Huśtawka

" [...] Ktoś się powie­sił w lesie. [...]" Po raz drugi sięgnęłam po książkę autorstwa fińskiego małżeństwa Aki i Milli Ollikainenów, którzy piszą wspólnie pod pseudonimem A.M. Ollikainen. Ich druga wspólna powieść nosi tytuł: "Huśtawka". Jest to dobry kryminał, który miejscami bardzo mnie przeraził. Znalazłam tutaj dużo zwłok i doskonałe śledztwo. Tutaj niczego nie można być pewnym. Jestem zachwycona motywem, który pojawia się w książce. Co ma wspólnego tytułowa huśtawka ze zwłokami? Po odpowiedź na to pytanie odsyłam was do książki "Huśtawka". Poznałam bardzo dobrą komisarz policji Paula Pihlaja, która miała ręce pełne roboty. Widziała coś, czego inni nie dostrzegali. Ta kobieta idealnie nadawała się do swojej pracy. Perfekcyjna pani komisarz. Czy ofiary popełniły samobójstwo? A może w okolicy grasuje seryjny morderca? Na te pytania odpowiedzieć będzie musiała Paula razem ze swoim zespołem. Jeżeli lubicie mroczne intrygi, to zachęcam was do przeczytania "Huśtawki". Fani fińskich historii także tutaj znajdą coś dla siebie. Gratuluję A.M. Ollikainen pomysłu na fabułę. Jest całkiem dobra. Akcji również nie mam nic do zarzucenia. Podobały mi się jej zwroty. Genialna bohaterka Paula, ona wie, czego chce. Koniecznie musicie się jej przyjrzeć z bliska. O zakończeniu nawet nie wspomnę. Autorzy tutaj nieźle namieszali. Dla tego szoku warto było przeczytać całą książkę. Jestem zadowolona z wątku obyczajowego. Polecam.

Po dość kiepskim pierwszym spotkaniu z twórczością fińskiego małżeństwa postanowiłam dać im jeszcze jedną szansę. Jednak czy „Huśtawka” oferuje coś znacznie lepszego niż „Kontener”? Raczej nie. Opis książki bardzo zachęcał mnie do przeczytania, a fabuła zapowiadała się naprawdę obiecująco. Jednak podobnie jak w przypadku „Kontenera” z wykonaniem jest znacznie gorzej. Były momenty, gdzie akcja nabierała tempa i trzymała w lekkim napięciu, co okazało się być miłym zaskoczeniem. Jednak to i tak nie wystarczyło i przez większość czasu wiało dla mnie nudą. Zabrakło mi „tego czegoś”, a ilość opisów przyćmiewa wszystko i nie wnosi zupełnie niczego szczególnego do fabuły. Gdyby chociaż bohaterowie byli jacyś szczególni i czymś się wyróżniali to mogłoby to uratować całą historię. Niestety z ich kreacją autorzy także mają problem. Dawno nie spotkałam się z tak nijakimi postaciami, które nie wzbudziłyby we mnie kompletnie żadnych emocji. Ogólnie małżeństwo ma dla mnie dość toporny styl przez który naprawdę ciężko przebrnąć. „Huśtawka” to jedno z największych książkowych rozczarowań tego roku. Uwielbiam skandynawskie kryminały, bo kryją one w sobie ogromny potencjał i nigdy się na nich nie zawodziłam. Niestety ten duet to kompletnie nie moja bajka…