Pojechałam do brata na południe. Tom 1 wyd.2

Na co dzień nie sięgam po tego typu literaturę, jednak zachęciła mnie akcja z wspólnym czytaniem książek autorki w lutym i postanowiłam wziąć udział. Co prawda przeczytałam tylko pierwszy tom, ale wiem już czy było warto. Jesteście ciekawi? 'Sprzątałam lęki brata tak samo jak swoje. Przypominało to grę w tetrisa. Klocki trafiały w odpowiednie miejsca odpędzając wszelkie próby myślenia o czymś innym.' Jana wraca do rodzinnej wsi, aby pomóc bratu. Zatrudnia się jako pomoc osobom starszym i wdaje się w romans z sąsiadem. Jednocześnie wracają do niej demony i sprawy z przeszłości. Jak potoczą się losy kobiety? Powrót do rodzinnego domu często wiąże się z silnymi emocjami. Tym bardziej, kiedy dzieciństwo nie było kolorowe i usłane różami. Jana i Bror są bliźniakami, którzy wywodzą się właśnie z takiego domu. Kobieta uciekła, ale podjęła decyzję o powrocie. Tym samym wraca do niej przeszłość, wszystkie wydarzenia i nierozwiązane sprawy. Historia jest bardzo specyficzna. Przez całą książkę nie ma znaków interpunkcyjnych poza kropkami. Wielkie i małe litery nie mają znaczenia, a dialogi są zapisane tak samo jak pozostały tekst. Powoduje to konieczność skupienia i wolniejszego przejścia między stronami. 'Zalatywało od niego smutkiem i potem. Objęłam go ramieniem i pogłaskałam po głowie tak jak za dawnych lat. Będzie dobrze powiedziałam. Będzie dobrze.' Trzeba się naprawdę skupić podczas lektury, ale wystarczy kilka stron, aby przyzwyczaić się do specyficznego stylu i braku interpunkcji. Ja jestem zachwycona i nie mogę się doczekać kiedy poznam dalsze losy bohaterów. Szczerze cieszę się, że jeszcze dwa tomy przede mną i absolutnie nie żałuję ani chwili spędzonej z tą książką. Bo musicie mieć na uwadze, że czyta się ją odrobinę wolniej niż standardowe powieści. Ale warto, polecam! 'Poniedziałkowy poranek to poniedziałkowy poranek bez znaczenia gdzie się mieszka na tym świecie. Żadna to pociecha.

Moja kolekcja z „Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich” powiększyła się w ostatnim czasie o kilka tytułów i jednym z nich jest szalenie oryginalna pod względem zarówno formy, jak i treści „Pojechałam do brata na południe” Karin Smirnoff. O treści za chwilę, bo to forma od pierwszych zdań szokuje brakiem interpunkcji i wyodrębnionych dialogów, czy imionami i nazwami pisanymi małą literą. Zawłaszcza tym zabiegiem całą uwagę, zmusza wręcz do przyglądania się każdemu zdaniu i wyciąganiu ze zlepku słów ich znaczenia. Zaskakujące jest to, że mimo tej pozornej niedogodności powieść czyta się wręcz komfortowo. Zwięzła komunikacja, krótkie rozdziały i zdania pojedyncze niosą jednak historię bolesną, o trudnych relacjach rodzinnych i próbie rozliczenia z przeszłością. Janakippo przyjeżdża do brata, by pomóc mu w trudnym momencie życia, mimo że sama znajduje się na rozdrożu. Powrót w rodzinne strony, do domu, w którym dorastała jest dla kobiety kontynuacją historii, którą przerwał jej wyjazd. Wchodzi w swoje stare buty, jakby przed chwilą je zdjęła. Tu przeszłość jest tak świeża jakby to wszystko zdarzyło się wczoraj. Próbuje odnaleźć prawdę w swoich wspomnieniach, w malowanych przez jej kochanka obrazach. Lecz "nigdy nie można stwierdzić co jest prawdą. Prawda wygina się i wypacza." Tragiczna historia jej rodziny, która wyłania się z rzuconego zdawkowo słowa czy zdania jest obrazem naznaczonym uzależnieniem, przemocą, molestowaniem i poniżeniem. Historia jest równie twarda, surowa i naturalistyczna jak styl, w którym jest napisana, a przez to bardzo autentyczna i uwierająca niczym drzazga, która nawet długo po wyjęciu pozostawia na skórze bolący i wrażliwy ślad. I mimo tego, to przede wszystkim proza, po którą chce się sięgnąć ponownie, by znów poczuć te emocje. Ciąg dalszy losów rodziny Kippów „Pojechałam z matką na północ” już na mnie czeka.