia. Lata 90. Ośmioletnia Claudia jest jedyną córka swoich rodziców. Rezolutną i niezwykle spostrzegawczą dziewczynką, która z ogromną czujnością obserwuje otaczający ją świat. A ten świat, to w szczególności jej rodzice. Piękna i ukochana mama Claudia – jej imienniczka. Kobieta, która stanowi centrum życia małej dziewczynki. Zawsze jest w domu. Potrafi zorganizować sobie czas. Kocha rośliny i swój dom wypełnia nimi po brzegi. Oprócz dbaniem o nie, gotuje i czyta rozrywkowe magazyny.. leży i pachnie. Z ojcem Claudię łączą dużo chłodniejsze relacje. Mężczyzna mając za zadanie zapewnienie bytu swojej rodzinie nieustannie pogrążony jest na pracy. Claudia ma swoje życiowe pewniki. Ciąg zdarzeń sprawia jednak, że zostają po nich zgliszcza.. Okazuje, się że łączący jej rodziców węzeł małżeński z czasem się nieco rozluźnił. Dużo ich dzieli, a mało łączy. Nikt nie jest idealny. Każdy ma swoje „otchłanie”. Zdezorientowana dziewczynka za wszelką cenę pragnie, by jej świat wrócił do równowagi. Ciężko jej zrozumieć, że już nic nie będzie jak dawniej.. ale nie poddaje się. „(…) na zgliszczach pewników, w środku niegdyś pustym jak łodyżka cebuli, kołysał się lęk (..)”. Claudia z niepokojem zauważa, że rośliny są dla jej matki jak odrodzeni bliscy, których „wskrzesiła” w swojej głowie zanurzonej w mroku. A w whisky da się utopić lęki i niespełnione pragnienia. Z kolei wszyscy, których utracił ojciec, „żyją w jego milczeniu, jakby utonęli w spokojnym morzu”. A ich TU i TERAZ tak bardzo związane z traumami przeszłości kształtują kruchy ogląd świata dziecka próbującego zrozumieć, metodą prób i błędów, skomplikowany i wcale nie czarno biały świat dorosłych. „Otchłanie” to powieść psychologiczna pełna wspomnień z nad przepaści.. Spojrzenie w oczy głębi która woła, wciąga, pożera. Jest głodna, zachłanna, bezkresna. I choć można ja niekiedy „ugłaskać”, zawsze jest gdzieś obok nas gotowa na decyzję, by się w nią rzucić.. Polecam.