Poławiaczka pereł. Legenda o źrenicy oka. Tom 1

A gdyby tak posiąść to, co dotychczas było nieosiągalne? Odnaleźć to, co głęboko ukryte i niedostępne dla zwykłego śmiertelnika? Pewnego dnia Miranda spotyka kogoś, kto jawnie mówi o jej największym pragnieniu i niejako potwierdza, że zdobędzie coś wielkiego. Czy ta przepowiednia okaże się prawdziwa? Czy zaślepienie chęcią zdobycia niemożliwego będzie silniejsze od zdrowego rozsądku? Kto dotrze do celu, niczego już w życiu więcej nie zapragnie, bo to do czego dążył i za czym gonił, trwałe zostanie zaspokojone. Przekleństwo poszukującego, stanie się jego błogosławieństwem. Miranda – bohaterka książki Karin Erlandsson pt. „Poławiaczka pereł” doskonale o tym wie. Marzy, jak większość poławiaczy, by odnaleźć tę najcenniejszą z pereł, tę, o której krążą legendy, która owiana jest złą sławą i której równie mocno pragnie sama królowa. Marzy, by to o niej pisano w podręcznikach. Chce wyruszyć, zdaje się być gotowa na podjęcie ryzyka, mimo swojej niepełnosprawności. Gdy pojawiają się komplikacje, pragnienie zaś nie gaśnie, wręcz przeciwnie wzbiera na sile. Pcha w nieznanie nie zbaczając na niebezpieczeństwo. Na drodze do celu staje Syrsa. Miranda szybko jednak pojmuje, że niespotykany dar dziewczynki może szybko doprowadzić ją do celu. Czy na pewno? „Poławiaczka pereł” to pierwsza część serii "Legendy o Źrenicy Oka". Opowieść o sile marzenia, które przesłania wszystko inne, o przyjaźni i walce z samym sobą. Książka w której nic nie dzieje się bez przyczyny. Jej treść jest idealne wyważona, bez nadmiaru zbędnych słów. Nie ma w niej miejsca na nazbyt długie opisy, czy dialogi. Sama lektura jest zaś fascynująca. Gdy ją czytasz, czujesz zapach morza i smak soli na skórze, słyszysz fale uderzające o brzeg i oczyma wyobraźni widzisz przepięknie mieniące się w głębinach perły. Pochłonęła mnie całkowicie, bo przeniosła w świat dotąd mi nieznany. Przekładając ostatnią stronę czuję żal, że to już koniec, co rzadko się zdarza. Niecierpliwie będę odliczała dni do kolejnego spotkania z bohaterami "Legendy o Źrenicy Oka".

Wydawnictwo Dwukropek ma nosa do dobrych historii. „Poławiaczka pereł. Legenda o źrenicy oka” to kolejna nietuzinkowa opowieść, obok której nie można przejść obojętnie. I właściwie do tej pory nie mogę ostatecznie zdecydować z czego wynika ten fenomen. Nie ma tu bowiem wartkiej akcji, bitewnego zgiełku czy niebezpiecznej magii. A jednak historia wciąga i porywa. Opowieść oparta jest na wątku poszukiwań legendarnej perły zwanej źrenicą oka. Ten, kto ją znajdzie, otrzyma jej błogosławieństwo i wielkie bogactwo oferowane przez władczynię krainy. Jej poszukiwacze płacą jednak wielką cenę… Ale o tym za chwilę. Główna bohaterka Miranda mieszka w Południowym Mieście Portowym i uznawana jest za najlepszą poławiaczkę pereł. Doświadczenie zdobyła pomagając ojcu. Miranda zna ryzyko, w dzieciństwie podczas jednego z połowów straciła rękę. W morzu czają się niebezpieczne rekiny różane, które zazdrośnie strzegą pereł. To jednak nie powstrzymało bohaterki i mimo kalectwa, staje się mistrzynią wśród nurków. Pewnego dnia poznaje Syrsę – małą i nieco naiwną dziewczynkę, która słyszy i przyzywa perły. Ten niezwykły duet wyruszy w długą i niebezpieczną podróż w poszukiwaniu perły. I jak to zwykle bywa, w podróży czekają na nie liczne niespodzianki i niezwykłe spotkania. Nie będzie to podróż łatwa. Ich śladem podąży Iberis, która zamierza zdobyć źrenicę dla siebie. W drodze Miranda zrozumie prawdę o niszczycielskiej sile pożądania źrenicy oka. Spotka porzucone dzieci, których rodzice postanowili szukać perły i nigdy nie wrócili. Na własnej skórze przekona się o tym, do czego zdolni są ludzie, którzy jej pożądają. Z czego wynika więc fenomen tej opowieści? Składników jest kilka. Po pierwsze język i fenomenalne tłumaczenie. Poetyckie frazy czarują, wabią i mamią obietnicą odkrycia kolejnych tajemnic. Dużo tu niedopowiedzeń – kim jest Iberis o białych włosach, latarniczka Tekla czy dyrektorka szkoły Hildegarda? Po drugie kreacja bohaterów. Miranda początkowo może irytować, jest zarozumiała i pewna siebie. Z przekory i chęci zdobycia nieśmiertelnej sławy naraża Syrsę na niebezpieczeństwo. Miło obserwuję się jej przemianę i rozwój. Syrsa prostolinijna i naiwna od razu wzbudza sympatię. Takich przykładów jest więcej. Autorka świetnie kreuje swoich bohaterów, nadając im wiarygodny i interesujący rys psychologiczny. Ostatecznie o niezwykłości tej lektury decyduje przesłanie. Uniwersalny przekaz mówiący, by uważać czego się pragnie i jak dąży do realizacji tych marzeń. W dzisiejszym zabieganym świecie bardzo aktualne. Ta współczesna baśń przypadnie do gustu nie tylko młodym, wrażliwym czytelnikom, ale wszystkim, którzy lubią tropić sens ukryty między wierszami. Mądra, interesująca, inna i potrzebna. Rzadko to piszę – polecam! Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl