Pierwszy antycud świata

Niewiele jest książek, które zasługują na szacunek. Choćby swoim przekazem ogólnym. Jedyną postacią, którą od razu nie polubiłam był lekarz dziesięcioletniego chłopca. Wprost powiedział mu, że umrze i podkreślił ile mu zostało czasu na ziemi. Oj gdybym mogła, to bym go zwyzywała. Na szczęście pojawiły się tutaj inne postacie, które zasłużyły na uznanie. Choćby pan Włodzimierz, który najbardziej okazał mu swoje serce i cierpliwość. W momencie, kiedy poznajemy chłopca, wiemy, że jest bardzo nieszczęśliwy. Każdą jego chwilę trawi ból. Wszyscy wiedzą, że umiera, ale nikt nie wie na co i jak mu pomóc. Pewnego dnia postanawia zmienić coś w swoim życiu. Początkowo jest trudnym chłopcem, gdyż wszystkim potrafi tylko rozkazywać. Sami chwilami czujemy do niego niechęć. Jednak z biegiem historii zaczyna coraz bardziej poznawać zasady dobrego wychowania. Zaczyna rozumieć pojęcie pracy i zmęczenia. Autor dołożył nam do opowieści nieco magii, którą poutykał do różnych pomieszczeń. Nasza postać będzie je odkrywała, jakby autor choć fikcyjnie pozwolił mu dorosnąć. Będzie to nauka życia, które z każdą chwilą im bardziej zacznie go cieszyć, tym mocniejszy sprawi mu ból cielesny. My znamy jego momenty załamania i walki. Wiemy, że bardzo chce poznać ogromne w obwodzie miejsce, które zawsze pozostawało dla niego tajemnicą. Czas upływa nieubłaganie, ból zdaje o sobie przypominać z coraz większą siłą. Wiemy, że chłopiec nie chce się poddawać. Wiemy, że walczy do samego końca. Ale czy wygra? Mimo iż styl pisarski jest prosty, to jednak ona jako całość zasługuje na mój szacunek. Rozpoczynając książkę niemal czujemy jak depresja się przez nią przewija. Im dalej, tym autor używał więcej ozdobników przeistaczając ją z powieści w opowieść. Jest na pewno wzruszająca i mocno dająca do myślenia. Siła walki jest tutaj przeogromna, a straty, bardzo bolesna. Jej przesłaniem jest mobilizacja, by pomimo rażących przeszkód nigdy się nie poddawać. By dążyć do szczęścia, choćby było wątłej jakości. By doceniać ludzi, którym na nas zależy. Pieniądze nigdy nie zastąpią miłości. Ona jako jedyna jest bezcenna.

Dziesięcioletni Marcel niespodziewanie zapada na nieuleczalną chorobę, która na długo przykuwa go do łóżka. Chłopiec, zamknięty w czterech ścianach swojego pokoju, postanawia w końcu odmienić swój los i pozostały mu rok przeżyć najlepiej jak się da. Kiedy w jednym z pokoi swojego ogromnego domu dostrzega niecodzienny bal, zaczyna przechadzać się po każdym z pomieszczeń. O dziwo, w każdym przydarza mu się coś niespodziewanego. Jednak choroba, co jakiś czas przypomina o sobie i chłopiec musi odłożyć swoje „podróże” na jakiś czas. Ale nie poddaje się i z każdej wyprawy wynosi kolejne doświadczenia, pogłębia wiedzę o sobie i życiu. „Pierwszy antycud świata” to książka, która niezwykle mnie poruszyła i nie będę ukrywać, ale ciężko było mi ją czytać. Wszystko przez tematykę, którą chyba odbierałam dwa razy mocniej przez to, że niedawno sama zostałam matką. Przyglądanie się chorobie Marcelka, jego bólowi, cierpieniu sprawiało, że sama czułam te emocje. Tym bardziej, że książka została napisana bardzo dobrze i styl autora jest niezwykle obrazowy. Całość czyta się szybko i z ogromnym zaciekawieniem. Szymon Otwinowski swoją książką przekazał czytelnikowi wiele wartości. Daje iskierkę nadziei i pokazuje, że wiek nie zawsze ma znaczenie. Nasz główny bohater pomimo niewielu lat zachowuje się jak dorosły mężczyzna i tak też jest traktowany przez innych. Bardzo mi się to podobało, bo pokazuje nam to, że dzieci tak naprawdę wiele rozumieją i należy je traktować jak „normalnych” ludzi. Momentami nawet odnosiłam wrażenie, że Marcelek jest dużo dojrzalszy od niektórych dorosłych. Jego rozmyślania nad sensem życia, miłości, radości były niezwykle realistyczne. Jednak pokazuje nam także swego rodzaju dziecięcą radość próbując przeżyć ostatni rok swojego życia najlepiej jak tylko może. To właście z tego małego chłopca powinniśmy brać przykład. Zamiast się załamywać, próbujmy każdy dzień wykorzystywać najlepiej jak tylko się da. „Pierwszy antycud świata” to książka smutna, ale i niosąca nadzieję, a przede wszystkim skłaniająca do refleksji. To ile odwagi ma ten mały chłopiec jest godne podziwu każdy powinien brać z niego przykład. Książkę polecam czytelnikom w każdym wieku.

Współpraca: BookEdit Poznajemy dziesięciolatka, Marcela który nagle zapada w nieuleczalną chorobę powodującą gigantyczny ból. I niestety ten ból na bardzo długo biednego chłopca przykuwa do łóżka. Chłopiec wie, że ma rok przed sobą i nie zamierza do spędzić patrząc w sufit. Postanawia ten czas przeżyć najlepiej jak umie. Pewnego dnia w jednym z pokoju dostrzega bal i chce zajrzeć w każdy kąt, w każde pomieszczenie. A w każdym z tych pomieszczeń spotkało go coś innego i poznaje nowe osoby. Co i kogo? Jaki wpływ mają te osoby na niego? I czy uda mu się pokonać własną chorobę? Przekonacie się sami. Jest to historia smutna. Zwłaszcza momenty ukazujące, że chłopiec nie wie co to miłość, szacunek i dobre maniery. Każdego dnia uczy się nowych umiejętności. Niestety choroba co jakiś czas przypomina o sobie i każe Marcelowi zwolnić, ale on nie zamierza poddać się i walczy do końca. Jest to historia o przemijaniu, o tym co ważne, o bólu. Na pewno wiele uczy i skłania do refleksji nad swoim życiem. Jest to historia również o nadziei na lepsze jutro. I jest to historia, którą musicie poznać. Na pewno zostawi ona ślad w Waszych sercach ze względu na to, że jest o dziecku, które pomimo wielkiego bólu stara się przetrwać i wykorzystać swój czas na ziemi jak najlepiej. Polecam!

Temat dzieci to dla mnie bardzo wrażliwy temat. Zawsze cierpi moje serce, jak jakieś dziecko jest chore. Wiele razy nie potrafię zrozumieć, dlaczego dzieci muszą znosić tyle bólu, dlaczego chorują tak, że muszą umierać. Nie zdążyły poznać jeszcze tego świata, nie zdążyły spełnić swoich marzeń. W ogóle płakać mi się chce nawet, jak o tym piszę. Jednak mogę stwierdzić, że to są waleczne duszyczki. Ta książka to historia dziesięcioletniego chłopca imieniem Marcel, który zapada na nieuleczalną chorobę. Lekarze dają mu tylko rok życia. Chłopiec z dnia na dzień bardzo cierpi. Każdy ruch sprawia mu ogromny, fizyczny ból. Nie ma przy nim rodziców, gdyż pracują daleko. Mało kiedy odwiedzają chłopca. Niby kochają, ale ich nie ma. Marcel nie może pogodzić się z tym, że umiera. Zrozumiał, że tak naprawdę ciągle był w swoim pokoju. Mało widział, mało wiedział, mało umiał. Nie znał uczucia, jakim była miłość, bo nikt mu tego nie przekazał. Od nikogo tego nie czuł. Mając tylko rok, chciał wykorzystać go, najlepiej jak umiał. Mimo bólu wstał z łóżka i zaczął zwiedzać zakamarki dużego domu. Jakie przygody spotkają chłopca? Czy uda mu się przezwyciężyć chorobę? Książka ,, Pierwszy atycud świata " Szymona Otwinowskiego to niesamowita i przewspaniała historia chłopca, która doprowadza nas do skrajnych emocji. W jednej chwili czujemy nienawiść do świata i pytamy dlaczego, a w kolejnej jesteśmy dumni z tego chłopca, dumni z podjętej przez niego walki, chęci wykorzystania kończącego mu się życia jak najlepiej. W wielu momentach płakałam jak bóbr. Rodzice chłopca i doktor to bohaterowie, którzy bardzo mnie irytowali, denerwowali już od początku. Autor pięknie przedstawił podróż chłopca, jego przygody, jego pragnienia, poznanych ludzi, którzy z dnia na dzień stawali się mu bliscy. Ta historia uświadamia nam, że każdego dnia, w każdej drobnej chwili można znaleźć szczęście. Poza tym warto żyć chwilą i nie marnować nawet sekundy na negatywne emocje. Chłopiec mimo swojej choroby podjął nierówną walkę, aby wynieść z tego życia jak najwięcej. W ogóle dalej chce mi się płakać, więc powiem Wam, że musicie sami koniecznie przeczytać tę pozycję.