Pamiętnik diabła. Kuba Sobański. Tom 1

„Tylko wielcy potrafią realizować swoje żądze. Ja jestem największy...” Nie wiem czy każdy będzie miał takie odczucie, ale można przepaść w momencie, gdy przeczyta się kilka słów z blurba: „Jestem seryjnym mordercą, ludzkim odbiciem diabła. Przedstawiam Ci mój pamiętnik. Gdy go przeczytasz, nic już nie będzie takie samo. Odważysz się?”. Przyznam się, że mnie to wystarczyło. Po takim zaproszeniu nie mogłam nie skorzystać. Odważyłam się… Początkowo do głowy przychodziły mi porównania do mniej lub bardziej wybitnej powieści Breta Eastona Ellisa „American Psycho”. W miarę jednak jak zagłębiałam się w wątki stworzone przez Bednarka te podobieństwa zaczynały blaknąć. I dobrze, bo kalka z innego dzieła, to byłoby słabe. Na wielką pochwałę zasługuje autor „Córeczek”, bo to debiut i jak na pierwszą powieść w swoim dorobku wypada bardzo dobrze. Głównym bohaterem i narratorem opowieści jest Kuba Sobański. Kim jest Kuba? To młody dwudziestodwuletni mężczyzna. Niektórzy mogą stwierdzić, że dopiero wchodzi w życie, ale już się w nim zakorzenił. Jest właścicielem penthouse’a w Krakowie i sportowego auta. Ma piękną dziewczynę i studiuje prawo, dzięki czemu marzą mu się prawnicze szczyty. Kuba ma coś jeszcze, ale o tym dowiadują się tylko nieliczni. Jeśli poznasz sekret Kuby, musisz pożegnać się z życiem. I w tym momencie występuje to podobieństwo między „Pamiętnikiem diabła” a „American Psycho” – obaj bohaterowie są seryjnymi mordercami i wydaje im się, że świat dzięki temu będzie bardziej idealny. Po lekturze „Pamiętnika diabła” w końcu zrozumiałam te różne zdania padające w stronę Bednarka: że nie stroni od okrucieństwa, od realistycznych opisów, a jego książki nie nadają się dla wrażliwych czytelników. Wszystko to prawda. Napięcie i groza udzielają się podczas czytania. Dreszcze przechodzą po całym ciele. W głowie rozlegają się odgłosy jęków, krzyków, rozrywanego ciała, pękających kości. Prawie namacalnie odczuwamy każdy zadany ofierze cios, każdy ból. Może się zdarzyć, że złapiemy się za jakąś część ciała, albo sprawdzimy czy nie leci nam krew. Książka jest tym bardziej przerażająca, że wszystko, każdą myśl, plan, szczegół poznajemy od strony Kuby. Jednak autor próbuje trochę wytłumaczyć jego złe, bezwzględne zachowanie. Do was należy ocena czy w ogóle można to w jakikolwiek sposób uzasadnić. Niemniej powieść, która stanowi pierwszą część cyklu „Kuba Sobański” polecam, bo to naprawdę dobrze napisana, mroczna historia, ale pamiętajcie, że dla ludzi o mocnych nerwach.

Kto zna twórczość Adriana Bednarka, ten wie, na co stać autora, czym nas dotychczas raczył i zachwycał. W tej serii nadal jest sobą, zaskakują i szokuje. Ani na chwilę się nie zmienia. Ale też od razu uprzedzam, to lektura dla ludzi o mocnych i stalowych nerwach, których widok krwi nie zraża. Ale to dopiero początek, dalej już będzie tylko mocniej i dosadniej … Czy mam rację? A może to tylko moje subiektywne zdanie? Możecie mi wierzyć bądź nie … Przekonajcie się sami … Kuba Sobański ma dwadzieścia dwa lata i całe życie przed nim. Wiedzie życie godne pozazdroszczenia, studiuje prawo, ma gustowny apartament, sportowe auto i piękną dziewczynę. Czy takiemu młodemu człowiekowi może brakować czegokolwiek do pełni szczęścia? Jak się okazuje, tak. Młody człowiek ma skrywane dogłębnie sekrety, które bardzo chroni przed swoim otoczeniem. Każdy, kto choć odrobinę się do niego zbliży jest narażony na śmierć. Dlaczego? Kuba jest seryjnym mordercą. Poznajemy go, jak właśnie morduje swoją pierwszą ofiarę, młodą studentkę. Z jej ciałem obchodzi się bardzo brutalnie i drastycznie. Opis scen morderstw są bardzo dosadne i rzeczywiste. Wstrząsające. I lawina zdarzeń się rozkręca. Kuba nie ma zahamowań. Kręci go zabijanie, wtedy czuje się spełniony. Ale dlaczego zabija? Aby spróbować zrozumieć jego zachowanie, należy się cofnąć do przeszłości. Coś się wydarzyło tragicznego, co sprawiło, że stał się niebezpieczny i okrutny. Ktoś go mocno zranił. Czyżby mordował w akcie zemsty? Trzeba przyznać, że Kuba to morderca inteligenty i przewidujący. Zawsze jest krok przed ofiarą. Nikt i nic nie jest w stanie go powstrzymać. Każde zdarzenie planuje z niesamowitą precyzją, w jego planach nie ma żadnych luk, jest przygotowany na każdą ewentualność. Z jednej strony można go podziwiać, za kunszt. Ale to przecież morderca, jego czyny zasługują na potępienie. Dla mnie jest trochę dziwne, że nikt nie wpadł na jego trop, że nikt nie powiązał go z tymi sprawami. Wszystko uchodzi mu płazem i to sprawia, że on nie ma żadnych skrupułów i zabija bez opamiętania. Aby się zaspokoić. Chore i nie do przyjęcia. Ta lektura to wspomnienia mordercy, mężczyzny w skórze diabła. Tak o sobie mówi i się tym szczyci. Jest dumny, jest niepokonany. I to mnie najbardziej wzrusza, że za swoje zbrodnie dotychczas nie poniósł żadnej kary. Ukazuje się bezkarność takich złych zachowań i być może jest on wzorem dla innych. Jest zbrodnia, nie ma kary. Pamiętnik diabła to bardzo intrygujący thriller psychologiczny, w którym autor oddał głos bohaterowi. On nas oprowadza przez meandry własnych wspomnień, odczuć i przeżyć. Swoimi oczami ukazuje nam całą fabułę, steruje nami, a czy my bezwolnie się poddajemy? Czy pozwalamy się wodzić za nos? Wszystko zależy od odbiorcy i jego odporności na sugestie innych. Mną ta powieść wstrząsnęła, przez długi czas miałam przed sobą obrazy ofiar, bestialsko potraktowane, obdarte z człowieczeństwa, znieważone. Kto boi się widoku i zapachu krwi, niech nawet nie sięga po tę lekturę. To pozycja dla wytrwałych i odważnych, dla osób, których niewiele jest w stanie zdziwić czy zszokować. To pierwsza część przygód Kuby Sobańskiego i z niecierpliwością czekam na kolejne. Mam nadzieję, że bohater poniesie karę za swoje czyny, życie potraktuje go w odpowiedni sposób. Bednarek w akcji, szaleje i szokuje! Nie ma sobie równych! Wkrocz do mrocznego świata okrutnego diabła i przerwij jego śmiałe poczynania!