Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości

Ciężki jest los kobiety utalentowanej, zmuszonej do polegania wyłącznie na mężczyznach. Clara Wieck, młodziutka pianistka, której umiejętności potrafiły zachwycić nawet najwybredniejszego słuchacza. Uczona i kierowana przez ojca widzącego w niej przede wszystkim pracownika, przynoszącego mu duże pieniądze. Zakochana w Robercie Schumannie, nieakceptowanym w oczach apodyktycznego rodziciela. Oto historia Clary, żyjącej pasją, niesamowicie zdolnej, a równocześnie tęskniącej za szczęściem, jakie daje jej muzyka, gra na fortepianie. Powieść Beate Rygier została napisana z wielkim rozmachem — czego tam nie ma? Spotykamy elity ówczesnych czasów, samego Chopina, razem z bohaterami podróżujemy po miejscach wykwintnych, mamiących blaskiem, tak często fałszywym. Autorka znakomicie nakreśliła portret relacji panujących między Clarą, jej ojcem oraz ukochanym, relacji pełnych wątpliwości. Lata mijają, a pewne problemy nadal są aktualne, jak chęć wyrwania spod jarzma toksycznych ludzi, walka nie tylko o miłość, ale też o uczucie swojego jestestwa, gdy każdemu wokół się wydaje, że dokona wyboru rozsądniejszego niż my. Książkę stworzono w naprawdę piękny sposób, romantyczny, zachęcający do własnych poszukiwań, do jeszcze lepszego poznawania panny Wieck, później Schumann. Nie musicie lubić muzyki klasycznej, aby móc cieszyć się lekturą, aczkolwiek, rekomenduję puszczenie sobie w tle cichutko właśnie kompozycji Roberta Schumanna, dla atmosfery. Już wyżej wspomniałam, niektóre kwestie zostają niezmienione, bez względu na to, w jakich czasach przyszło nam istnieć. Wspaniała opowieść, sądzę, że Clara wielu z Wam stanie się bliska, ona i jej wzruszający życiorys.

Są osoby, którym dość łatwo przychodzi odniesienie sukcesu. Mają dobre oparcie w rodzinie, odpowiedniej wielkości kieszeń, bądź zwyczajnie zwykłe szczęście. Czasem bowiem sam talent nie wystarczy by odnieść jakikolwiek sukces. Samozaparcie jest tutaj dobrym nauczycielem. Czy jednak by wejść na salony wystarczy mieć ładną twarz i szesnaście lat? Tutaj bohaterka przeżywa prawdziwe piekło. Nie ma czegoś takiego, co może robić. Ona musi grać, gdyż jej tatuś właśnie tylko i wyłącznie liczy na ogromne przychody. Musi się zawsze do niego dostosować, wyrzekać rzeczy dla niej ważnych, by tylko srogi dawca jej życia był zadowolony. Wierzy bowiem, że jego córka jest geniuszem, a jeśli nawet czegoś jej brakuje, to on już się stara na tyle, by tego geniusza z jej zrobić. Bidulka będąc skromną osobą nie umie mu się przeciwstawić. Jednak historia nie będzie taka o jaką ją posądzacie. Przyjdzie bowiem taki moment, kiedy córka się zakocha w człowieku, którego jej ojciec nie darzy szacunkiem. W sumie on szanuje chyba tylko samego siebie, dlatego nie pozwala na spotkania. Dziewczyna stanie tu przed wyborem między uczuciem, które może być wieczne, a spełnieniem marzenia o byciu cenioną pianistką. Jak sądzicie, czy można tu dobrze wybrać? Oj nie zazdroszczę ludziom tych dawniejszych czasów. Kiedyś mieć szesnaście lat to było pierwszym krokiem do ołtarza. Rodzice decydowali o tym co ich dzieci mogą robić, a nie co chcą. Wybór bohaterki jest naprawdę trudny, gdyż grając ona czuje się szczęśliwa. Ulatuje z niej gdzieś stres, nerwy dnia obecnego i poprzedniego, a serce wypełnia radość i melodia, którą naprawdę kocha. Jednak podobna melodia, tylko w innym wymiarze gra w niej kiedy w pobliżu jest on, jej wybranek. Książka ukazuje również jak można się uzależnić od sławy, oklasków i publiczności. Kiedy posiada się pragnienie, by to oni żyli naszym życiem, by nas podziwiali i klaskali możliwie jak najdłużej i najgłośniej. Napisana z wyższością i szacunkiem. Podobno perły przynoszą łzy. Też tak uważacie?